... wat voorafging: dag één in de boiling pot was voorbij. Een vrijdag.
Alles zou nu rustiger zijn want het was weekend. En opnieuw was ik fout.
Een stad zoals New York slaapt nooit en dus wurmde ik me opnieuw op overvolle treinen, werd ik uitgescholden omdat ik klem geraakte in een poortje om de metro binnen te raken en liep ik in mijn boertigheid tegen driehonderd New Yorkers aan die geen minuut te verliezen hadden.
Het metropoortje wankelde, mijn zelfvertrouwen wankelde en ik draaide me om om nooit nog de ondergrondse te gebruiken.
Wandelen zou het worden want dat was gezond en dan zag ik nog eens wat.
Wist ik veel dat ik de nacht ochtend erop bijna niet uit bed zou kunnen na 18 kilometer door New York.
Over smaak valt niet te twisten maar het leuke koffieplaatsje waar ik een dubbele espresso dronk om de dag goed te beginnen, kon wel wat aan het toilet verbeteren, vond ik...
Mijn eerste stop was het Oculus Center.
Gebouwd waar de Twin Towers neergehaald werden in 2001, was het een organische vorm die betekende dat we elke tragische gebeurtenis konden doorkomen.
Eens te meer begreep ik er geen zak van maar goed, ik was er nu en ik zou het bekijken, dat hele skelet uit de tijden van het mesozoïcum.
Vlakbij was het herdenkingsmuseum van 9/11 en voor één keer konden alle luidruchtige Amerikanen hun bek houden.
In een haast devote stilte wandelde ik door een erg confronterend gebouw waar audio speelde van passagiers die vanuit het vliegtuig aan het thuisfront lieten weten dat ze elkaar niet meer zouden zien.
Er waren foto's van mensen die - allemaal met een hand voor hun mond - naar de rokende toren stonden te kijken terwijl ze niet wisten dat er even later een tweede vliegtuig in de andere toren zou crashen.
Een volledige ruimte was gewijd aan de foto's van alle 2.753 slachtoffers.
Wanneer een gezicht gelinkt wordt aan een tragedie, komt de waarheid dubbel zo hard aan.
Terug buiten stond een stel toeristen lachend selfies te nemen met de herdenkingsfontein op de achtergrond.
Zij hadden het nog niet door....
 |
| Kapitein Patrick Brown kwam aan bij de eerste toren en leidde zijn team van twaalf binnen. Ze raakten tot de veertigste verdieping voor de toren instortte. Geen enkele brandweerman overleefde. |
Ik wandelde verder door New York en zag de typische gebouwen die we altijd in films zien en waar een achtervolging ingezet wordt over de brandladders.
En verder ging het, door Wall Street - verrassend stil op een zaterdag - op weg naar Battery Park.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten