met dank aan Heidi Deketelaere.
woensdag 27 februari 2008
dinsdag 26 februari 2008
DIENSTMEDEDELING
Geachte,
gelieve te noteren dat ondergetekende vanaf vandaag, 26/02 tot ongeveer 17/03 niet in België aanwezig zal zijn.
Contacten kunnen hernieuwd worden na deze datum...
Met vriendelijke groeten,
Jan Gevaert
(slaafse reisgezel van collega Ir. Anton Verhoeve)
gelieve te noteren dat ondergetekende vanaf vandaag, 26/02 tot ongeveer 17/03 niet in België aanwezig zal zijn.
Contacten kunnen hernieuwd worden na deze datum...
Met vriendelijke groeten,
Jan Gevaert
(slaafse reisgezel van collega Ir. Anton Verhoeve)
ON THE ROAD AGAIN...
Vandaag regent het voor de eerste keer sinds ik terug in België ben, dus is het tijd om opnieuw de steven te wenden naar zonniger oorden.
Binnen een paar uren reis ik af met Anton in de keukencamion richting Marseille.
Toen ik de heel meegaande en lieve Anton erop wees dat ik geen slaapplaats heb onderweg terwijl hij een tweepersoons tent op het dak van zijn truck heeft staan, was zijn antwoord heel voor de hand liggend...
"Dat is meer jouw probleem dan het mijne," zo klonk het glashard terwijl hij me met fonkelende ogen aankeek door zijn morsige bril.
Voorheen had ik ook al een schattige mail gehad van collega A. Verhoeve.
Er zijn nieuwe regels van kracht onderweg. Het voertuig wordt niet meer het camionneke genoemd maar gezien de grootse prestaties op de vorige rally, spreken we vanaf nu van de camion of de vrachtwagen.
Verder hangt het feit of ik wel of niet elektronische toestellen naar het hoofd geslingerd krijg, helemaal af van mijn eigen ingesteldheid, aldus de onbuigbare man.
Tijdens de tweede touareg trail had ik namelijk de euvele moed om in discussie te treden over de beste route die de GPS aanduidde.
Het meningsverschil werd beslecht toen Anton een sateliettelefoon tegen mijn knikker gooide en ik er vervolgens mokkend het zwijgen toe deed.
Na een half uurtje bood Anton me een sigaartje aan en was het hele debacle vergeten.
Gelukkig heeft mijn bijzonder grappige reisgezel de cassette met de verhalen van Winnie de Pooh al klaargelegd.
We zijn vastbesloten om de tekst zoveel keren te beluisteren tot we alles woordelijk kunnen meezeggen.
Het wordt weer een onvergetelijke reis...
Binnen een paar uren reis ik af met Anton in de keukencamion richting Marseille.
Toen ik de heel meegaande en lieve Anton erop wees dat ik geen slaapplaats heb onderweg terwijl hij een tweepersoons tent op het dak van zijn truck heeft staan, was zijn antwoord heel voor de hand liggend...
"Dat is meer jouw probleem dan het mijne," zo klonk het glashard terwijl hij me met fonkelende ogen aankeek door zijn morsige bril.
Voorheen had ik ook al een schattige mail gehad van collega A. Verhoeve.
Er zijn nieuwe regels van kracht onderweg. Het voertuig wordt niet meer het camionneke genoemd maar gezien de grootse prestaties op de vorige rally, spreken we vanaf nu van de camion of de vrachtwagen.
Verder hangt het feit of ik wel of niet elektronische toestellen naar het hoofd geslingerd krijg, helemaal af van mijn eigen ingesteldheid, aldus de onbuigbare man.
Tijdens de tweede touareg trail had ik namelijk de euvele moed om in discussie te treden over de beste route die de GPS aanduidde.
Het meningsverschil werd beslecht toen Anton een sateliettelefoon tegen mijn knikker gooide en ik er vervolgens mokkend het zwijgen toe deed.
Na een half uurtje bood Anton me een sigaartje aan en was het hele debacle vergeten.
Gelukkig heeft mijn bijzonder grappige reisgezel de cassette met de verhalen van Winnie de Pooh al klaargelegd.
We zijn vastbesloten om de tekst zoveel keren te beluisteren tot we alles woordelijk kunnen meezeggen.
Het wordt weer een onvergetelijke reis...
maandag 25 februari 2008
zondag 24 februari 2008
DE ZOTTE ZESDE WEEK, VERVOLG OP HET VERVOLG
Een hele tijd geleden heb ik het gehad over de verwarring die zich meester maakte van mijn fantastisch brein toen ik even de andere kant uitkeek.
(of toen ik platgespoten andere dimensies kon bezoeken, daar wil ik vanaf zijn.)
Er komen nog steeds herinneringen boven uit die periode die voor mij uitermate boeiend was, maar voor de mensen rondom eerder beangstigend.
Stel je voor dat je voor de rest van je leven met een gestoorde gek van honderd kilo opgescheept zit. Je mag het niet gedroomd hebben.
In ieder geval gebeurden er nog een paar heerlijke en absurde dingen terwijl ik van mijn roes genoot.
Op een dag werd ik naar de MRIscan gebracht. Je wordt in een cilindervormige holte geschoven en je krijgt een soort helm op je hoofd.
Toen ik eraan kwam, was het hoofddeksel blijkbaar zoek geraakt en behielp de verpleger zich met een gifgroen boodschappenmandje.
Ik maakte een nerveuze indruk en om er voor te zorgen dat ik niet uit de machine zou kruipen, vond de dokter er niet beter op dan een dikke verpleegster in de opening te proppen.
Het kurk op de fles zeg maar....
Met die machine kon je volgens mij terug in de tijd, techniek staat nu eenmaal voor niets.
Toen ik dit nieuwigheidje aan Allison vertelde, zag zij onmiddellijk de onbegrensde mogelijkheden.
Als een patient overleed door een foute behandeling, schoof je hem even in de MRIscan en hij kwam er weer levend uit.
Mooie oplossing toch?
Verder heb ik in die periode ook een eindje in Nederland gewoond terwijl ik verantwoordelijk was voor een sportzaal.
Er is zelfs een bewijs van mijn verblijf want ik heb in Arusha nog altijd een briefje waarop in beverig handschrift geschreven staat: "een biertje en een kroket, en neem er zelf ook één."
Dit alles heb ik netjes in het nederlands geschreven en aan een verpleger afgegeven.
De man krabt zich vast nog altijd in het haar.
Tenslotte waren er de bevroren Kenianen. Een dokter had uitgevogeld dat mensen tot betere sportprestaties in staat waren als ze een periode daarvoor koud bewaard werden.
De bedden rondom mij waren bevolkt door boomlange, broodmagere lange afstandslopers die stuk voor stuk in huishoudfolie gewikkeld waren en waar koude lucht over geblazen werd.
Het was een meelijwekkend zicht.
De brave man die vlak voor me lag, had dan nog het ongeluk in een te kort kinderbedje in de vorm van een sportauto te moeten slapen.
Toen ik deze nieuwe gebeurtenissen aan Allison vertelde, had ze het echt niet meer.
Ze lachte genoeg tranen om de soep van het hele hospitaal van zout te voorzien terwijl ik me vertwijfeld afvroeg wat er wel zo grappig mocht zijn...
(of toen ik platgespoten andere dimensies kon bezoeken, daar wil ik vanaf zijn.)
Er komen nog steeds herinneringen boven uit die periode die voor mij uitermate boeiend was, maar voor de mensen rondom eerder beangstigend.
Stel je voor dat je voor de rest van je leven met een gestoorde gek van honderd kilo opgescheept zit. Je mag het niet gedroomd hebben.
In ieder geval gebeurden er nog een paar heerlijke en absurde dingen terwijl ik van mijn roes genoot.
Op een dag werd ik naar de MRIscan gebracht. Je wordt in een cilindervormige holte geschoven en je krijgt een soort helm op je hoofd.
Toen ik eraan kwam, was het hoofddeksel blijkbaar zoek geraakt en behielp de verpleger zich met een gifgroen boodschappenmandje.
Ik maakte een nerveuze indruk en om er voor te zorgen dat ik niet uit de machine zou kruipen, vond de dokter er niet beter op dan een dikke verpleegster in de opening te proppen.
Het kurk op de fles zeg maar....
Met die machine kon je volgens mij terug in de tijd, techniek staat nu eenmaal voor niets.
Toen ik dit nieuwigheidje aan Allison vertelde, zag zij onmiddellijk de onbegrensde mogelijkheden.
Als een patient overleed door een foute behandeling, schoof je hem even in de MRIscan en hij kwam er weer levend uit.
Mooie oplossing toch?
Verder heb ik in die periode ook een eindje in Nederland gewoond terwijl ik verantwoordelijk was voor een sportzaal.
Er is zelfs een bewijs van mijn verblijf want ik heb in Arusha nog altijd een briefje waarop in beverig handschrift geschreven staat: "een biertje en een kroket, en neem er zelf ook één."
Dit alles heb ik netjes in het nederlands geschreven en aan een verpleger afgegeven.
De man krabt zich vast nog altijd in het haar.
Tenslotte waren er de bevroren Kenianen. Een dokter had uitgevogeld dat mensen tot betere sportprestaties in staat waren als ze een periode daarvoor koud bewaard werden.
De bedden rondom mij waren bevolkt door boomlange, broodmagere lange afstandslopers die stuk voor stuk in huishoudfolie gewikkeld waren en waar koude lucht over geblazen werd.
Het was een meelijwekkend zicht.
De brave man die vlak voor me lag, had dan nog het ongeluk in een te kort kinderbedje in de vorm van een sportauto te moeten slapen.
Toen ik deze nieuwe gebeurtenissen aan Allison vertelde, had ze het echt niet meer.
Ze lachte genoeg tranen om de soep van het hele hospitaal van zout te voorzien terwijl ik me vertwijfeld afvroeg wat er wel zo grappig mocht zijn...
vrijdag 22 februari 2008
MANNEN MAKEN PLANNEN
Jullie vragen jullie misschien af wat de nabije toekomst brengt? Wel, dat vraag ik me ook af.
Ik kan alvast het beetje informatie geven wat ik zelf heb.
Morgen zien we elkaar met zijn allen in Gent, op zondag en maandag laden we de trucks verder en op dinsdagochtend vertrekken we in convooi naar Marseille.
Voor alle duidelijkheid; de "we" in het eerste deel van de zin is niet dezelfde "we" in het tweede stuk.
Jullie kunnen helaas niet allemaal mee.
Bedoeling is dus dat we met een vrachtwagen of zes naar Libie rijden. Er is de fantastische keukencamion van Anton, met aanhanger en daktent, daarnaast rijdt er een mecanic truck mee en tenslotte zijn ook alle quads en moto's op een paar andere vrachtwagens geladen.
De piloten van moto's en quads worden ingevlogen, jeeps, auto's en trucks rijden zelf tot Libie.
In totaal - organisatie en deelnemers - zijn we met een 140 man. Gedurende een week worden de piloten de woestijn ingejaagd en bestaat mijn taak erin te zorgen dat er voor iedereen bij aankomst eten en warme drank voorzien is.
Ook voor de kneusjes die om drie uur 's nachts het kamp binnen zigzaggen...
Voor het oplappen van gewonde chauffeurs en onverwachte schotwonden bij mij, gaat ook dokter Beaucourt en een medisch team mee.
De kans is dus groot dat ik rond de 17de maart terug in Belgie ben.
Kunnen we dan nog eens afspreken alvorens ik geboeid en geblinddoekt afgevoerd word naar de negorij in Oost-Afrika waar mijn thuis is? (en die ik zo mis...)
Ik kan alvast het beetje informatie geven wat ik zelf heb.
Morgen zien we elkaar met zijn allen in Gent, op zondag en maandag laden we de trucks verder en op dinsdagochtend vertrekken we in convooi naar Marseille.
Voor alle duidelijkheid; de "we" in het eerste deel van de zin is niet dezelfde "we" in het tweede stuk.
Jullie kunnen helaas niet allemaal mee.
Bedoeling is dus dat we met een vrachtwagen of zes naar Libie rijden. Er is de fantastische keukencamion van Anton, met aanhanger en daktent, daarnaast rijdt er een mecanic truck mee en tenslotte zijn ook alle quads en moto's op een paar andere vrachtwagens geladen.
De piloten van moto's en quads worden ingevlogen, jeeps, auto's en trucks rijden zelf tot Libie.
In totaal - organisatie en deelnemers - zijn we met een 140 man. Gedurende een week worden de piloten de woestijn ingejaagd en bestaat mijn taak erin te zorgen dat er voor iedereen bij aankomst eten en warme drank voorzien is.
Ook voor de kneusjes die om drie uur 's nachts het kamp binnen zigzaggen...
Voor het oplappen van gewonde chauffeurs en onverwachte schotwonden bij mij, gaat ook dokter Beaucourt en een medisch team mee.
De kans is dus groot dat ik rond de 17de maart terug in Belgie ben.
Kunnen we dan nog eens afspreken alvorens ik geboeid en geblinddoekt afgevoerd word naar de negorij in Oost-Afrika waar mijn thuis is? (en die ik zo mis...)
donderdag 21 februari 2008
HIERBIJ BELOOF IK.....
* netjes rechts te rijden zoals iedereen en niet links, in het midden of waar ik ook zin heb.
* een rondpunt in tegenwijzerzin te nemen en niet in de richting waar mijn afslag het dichtst bij zit.
* bij het betalen in bijvoorbeeld een bakkerij mijn geld niet op te toonbank te gooien zoals ik
gewoon ben
* bij een niet bemand tankstation niet eindeloos te blijven zitten met de sleuteltjes door het
raam. Er komt toch niemand...
* me niet af te vragen waarom iedereen zo boos kijkt
* me niet helemaal te laten gaan aan Rochefort, zachte kazen, wijn, americain prepare, Duvel,
stoofvlees met friet, picon, frikandel speciale,...
* de vorige zin niet tig keer dwangmatig te herlezen.
* een voorbeeld voor alle andere weggebruikers te zijn en niet in te gaan op zielig obsceen gedrag.
* te genieten van elk moment en iedere ontmoeting.
* jullie allemaal te verwachten op zaterdag de 23ste in Gent (zie vorige post)
Tot dan,
Je Jan
* een rondpunt in tegenwijzerzin te nemen en niet in de richting waar mijn afslag het dichtst bij zit.
* bij het betalen in bijvoorbeeld een bakkerij mijn geld niet op te toonbank te gooien zoals ik
gewoon ben
* bij een niet bemand tankstation niet eindeloos te blijven zitten met de sleuteltjes door het
raam. Er komt toch niemand...
* me niet af te vragen waarom iedereen zo boos kijkt
* me niet helemaal te laten gaan aan Rochefort, zachte kazen, wijn, americain prepare, Duvel,
stoofvlees met friet, picon, frikandel speciale,...
* de vorige zin niet tig keer dwangmatig te herlezen.
* een voorbeeld voor alle andere weggebruikers te zijn en niet in te gaan op zielig obsceen gedrag.
* te genieten van elk moment en iedere ontmoeting.
* jullie allemaal te verwachten op zaterdag de 23ste in Gent (zie vorige post)
Tot dan,
Je Jan
dinsdag 19 februari 2008
ZATTERDAG
Misschien heb ik wel enkele mensen over het hoofd gezien, misschien heb ik om de één of andere ondoorgrondbare reden je e-mailadres niet..
Daarom...
U wordt met zijn allen verwacht op zaterdag de 23ste februari bij Karina vanaf acht uur 's avonds.
We gaan er een glas drinken, bijpraten, nog een glas drinken, ballistisch onderzoek met vrijwilligers doen, een volgende glas drinken, politie en bandiet spelen en tenslotte een laatste glas drinken.
Slogan van de avond is: zolang je op de grond kan liggen zonder je vast te houden, ben je niet dronken!!!
Waar woont Karina nu?
Wel, om eerlijk te zijn weet ik dat ook niet.
Wat ik wel weet, is waar haar staminee zich bevindt.
(eventjes de routebeschrijving van Wim gejat)
Tot dan, we maken er een fijne avond van.
Hoe vind je het Henry Storyplein?
Vanaf het St.-Pietersplein (afstand 1,5 km): Fiets de Overpoortstraat door, steek de Ring over, door de Zwijnaardsesteenweg. Volg tot aan het UZ. Steek De Pintelaan over (nog steeds Zwijnaardsesteenweg) en sla dan de eerste straat linksaf: Steenakker. Voor het goede doel moet u deze afgrijselijke kasseien wel even trotseren.Deze weg loopt parallel met de achterkant van het UZ. Bij het kruispunt met de Haardstedestraat en de Keramiekstraat, steek wederom gewoon over (nog steeds Steenakker). Als je nu blijft doorrijden (zeker doen!), rijd je onder een poort begroeid met klimop. Dit is de poort van het Henry Storyplein.Wie met de auto komt: idem, maar sla af in de Haardstedestraat en dan de eerste links: de Muilaardstraat. Vandaar is ook een ingang naar het Henry Storyplein.Wie van buiten Gent komt met de auto doet het als volgt:Neem afrit 9 Gent Centrum U.Z. op de E17 (hoe u op die E17 komt weet je ongetwijfeld zelf). Volg de Cornelius Heymanslaan en daarna de Ottergemsesteenweg. Je komt zo op de Ringvaart terecht (binnenring). De eerstvolgende afrit rijd je weer af en je komt op de Zwijnaardsesteenweg terecht.Eerste straat rechts (Haardstedestraat) en daarna wederom eerste rechts. Vergeet je auto niet af te geven aan de vestiaire voor je de zaal betreedt.
Daarom...
U wordt met zijn allen verwacht op zaterdag de 23ste februari bij Karina vanaf acht uur 's avonds.
We gaan er een glas drinken, bijpraten, nog een glas drinken, ballistisch onderzoek met vrijwilligers doen, een volgende glas drinken, politie en bandiet spelen en tenslotte een laatste glas drinken.
Slogan van de avond is: zolang je op de grond kan liggen zonder je vast te houden, ben je niet dronken!!!
Waar woont Karina nu?
Wel, om eerlijk te zijn weet ik dat ook niet.
Wat ik wel weet, is waar haar staminee zich bevindt.
(eventjes de routebeschrijving van Wim gejat)
Tot dan, we maken er een fijne avond van.
Hoe vind je het Henry Storyplein?
Vanaf het St.-Pietersplein (afstand 1,5 km): Fiets de Overpoortstraat door, steek de Ring over, door de Zwijnaardsesteenweg. Volg tot aan het UZ. Steek De Pintelaan over (nog steeds Zwijnaardsesteenweg) en sla dan de eerste straat linksaf: Steenakker. Voor het goede doel moet u deze afgrijselijke kasseien wel even trotseren.Deze weg loopt parallel met de achterkant van het UZ. Bij het kruispunt met de Haardstedestraat en de Keramiekstraat, steek wederom gewoon over (nog steeds Steenakker). Als je nu blijft doorrijden (zeker doen!), rijd je onder een poort begroeid met klimop. Dit is de poort van het Henry Storyplein.Wie met de auto komt: idem, maar sla af in de Haardstedestraat en dan de eerste links: de Muilaardstraat. Vandaar is ook een ingang naar het Henry Storyplein.Wie van buiten Gent komt met de auto doet het als volgt:Neem afrit 9 Gent Centrum U.Z. op de E17 (hoe u op die E17 komt weet je ongetwijfeld zelf). Volg de Cornelius Heymanslaan en daarna de Ottergemsesteenweg. Je komt zo op de Ringvaart terecht (binnenring). De eerstvolgende afrit rijd je weer af en je komt op de Zwijnaardsesteenweg terecht.Eerste straat rechts (Haardstedestraat) en daarna wederom eerste rechts. Vergeet je auto niet af te geven aan de vestiaire voor je de zaal betreedt.
KOUD !!!!!!!!
Belgenland is sinds gisteren weer één bewoner rijker.
Wim en Wendie zijn me komen ophalen in de luchthaven waarna ze me, in enigszins bevroren toestand, naar de auto gegleden hebben.
In Arusha klagen veel van mijn bezoekers over de zwarte walmen die uitgebraakt worden door aftandse auto's. België staat duidelijk veel verder inzake luchtvervuiling. Hier word je via de radio gewaarschuwd dat er smogalarm is en dat de richtsnelheid negentig is.
Daar waar wij af en toe een gifwolk inademen van een amechtige truck, rijd je in België door een kanker veroorzakend, maar onzichtbaar gifveld.
Aangezien we ons netjes aan de maximumsnelheid hielden, hinderden we ook een blitze meneer in een snelle golf.
Wim kreeg twee middenvingers...
Het bruute gedrag verbaasde me ten zeerste.
Om helemaal te wennen, stonden we nog even kort in de file en toen was het tijd om mijn lieve mama te verrassen.
Vrienden, zussen, mama, wijn en kaas, stoofvlees met friet en Duvel, het is goed dat ik terug ben.
Ik hoop dat u dat ook vindt...
Wim en Wendie zijn me komen ophalen in de luchthaven waarna ze me, in enigszins bevroren toestand, naar de auto gegleden hebben.
In Arusha klagen veel van mijn bezoekers over de zwarte walmen die uitgebraakt worden door aftandse auto's. België staat duidelijk veel verder inzake luchtvervuiling. Hier word je via de radio gewaarschuwd dat er smogalarm is en dat de richtsnelheid negentig is.
Daar waar wij af en toe een gifwolk inademen van een amechtige truck, rijd je in België door een kanker veroorzakend, maar onzichtbaar gifveld.
Aangezien we ons netjes aan de maximumsnelheid hielden, hinderden we ook een blitze meneer in een snelle golf.
Wim kreeg twee middenvingers...
Het bruute gedrag verbaasde me ten zeerste.
Om helemaal te wennen, stonden we nog even kort in de file en toen was het tijd om mijn lieve mama te verrassen.
Vrienden, zussen, mama, wijn en kaas, stoofvlees met friet en Duvel, het is goed dat ik terug ben.
Ik hoop dat u dat ook vindt...
zaterdag 16 februari 2008
VERKEERDE LICHTEN
Terwijl ik in Nairobi aan het genieten was van een paar rustige maanden in het gezelschap van heel gedienstige mensen, besliste de stad Arusha dat de vooruitgang niet te stuiten viel en dat er, ten einde de verkeersveiligheid te bevorderen, stoplichten zouden geplaatst worden...
De eerste week dat die dingen er stonden, vielen er al verschillende slachtoffers.
Voor zover de veiligheid.
Het betrof hier een druk kruispunt met vier armen maar aangezien een van de straten een off road weg was, had de burgemeester maar beslist dat daar geen lichten geplaatst dienden te worden.
Chaos natuurlijk.
Hoe kwam je die straat uitgereden als je niet wist wat de andere weggebruikers zouden doen?
Het euvel werd uiteindelijk toch opgelost.
De eerste weken dat de nieuwe apparaten er stonden, was er een enorme volkstoeloop.
Iedereen wilde dat wonder der techniek wel eens met eigen ogen aanschouwen.
En een wonder was het, want het groene mannetje wandelde echt, zij het ter plaatse natuurlijk...
Dat hebben jullie waarschijnlijk niet eens in Belgie?
Dat energieke wandelaartje moest ook bewegen want bij vroegere tests bleef iedereen gewoon staan als het groen werd....
De eerste week dat die dingen er stonden, vielen er al verschillende slachtoffers.
Voor zover de veiligheid.
Het betrof hier een druk kruispunt met vier armen maar aangezien een van de straten een off road weg was, had de burgemeester maar beslist dat daar geen lichten geplaatst dienden te worden.
Chaos natuurlijk.
Hoe kwam je die straat uitgereden als je niet wist wat de andere weggebruikers zouden doen?
Het euvel werd uiteindelijk toch opgelost.
De eerste weken dat de nieuwe apparaten er stonden, was er een enorme volkstoeloop.
Iedereen wilde dat wonder der techniek wel eens met eigen ogen aanschouwen.
En een wonder was het, want het groene mannetje wandelde echt, zij het ter plaatse natuurlijk...
Dat hebben jullie waarschijnlijk niet eens in Belgie?
Dat energieke wandelaartje moest ook bewegen want bij vroegere tests bleef iedereen gewoon staan als het groen werd....
vrijdag 15 februari 2008
ICARUS IN ARUSHA
Een flink aantal posts terug had ik het over op het verkeerde moment op de verkeerde plaats zijn.
Een idee waar ik me aan vasthoud om overeind te blijven en niet te beginnen piekeren over ieder mogelijk doemscenario.
Sofie, mijn maatje, verjaarde begin februari en kreeg van haar echtgenoot een duosprong aangeboden.
Vanuit een vliegtuig wel te verstaan.
Vanop de keukentafel is dat namelijk veel minder spectaculair...
Het moet haar blijkbaar bevallen zijn want er werd gesprongen in Moshi, het dorpje aan de voet van de Kilimanjaro en wij hoorden Sofie schreeuwen in Arusha, een goeie zeventig kilometer verderop.
Gisteren kwam het ontstellende bericht dat het vliegtuigje neergestort was.
Het ding kreeg motorpech, de piloot probeerde nog Kilimanjaro Airport te halen, maar daar is ie niet meer in geslaagd.
Hijzelf, samen met zijn nieuwzeelandse collega stierven in het vliegtuig.
De man die de duosprong begeleidt en de toeriste liggen gewond in het ziekenhuis.
een hele hele pijnlijke zaak, maar Sofie is er wel nog.
Soms moet je gewoon geluk hebben in het leven.
Daar weet ik alles van...
Een idee waar ik me aan vasthoud om overeind te blijven en niet te beginnen piekeren over ieder mogelijk doemscenario.
Sofie, mijn maatje, verjaarde begin februari en kreeg van haar echtgenoot een duosprong aangeboden.
Vanuit een vliegtuig wel te verstaan.
Vanop de keukentafel is dat namelijk veel minder spectaculair...
Het moet haar blijkbaar bevallen zijn want er werd gesprongen in Moshi, het dorpje aan de voet van de Kilimanjaro en wij hoorden Sofie schreeuwen in Arusha, een goeie zeventig kilometer verderop.
Gisteren kwam het ontstellende bericht dat het vliegtuigje neergestort was.
Het ding kreeg motorpech, de piloot probeerde nog Kilimanjaro Airport te halen, maar daar is ie niet meer in geslaagd.
Hijzelf, samen met zijn nieuwzeelandse collega stierven in het vliegtuig.
De man die de duosprong begeleidt en de toeriste liggen gewond in het ziekenhuis.
een hele hele pijnlijke zaak, maar Sofie is er wel nog.
Soms moet je gewoon geluk hebben in het leven.
Daar weet ik alles van...
woensdag 13 februari 2008
RANZIGE RODDELS
Nu ik er bijna weer helemaal bovenop ben, durven de blanke inwoners van Arusha me al eens aanspreken over het waarom van de overval.
Waar in het begin zedig gezwegen werd over mijn foute levenswijze, beginnen meelevende lieden hun zin nu dikwijls met "we hebben gehoord dat..."
De eerste roddel bleek een geldkwestie te zijn. Blijkbaar was de overval besteld door iemand aan wie ik nog geld moest. Nu ben ik altijd al slecht geweest met papieren, iets waar, mijns inziens bankbiljetten ook onder vallen, maar dat ik het zover zou drijven dat ik met een vaste job zoveel schulden had gemaakt dat ik moest geliquideerd worden, dat ging mijn petje te boven.
Daarnaast zou mijn eventuele schuldeiser niets zijn met een dode Jan.
Volgende verhaal kwam naar boven in de periode dat ik begon te solliciteren. Ik hield mijn hart vast dat het gevreesde we-hebben-gehoord-dat zinnetje tijdens elk gesprek zou opduiken.
Ik zat namelijk in het drugscuircuit en zou een rip-off gepleegd hebben. U kent het wel, ervandoor met de buit maar niets betalen...
Nu heb ik meer dan twintig jaar geleden ooit twee keer een jointje gerookt waar ik onmiddellijk van in slaap viel. Cocaine verdenk ik ervan dat het op bloemsuiker lijkt en heroine wordt in een vieze lepel opgewarmd. Althans in de film....
Foute veronderstelling dus.
Vorige week belandde ik voor het eerst in zes maand bij Pally en Minny. Broer en zus baten een cafe uit met vier tafels en luide rock-muziek.
Elke avond vind je ze aan hun vaste tafeltje in de vaste veronderstelling dat hun personeel steelt als de raven.
Minny begroette me als vanouds hartelijk, lief als ze is, maar met Pally was iets mis, dat voelde je zo.
Gelukkig kreeg ik de uitnodiging om aan hun tafeltje te zitten en deed Minny er nog een whisky bovenop.
"Zo," viel de uitbater met de deur in huis, "jij beschuldigt de Indische gemeenschap er dus van je om zeep te willen helpen?"
Nu had ik inderdaad, toen ik hier 1 maand was, een akkefietje gehad met een verschrikkelijk dronken Indier die een klant van de zaak waar ik werkte lastig viel in een discoteek. Ik duwde 140 kilo zattigheid opzij en de man ging neer als een os in het abbatoir.
Hij hield er een gebroken knie en schouder aan over, ik twee nachten afrikaanse gevangenis...
Geen haar in mijn baard had er ooit aan gedacht dat de overvallers gestuurd waren door die Indier, meer zelfs, we waren vrienden geworden na het onverkwikkelijke voorval.
Ik overtuigde Pally met veel moeite van mijn gelijk.
Hij bleek overtuigd te zijn, maar dan kwam het ontdenkbare. De goede man overleeft al jaren op geplette rilatine en alcohol om overeind te blijven in zijn garage waar remschoenen heropgevuld worden en waar een asbest concentratie hangt om onmiddellijk kanker van te krijgen.
"De overval was op de negende van de negende maand, dus dat maakt samen achttien. Je leeftijd is eenenveertig, en vier plus een is vijf.
Tel nu de achttien met de vijf samen en je krijgt drieentwintig...."
Ik keek hem niet begrijpend aan...
"Wel," zei hij, overtuigd van zijn gelijk,"surf eens naar google en tik drieentwintig in. Je krijgt onmiddellijk antwoord op al je vragen.."
Hij wilde me nog een whiskietje aanbieden maar ik sloeg het aanbod af en stapte verdwaasd op de moto.
Pally kwam naar buiten en staarde me onbewogen na.
Gekker moest het toch niet worden, bedacht ik, toen ik veilig in bed lag en schaapjes begon te tellen.
Nummer drieentwintig keek me breed grijnzend aan...
Waar in het begin zedig gezwegen werd over mijn foute levenswijze, beginnen meelevende lieden hun zin nu dikwijls met "we hebben gehoord dat..."
De eerste roddel bleek een geldkwestie te zijn. Blijkbaar was de overval besteld door iemand aan wie ik nog geld moest. Nu ben ik altijd al slecht geweest met papieren, iets waar, mijns inziens bankbiljetten ook onder vallen, maar dat ik het zover zou drijven dat ik met een vaste job zoveel schulden had gemaakt dat ik moest geliquideerd worden, dat ging mijn petje te boven.
Daarnaast zou mijn eventuele schuldeiser niets zijn met een dode Jan.
Volgende verhaal kwam naar boven in de periode dat ik begon te solliciteren. Ik hield mijn hart vast dat het gevreesde we-hebben-gehoord-dat zinnetje tijdens elk gesprek zou opduiken.
Ik zat namelijk in het drugscuircuit en zou een rip-off gepleegd hebben. U kent het wel, ervandoor met de buit maar niets betalen...
Nu heb ik meer dan twintig jaar geleden ooit twee keer een jointje gerookt waar ik onmiddellijk van in slaap viel. Cocaine verdenk ik ervan dat het op bloemsuiker lijkt en heroine wordt in een vieze lepel opgewarmd. Althans in de film....
Foute veronderstelling dus.
Vorige week belandde ik voor het eerst in zes maand bij Pally en Minny. Broer en zus baten een cafe uit met vier tafels en luide rock-muziek.
Elke avond vind je ze aan hun vaste tafeltje in de vaste veronderstelling dat hun personeel steelt als de raven.
Minny begroette me als vanouds hartelijk, lief als ze is, maar met Pally was iets mis, dat voelde je zo.
Gelukkig kreeg ik de uitnodiging om aan hun tafeltje te zitten en deed Minny er nog een whisky bovenop.
"Zo," viel de uitbater met de deur in huis, "jij beschuldigt de Indische gemeenschap er dus van je om zeep te willen helpen?"
Nu had ik inderdaad, toen ik hier 1 maand was, een akkefietje gehad met een verschrikkelijk dronken Indier die een klant van de zaak waar ik werkte lastig viel in een discoteek. Ik duwde 140 kilo zattigheid opzij en de man ging neer als een os in het abbatoir.
Hij hield er een gebroken knie en schouder aan over, ik twee nachten afrikaanse gevangenis...
Geen haar in mijn baard had er ooit aan gedacht dat de overvallers gestuurd waren door die Indier, meer zelfs, we waren vrienden geworden na het onverkwikkelijke voorval.
Ik overtuigde Pally met veel moeite van mijn gelijk.
Hij bleek overtuigd te zijn, maar dan kwam het ontdenkbare. De goede man overleeft al jaren op geplette rilatine en alcohol om overeind te blijven in zijn garage waar remschoenen heropgevuld worden en waar een asbest concentratie hangt om onmiddellijk kanker van te krijgen.
"De overval was op de negende van de negende maand, dus dat maakt samen achttien. Je leeftijd is eenenveertig, en vier plus een is vijf.
Tel nu de achttien met de vijf samen en je krijgt drieentwintig...."
Ik keek hem niet begrijpend aan...
"Wel," zei hij, overtuigd van zijn gelijk,"surf eens naar google en tik drieentwintig in. Je krijgt onmiddellijk antwoord op al je vragen.."
Hij wilde me nog een whiskietje aanbieden maar ik sloeg het aanbod af en stapte verdwaasd op de moto.
Pally kwam naar buiten en staarde me onbewogen na.
Gekker moest het toch niet worden, bedacht ik, toen ik veilig in bed lag en schaapjes begon te tellen.
Nummer drieentwintig keek me breed grijnzend aan...
dinsdag 12 februari 2008
VERRASSEND VALENTIJN
Nog twee dagen en het is Valentijn.
Voor diegenen die het te druk hebben in de rat-race van Belgie, hierbij gevoegd, de oplossing voor al je problemen.
Een gedicht om je geliefde in te pakken...
Copy/paste en klaar....
(Zo gaat het leven daar toch, stel ik me voor?)
IK BEN DE KROEG EN JIJ BENT HET WAARD
JIJ HET KOMPAS EN IK VAN DE KAART
IK BEN HET SPOOR EN JIJ BENT HET TREINTJE
JIJ BENT MIJN LIED EN IK JE REFREINTJE
iK BEN DE APPEL EN JIJ BENT DE MOES
JIJ BENT DE DRANK EN IK BEN DE ROES
WIJ ZIJN GEWOON VAN 'T ZELFDE LAKEN EEN PAK
JIJ BENT DE NAGEL EN IK BEN DE LAK
IK BEN DE NAALD EN JIJ BENT HET GAATJE
JIJ BENT DE HARING EN IK BEN JE MAATJE
JIJ BENT HET OOG EN IK BEN DE TRAAN
JIJ BENT DE WEG DIE IK WIL BEGAAN
JIJ BENT MIJN BEGIN, JIJ BENT MIJN EIND
JIJ BENT MIJN SLAAPPIL, DE ONRUST VERDWIJNT
JIJ BENT MIJN HART EN JIJ BENT MIJN ZIEL
IK BEN ACHILLES EN JIJ BENT MIJN HIEL
IK BEN HET UURWERK MAAR JIJ BENT VEEL WIJZER
JIJ BENT DE STRIJK EN IK BEN HET IJZER
IK BEN DE KLANK MAAR JIJ BENT HET LIEDJE
IK LOS PAPIER MAAR JIJ BENT MIJN NIETJE
IK VIND JE ZO DOL, IK VIND JE ZO FIJN
IK VIND JE NIET MIS, MAAR IK BEN DE WIJN
IK BEN DE ZON MAAR JIJ BENT DE STRALEN
IK BEN DE CHINEES DIE JIJ AF GAAT HALEN
IK BEN DE WANG MAAR JIJ BENT HET KUILTJE
IK BEN DE VAAS MAAR JIJ BENT HET TUILTJE
JIJ BENT MIJN TOEKOMST, JE WAS MIJN VERLEDEN
IK BEN NU ZO BLIJ : JE BENT OOK MIJN HEDEN
IK BEN DE THEEPOT EN JIJ BENT DE TUIT
JIJ BENT EEN VARKEN EN IK BEN ZIJN SNUIT
WEET DAT JIJ MIJN ALLES BENT
IK BEN JE VROUW EN JIJ BENT MIJN VENT
Voor diegenen die het te druk hebben in de rat-race van Belgie, hierbij gevoegd, de oplossing voor al je problemen.
Een gedicht om je geliefde in te pakken...
Copy/paste en klaar....
(Zo gaat het leven daar toch, stel ik me voor?)
IK BEN DE KROEG EN JIJ BENT HET WAARD
JIJ HET KOMPAS EN IK VAN DE KAART
IK BEN HET SPOOR EN JIJ BENT HET TREINTJE
JIJ BENT MIJN LIED EN IK JE REFREINTJE
iK BEN DE APPEL EN JIJ BENT DE MOES
JIJ BENT DE DRANK EN IK BEN DE ROES
WIJ ZIJN GEWOON VAN 'T ZELFDE LAKEN EEN PAK
JIJ BENT DE NAGEL EN IK BEN DE LAK
IK BEN DE NAALD EN JIJ BENT HET GAATJE
JIJ BENT DE HARING EN IK BEN JE MAATJE
JIJ BENT HET OOG EN IK BEN DE TRAAN
JIJ BENT DE WEG DIE IK WIL BEGAAN
JIJ BENT MIJN BEGIN, JIJ BENT MIJN EIND
JIJ BENT MIJN SLAAPPIL, DE ONRUST VERDWIJNT
JIJ BENT MIJN HART EN JIJ BENT MIJN ZIEL
IK BEN ACHILLES EN JIJ BENT MIJN HIEL
IK BEN HET UURWERK MAAR JIJ BENT VEEL WIJZER
JIJ BENT DE STRIJK EN IK BEN HET IJZER
IK BEN DE KLANK MAAR JIJ BENT HET LIEDJE
IK LOS PAPIER MAAR JIJ BENT MIJN NIETJE
IK VIND JE ZO DOL, IK VIND JE ZO FIJN
IK VIND JE NIET MIS, MAAR IK BEN DE WIJN
IK BEN DE ZON MAAR JIJ BENT DE STRALEN
IK BEN DE CHINEES DIE JIJ AF GAAT HALEN
IK BEN DE WANG MAAR JIJ BENT HET KUILTJE
IK BEN DE VAAS MAAR JIJ BENT HET TUILTJE
JIJ BENT MIJN TOEKOMST, JE WAS MIJN VERLEDEN
IK BEN NU ZO BLIJ : JE BENT OOK MIJN HEDEN
IK BEN DE THEEPOT EN JIJ BENT DE TUIT
JIJ BENT EEN VARKEN EN IK BEN ZIJN SNUIT
WEET DAT JIJ MIJN ALLES BENT
IK BEN JE VROUW EN JIJ BENT MIJN VENT
maandag 11 februari 2008
WIT OF ZWART, GEVAL APART
Toen ik voor de eerste keer in Oost-Afrika kwam - in 1993 was dat - leken alle Afrikanen zo erg op elkaar dat ze volgens mij allemaal gekloond waren.
Logisch ook als god de mens naar zijn evenbeeld maakt, dat iedereen dan identiek is...
Mannen en vrouwen kon ik nog net uit elkaar houden en met leeftijd viel ook nog iets aan te vangen.
Een zwart mensje van amper een meter hoog was vast niet de buschauffeur die me zonet in een godvergeten gat gedropt had...
Nu ik hier wat langer ben, lukt het onderscheid maken al heel wat beter, hoewel ik nog altijd verbaasd ben hoe snel Tanzanianen elkaar in het donker herkennen.
Volgens mij hebben krijgen ze bij de geboorte een database mee waar alle stralend witte gebitten in opgeslagen zijn.
Gisteren kreeg ik het duidelijke bewijs dat Afrikanen het ook moeilijk hebben om blanken uit elkaar te houden.
Naar zondagse gewoonte (en om de kerkgezangen naast mijn deur te ontvluchten) sloeg ik mijn kamp op op het terras van het New Arusha Hotel.
Een nederlandse krant van de dag ervoor, bij gebrek aan Vlaamse uitgaven, een lekker en uitgebreid buffet en een glas rood. Voldoende voor een heel tevreden Jan.
Op dat moment houd ik ook een soort van audientie. Met een pauselijke welwillendheid laat ik mensen toe even aan te schuiven voor een gesprek.
Gisteren was Sofie er van in het begin bij en niet veel later kwam ook Axel aan. Sofie is een vlaamse die hier al zes jaar woont met man en twee dochters. Axel kwam in dezelfde periode als ik aan en werkt als kok in de heerlijke keuken van Onsea House.
Voor een goeie kok telt zondag helaas niet en algauw verdween Axel weer om boodschappen te doen.
Zijn plaats werd ingenomen door Ben, een Nederlander die hier lelies kweekt voor export.
Axel is 1 meter 96 terwijl Ben 1 meter 99 is. Twee boomlange mannen dus...
Maar daar waar Axel zijn lange bruine haren in een staartje draagt (zo trendy zijn die koks van tegenwoordig), heeft Ben korte blonde stekeltjes.
Verder lijken ze helemaal niet op elkaar.
Geen van de talrijke obers groette Ben. Volgens hen was het gewoon die lange die van toilet teruggekomen was of zo.
Ben bestelde koffie, schepte een bord overdadig vol aan het dessertbuffet en at alles lekker op.
Die Nederlanders kunnen tenslotte een stukje prakken en vreten.
Toen de rekening kwam, werd er enkel voor drie aangerekend. Niemand had ook maar een seconde in de gaten gehad, dat er een andere waaiboom bij ons was komen zitten.
Toch wel handig soms...
Logisch ook als god de mens naar zijn evenbeeld maakt, dat iedereen dan identiek is...
Mannen en vrouwen kon ik nog net uit elkaar houden en met leeftijd viel ook nog iets aan te vangen.
Een zwart mensje van amper een meter hoog was vast niet de buschauffeur die me zonet in een godvergeten gat gedropt had...
Nu ik hier wat langer ben, lukt het onderscheid maken al heel wat beter, hoewel ik nog altijd verbaasd ben hoe snel Tanzanianen elkaar in het donker herkennen.
Volgens mij hebben krijgen ze bij de geboorte een database mee waar alle stralend witte gebitten in opgeslagen zijn.
Gisteren kreeg ik het duidelijke bewijs dat Afrikanen het ook moeilijk hebben om blanken uit elkaar te houden.
Naar zondagse gewoonte (en om de kerkgezangen naast mijn deur te ontvluchten) sloeg ik mijn kamp op op het terras van het New Arusha Hotel.
Een nederlandse krant van de dag ervoor, bij gebrek aan Vlaamse uitgaven, een lekker en uitgebreid buffet en een glas rood. Voldoende voor een heel tevreden Jan.
Op dat moment houd ik ook een soort van audientie. Met een pauselijke welwillendheid laat ik mensen toe even aan te schuiven voor een gesprek.
Gisteren was Sofie er van in het begin bij en niet veel later kwam ook Axel aan. Sofie is een vlaamse die hier al zes jaar woont met man en twee dochters. Axel kwam in dezelfde periode als ik aan en werkt als kok in de heerlijke keuken van Onsea House.
Voor een goeie kok telt zondag helaas niet en algauw verdween Axel weer om boodschappen te doen.
Zijn plaats werd ingenomen door Ben, een Nederlander die hier lelies kweekt voor export.
Axel is 1 meter 96 terwijl Ben 1 meter 99 is. Twee boomlange mannen dus...
Maar daar waar Axel zijn lange bruine haren in een staartje draagt (zo trendy zijn die koks van tegenwoordig), heeft Ben korte blonde stekeltjes.
Verder lijken ze helemaal niet op elkaar.
Geen van de talrijke obers groette Ben. Volgens hen was het gewoon die lange die van toilet teruggekomen was of zo.
Ben bestelde koffie, schepte een bord overdadig vol aan het dessertbuffet en at alles lekker op.
Die Nederlanders kunnen tenslotte een stukje prakken en vreten.
Toen de rekening kwam, werd er enkel voor drie aangerekend. Niemand had ook maar een seconde in de gaten gehad, dat er een andere waaiboom bij ons was komen zitten.
Toch wel handig soms...
TROUWE LEZERS
Ik heb veertien (14) lezers.
Hoera...
Daar doe je het tenslotte voor.
Maar geen paniek, ik doe verder...
Hoera...
Daar doe je het tenslotte voor.
Maar geen paniek, ik doe verder...
zaterdag 9 februari 2008
JAMES FLEMMING
Eenmaal aan het zwembad ben ik niet meer te houden. Naast het gewone fysieke herstel werk ik ook aan mijn volharding.
Na vijf maand zonder werk, kan het wel eens gebeuren dat je wat lui en laks wordt.
Vandaar dat ik stug elke dag mijn honderd lengtes zwem.
Gisteren werd ik onderbroken door een grijzende zestiger.
Hij had al de hele tijd zin om me aan te spreken en toen zijn vrouw even naar het toilet ging, greep ie zijn kans.
Of ik een atleet was dat ik de hele tijd zo trainde?
Ik was natuurlijk uitermate vereerd dat de man me een gebeeldhouwd lichaam toedichtte tot ik besefte dat ik enkel met mijn hoofd boven water was.
Een atletisch hoofd dan maar.
Lijkt me ook wel wat....
Ik vertelde dat ik een ongeval had gehad en nu weer zwom om er bovenop te komen.
"We komen hier elk jaar in deze periode terug om naar de school te gaan waar onze zoon gewerkt heeft. Iedere keer doen we een donatie uit dankbaarheid voor de mooie tijd die hij hier gehad heeft."
Dat klonk mooi, James en zijn vrouw, die er ondertussen weer was komen bijzitten, hadden het hart op de juiste plaats.
"Exact twee jaar geleden", ging James verder," stapte onze Philip uit een minibusje en hij werd gelijk opgeschept door een voorbij razende auto. Ze brachten hem nog naar het ziekenhuis waar enkel gevreesd werd voor een gebroken been, maar blijkbaar had ie ook inwendige bloedingen."
De helderblauwe ogen van Philips moeder werden meer en meer troebel terwijl de man zichtbaar moeite deed om zijn emoties de baas te blijven.
"Hij stierf gewoon. Plots was ie er niet meer, zo gaat dat dus..."
James wou het gesprek op een ander onderwerp brengen en vroeg wat mij overkomen was.
Het leek allemaal zo futiel naast hun verdriet.
Er is altijd wel iemand die het nog harder heeft dan jij...
Ik stond in het zwembad met kippenvel na zijn verhaal, mevrouw bestudeerde de omgeving in een vertwijfelde poging om haar verdriet te verbijten en James maakte doelloze bewegingen met zijn handen alsof dat de pijn weg zou nemen.
Ik voelde me machteloos en ging maar weer zwemmen.
Het bleef lange tijd stil.
Toen ik naar de kleedkamers ging, kwam papa me achterna. Hij stak me 20 pond in mijn handen, een goeie 35 euro.
Je zal het ook wel moeilijk hebben na vijf maand zonder werk was zijn simpele uitleg.
Toen ik zei dat ik dat echt niet kon aanvaarden, kwamen er sterretjes in zijn ogen. "Beschouw het als een lening", zei hij.
"Volgend jaar komen we opnieuw, dan heb jij vast wel werk en dan betaal je me gewoon terug."
We gaven elkaar een stevige knuffel en mama kreeg er nog een zoen bovenop.
Thuisgekomen heb ik het geld aan mijn poetsvrouw gegeven als schoolgeld voor haar drie kinderen.
Want inderdaad, er is altijd wel iemand die het moeilijker heeft dan jij....
Na vijf maand zonder werk, kan het wel eens gebeuren dat je wat lui en laks wordt.
Vandaar dat ik stug elke dag mijn honderd lengtes zwem.
Gisteren werd ik onderbroken door een grijzende zestiger.
Hij had al de hele tijd zin om me aan te spreken en toen zijn vrouw even naar het toilet ging, greep ie zijn kans.
Of ik een atleet was dat ik de hele tijd zo trainde?
Ik was natuurlijk uitermate vereerd dat de man me een gebeeldhouwd lichaam toedichtte tot ik besefte dat ik enkel met mijn hoofd boven water was.
Een atletisch hoofd dan maar.
Lijkt me ook wel wat....
Ik vertelde dat ik een ongeval had gehad en nu weer zwom om er bovenop te komen.
"We komen hier elk jaar in deze periode terug om naar de school te gaan waar onze zoon gewerkt heeft. Iedere keer doen we een donatie uit dankbaarheid voor de mooie tijd die hij hier gehad heeft."
Dat klonk mooi, James en zijn vrouw, die er ondertussen weer was komen bijzitten, hadden het hart op de juiste plaats.
"Exact twee jaar geleden", ging James verder," stapte onze Philip uit een minibusje en hij werd gelijk opgeschept door een voorbij razende auto. Ze brachten hem nog naar het ziekenhuis waar enkel gevreesd werd voor een gebroken been, maar blijkbaar had ie ook inwendige bloedingen."
De helderblauwe ogen van Philips moeder werden meer en meer troebel terwijl de man zichtbaar moeite deed om zijn emoties de baas te blijven.
"Hij stierf gewoon. Plots was ie er niet meer, zo gaat dat dus..."
James wou het gesprek op een ander onderwerp brengen en vroeg wat mij overkomen was.
Het leek allemaal zo futiel naast hun verdriet.
Er is altijd wel iemand die het nog harder heeft dan jij...
Ik stond in het zwembad met kippenvel na zijn verhaal, mevrouw bestudeerde de omgeving in een vertwijfelde poging om haar verdriet te verbijten en James maakte doelloze bewegingen met zijn handen alsof dat de pijn weg zou nemen.
Ik voelde me machteloos en ging maar weer zwemmen.
Het bleef lange tijd stil.
Toen ik naar de kleedkamers ging, kwam papa me achterna. Hij stak me 20 pond in mijn handen, een goeie 35 euro.
Je zal het ook wel moeilijk hebben na vijf maand zonder werk was zijn simpele uitleg.
Toen ik zei dat ik dat echt niet kon aanvaarden, kwamen er sterretjes in zijn ogen. "Beschouw het als een lening", zei hij.
"Volgend jaar komen we opnieuw, dan heb jij vast wel werk en dan betaal je me gewoon terug."
We gaven elkaar een stevige knuffel en mama kreeg er nog een zoen bovenop.
Thuisgekomen heb ik het geld aan mijn poetsvrouw gegeven als schoolgeld voor haar drie kinderen.
Want inderdaad, er is altijd wel iemand die het moeilijker heeft dan jij....
vrijdag 8 februari 2008
OPROEP VAN ALGEMEEN NUT
Op regelmatige basis, kijk ik na hoeveel lezers ik zo gemiddeld haal en ik moet toegeven dat mijn ego gestreeld wordt.
Het aantal blijft stabiel, ook nu de spanning van het hele ziekenhuisverhaal weggeebd is.
Dit is natuurlijk een heel mooi gegeven, maar nu word ik in mijn dromen geplaagd door het verschijnen van allerlei vrienden en kennissen en zelfs totale onbekenden die me allerlei goede raad toefluisteren in een onverstaanbaar taaltje.
Althans, dat is wat ik veronderstel dat ze doen...
Daarom vroeg ik me af of u allen, trouwe bezoekers, me eens een mailtje zou willen sturen op jan.gevaert@gmail.com?
Enerzijds wil ik weten wie deze ongein allemaal leest. Dus als u er niet zeker van bent dat ik u (nog) ken, geef dan misschien wat extra uitleg. Hiervan uitgesloten zijn mensen die de laatste vijf maand bij me op bezoek geweest zijn, alsook mijn lieve mama en mijn zusjes....
Daarnaast zou ik ook graag eens weten wat u denkt van mijn schrijfsels.
Wil u me een andere richting zien inslaan, heeft u taal- of andere tips, vertel het me alsjeblieft...
Al bij al gaat het volgens mij om een goeie tweehonderd vijftig lezers, dus geef me wat werk, ik heb - helaas - nog altijd te veel vrije tijd.
DOEN.
NU.
Het aantal blijft stabiel, ook nu de spanning van het hele ziekenhuisverhaal weggeebd is.
Dit is natuurlijk een heel mooi gegeven, maar nu word ik in mijn dromen geplaagd door het verschijnen van allerlei vrienden en kennissen en zelfs totale onbekenden die me allerlei goede raad toefluisteren in een onverstaanbaar taaltje.
Althans, dat is wat ik veronderstel dat ze doen...
Daarom vroeg ik me af of u allen, trouwe bezoekers, me eens een mailtje zou willen sturen op jan.gevaert@gmail.com?
Enerzijds wil ik weten wie deze ongein allemaal leest. Dus als u er niet zeker van bent dat ik u (nog) ken, geef dan misschien wat extra uitleg. Hiervan uitgesloten zijn mensen die de laatste vijf maand bij me op bezoek geweest zijn, alsook mijn lieve mama en mijn zusjes....
Daarnaast zou ik ook graag eens weten wat u denkt van mijn schrijfsels.
Wil u me een andere richting zien inslaan, heeft u taal- of andere tips, vertel het me alsjeblieft...
Al bij al gaat het volgens mij om een goeie tweehonderd vijftig lezers, dus geef me wat werk, ik heb - helaas - nog altijd te veel vrije tijd.
DOEN.
NU.
donderdag 7 februari 2008
VERSCHILLENDE VISIES, NOG MAAR EENS
Twee posts geleden had ik het over Martien, een charmante Nederlander die hier een landbouwbedrijf runt.
Hij heeft een flegmatieke maar tegelijker tijd heel resolute manier om problemen te benaderen en op te lossen.
Martien onderkent de culturele verschillen en de moeilijkheden, maar alles wordt altijd met respect uitgepraat.
Door zijn jeugd in lang vervlogen tijden in het zeer christelijke Nederland, praat de brave man met gemak iedere religieuze gek op zijn boerderij onder tafel.
In feite mept hij zijn tegenstander gewoon murw met de bijbel, al bij al toch een lijvig boekje...
Zijn laatste nieuwe hersenspinsel is de evolutieleer versus de schepping.
Hier is iedereen natuurlijk lid van de club die gelooft dat die ouwe grijze man vanop een wolkje de wereld en zijn bewoners geschapen heeft zoals een jongetje in de eerste klas zijn mecano in elkaar steekt.
Martien daarentegen heeft het meer voor de evolutieleer.
Daar kan ik inkomen.
Zijn redenering nu is als volgt. Jullie god die ons allen schiep, deed dat naar zijn evenbeeld.
Hij wilde dus blijkbaar dat elkeen van ons hem zo dicht mogelijk benaderde.
In de evolutie van deze moderne tijden gaan we er zo snel op vooruit dat onze kennis en wetenschap de alwetendheid van god begint te benaderen.
Op dit moment begint het de aandachtige toehoorder al te duizelen.
Volgende stap is enkel nog de tegenstander inmaken.
Wat, zegt Martien met een listige glimlach, als schepping en evolutieleer in feite hetzelfde zijn?
Beiden stromingen streven immers naar het bereiken van een goddelijke status.
Het is stil, daar op de velden van de Nederlander.
Sommigen werken stug door om niet te moeten denken aan het onmogelijke, bij anderen draait het molentje bijna gek....
Hij heeft een flegmatieke maar tegelijker tijd heel resolute manier om problemen te benaderen en op te lossen.
Martien onderkent de culturele verschillen en de moeilijkheden, maar alles wordt altijd met respect uitgepraat.
Door zijn jeugd in lang vervlogen tijden in het zeer christelijke Nederland, praat de brave man met gemak iedere religieuze gek op zijn boerderij onder tafel.
In feite mept hij zijn tegenstander gewoon murw met de bijbel, al bij al toch een lijvig boekje...
Zijn laatste nieuwe hersenspinsel is de evolutieleer versus de schepping.
Hier is iedereen natuurlijk lid van de club die gelooft dat die ouwe grijze man vanop een wolkje de wereld en zijn bewoners geschapen heeft zoals een jongetje in de eerste klas zijn mecano in elkaar steekt.
Martien daarentegen heeft het meer voor de evolutieleer.
Daar kan ik inkomen.
Zijn redenering nu is als volgt. Jullie god die ons allen schiep, deed dat naar zijn evenbeeld.
Hij wilde dus blijkbaar dat elkeen van ons hem zo dicht mogelijk benaderde.
In de evolutie van deze moderne tijden gaan we er zo snel op vooruit dat onze kennis en wetenschap de alwetendheid van god begint te benaderen.
Op dit moment begint het de aandachtige toehoorder al te duizelen.
Volgende stap is enkel nog de tegenstander inmaken.
Wat, zegt Martien met een listige glimlach, als schepping en evolutieleer in feite hetzelfde zijn?
Beiden stromingen streven immers naar het bereiken van een goddelijke status.
Het is stil, daar op de velden van de Nederlander.
Sommigen werken stug door om niet te moeten denken aan het onmogelijke, bij anderen draait het molentje bijna gek....
maandag 4 februari 2008
OP BEZOEK BIJ DOKTER ALZHEIMER
Je kan tenslotte zelfs van een dokter in Afrika niet verwachten dat alles vlekkeloos verloopt. Wellicht heeft de goede heer Din of de brave professor Odhyambo in Nairobi een pincet of een vuil doekje vergeten in zijn ijver mijn borstkas weer dicht te krijgen voor de aanvang van de halve finales van de Africa-cup.
Gevolg is wel dat ik een ernstige infektie aan het ontwikkelen ben.
Vanochtend had ik een afspraak in het Lutherian Selian Centre voor een X-ray en een doktersbezoek.
Eens te meer verliep alles heerlijk ongeordend.
Hier moet - om de koopkracht van de patient juist in te schatten - eerst betaald worden aan het loket. De jongedame was helemaal klaar voor de nieuwe werkweek ware het niet dat de bewijsbonnetjes in rook op gegaan waren. Er werd met papierbergen gezeuld, lades gingen open en dicht en er werd binnensmonds gevloekt terwijl ik, samen met de andere wachtenden, het hele gebeuren met grote belangstelling gadesloeg.
Uiteindelijk werd dan toch iets opgeduikeld wat voor enigszins beduimelde bewijsjes kon doorgaan en ik werd vijf euro lichter gemaakt voor een X-ray en drie euro voor een doktersbezoek achteraf.
Tot dusver viel alles nog mee en was ik slechts twintig minuten achter op een westers schema.
De verpleegster loodste me binnen bij een stokoud, piepklein doktertje. Hij was ijverig lijntjes aan het trekken in een groot schrift en ging daar onverstoorbaar mee door terwijl ik ongeveer tegen zijn linkerelleboog werd geduwd door de resolute verpleegster.
Een minuutje later kwam de dokter bij zinnen. Hij keek me aan alsof het hem ook niet geheel duidelijk was wat de plannen nu ook alweer waren.
Uiteindelijk maakten zijn neuronen toch nog ergens een afrikaanse off-road verbinding en ik werd meegenomen voor een foto.
Eenmaal binnen duwde de ouwe man me tegen een plastiek plaat waar ongetwjfeld al duizenden ongewassen lijven tegen gestaan hadden.
Ik vond het maar niets.
De geneesheer beval me mijn adem in te houden en verdween op een drafje naar buiten waar de bediening van het aftandse toestel zich bevond.
Vervolgens gebeurde er lange tijd niets.
Ik was al lang weer aan het inademen toen de dokter opnieuw binnenkwam. Zeer tegen zijn verrassing plakte er een blanke tegen het apparaat.
Hij herstelde zich echter meteen en nam een foto.
Toen verliet hij het lokaal terwijl hij de deur achter zich dicht deed.
Wederom was ik alleen.
Vijf minuten later kwam dokter Alzheimer opnieuw binnen en was een tweede keer zeer verbaasd iemand aan te treffen in zijn heiligdom.
Hij sprak me aan in het Kiswahili waar ik maar de helft van verstond. Dat ik hem niet van antwoord diende, was geen enkel probleem voor een man die blijkbaar al heel lang in zijn eigen universum vertoefde...
Ik werd meegetroond naar de wachtkamer terwijl de dokter naar buiten stapte met de foto's.
Toen ik opstond zag ik mijn borstkas in zwart wit drogen in de zon op het gras...
Terwijl ik nog maar eens eindeloos wachtte, stelde ik me voor hoeveel doden de dokter op zijn geweten zou gehad hebben vooraleer iemand ingreep en hem van chirurg tot fotograaf bevorderde.
Het was echter alleen een kwestie van tijd voor de brave man iemand tot moes zou pletten in zijn gigantische machine....
(O ja, geen uitzaaiing van etter, met antibiotica alleen moet ik het halen...)
Gevolg is wel dat ik een ernstige infektie aan het ontwikkelen ben.
Vanochtend had ik een afspraak in het Lutherian Selian Centre voor een X-ray en een doktersbezoek.
Eens te meer verliep alles heerlijk ongeordend.
Hier moet - om de koopkracht van de patient juist in te schatten - eerst betaald worden aan het loket. De jongedame was helemaal klaar voor de nieuwe werkweek ware het niet dat de bewijsbonnetjes in rook op gegaan waren. Er werd met papierbergen gezeuld, lades gingen open en dicht en er werd binnensmonds gevloekt terwijl ik, samen met de andere wachtenden, het hele gebeuren met grote belangstelling gadesloeg.
Uiteindelijk werd dan toch iets opgeduikeld wat voor enigszins beduimelde bewijsjes kon doorgaan en ik werd vijf euro lichter gemaakt voor een X-ray en drie euro voor een doktersbezoek achteraf.
Tot dusver viel alles nog mee en was ik slechts twintig minuten achter op een westers schema.
De verpleegster loodste me binnen bij een stokoud, piepklein doktertje. Hij was ijverig lijntjes aan het trekken in een groot schrift en ging daar onverstoorbaar mee door terwijl ik ongeveer tegen zijn linkerelleboog werd geduwd door de resolute verpleegster.
Een minuutje later kwam de dokter bij zinnen. Hij keek me aan alsof het hem ook niet geheel duidelijk was wat de plannen nu ook alweer waren.
Uiteindelijk maakten zijn neuronen toch nog ergens een afrikaanse off-road verbinding en ik werd meegenomen voor een foto.
Eenmaal binnen duwde de ouwe man me tegen een plastiek plaat waar ongetwjfeld al duizenden ongewassen lijven tegen gestaan hadden.
Ik vond het maar niets.
De geneesheer beval me mijn adem in te houden en verdween op een drafje naar buiten waar de bediening van het aftandse toestel zich bevond.
Vervolgens gebeurde er lange tijd niets.
Ik was al lang weer aan het inademen toen de dokter opnieuw binnenkwam. Zeer tegen zijn verrassing plakte er een blanke tegen het apparaat.
Hij herstelde zich echter meteen en nam een foto.
Toen verliet hij het lokaal terwijl hij de deur achter zich dicht deed.
Wederom was ik alleen.
Vijf minuten later kwam dokter Alzheimer opnieuw binnen en was een tweede keer zeer verbaasd iemand aan te treffen in zijn heiligdom.
Hij sprak me aan in het Kiswahili waar ik maar de helft van verstond. Dat ik hem niet van antwoord diende, was geen enkel probleem voor een man die blijkbaar al heel lang in zijn eigen universum vertoefde...
Ik werd meegetroond naar de wachtkamer terwijl de dokter naar buiten stapte met de foto's.
Toen ik opstond zag ik mijn borstkas in zwart wit drogen in de zon op het gras...
Terwijl ik nog maar eens eindeloos wachtte, stelde ik me voor hoeveel doden de dokter op zijn geweten zou gehad hebben vooraleer iemand ingreep en hem van chirurg tot fotograaf bevorderde.
Het was echter alleen een kwestie van tijd voor de brave man iemand tot moes zou pletten in zijn gigantische machine....
(O ja, geen uitzaaiing van etter, met antibiotica alleen moet ik het halen...)
zondag 3 februari 2008
VERSCHILLENDE VISIES, MAAR ANDER ONDERWERP
Er wordt heelwat afgekakeld over het Licht zien, de nieuwe Weg bewandelen en de Waarheid begrijpen over de hele wereld in het algemeen en in deze contreien in het bijzonder.
Er wordt mij natuurlijk meermaals gevraagd of ik een bijna-dood-ervaring heb gehad en of er dan een tunnel met een wit licht was, maar helaas moest ik mijn toehoorders steeds teleurstellen. Er was helemaal niets behalve diepe, diepe slaap en verpleegsters die de hele tijd foltertuigen in je lijf zaten te hengsten...
Nu zijn onze afrikaanse vrienden nogal erg religieus ingesteld. Naast mijn huis is een kerk van de zevende dag adventisten en het mag gezegd, die mannen kennen iets van lawaai-overlast.
Toen ik nog veroordeeld was tot twintig uur bed per etmaal, heb ik de priester gevraagd toch op zijn minst 's nachts de duiveluitdrijving en de verschijning van de heilige geest stil te leggen maar de goede man kon niet op mijn vraag ingaan omdat de nood tot een gesprek met god op ieder moment van de dag de kop kon opsteken.
Wat je zieke buur daar dan van dacht, was van geen belang...
Eergisteren kwam mijn beste vriend Angelo terug naar Arusha. Hij werkt in Sudan en komt om de twee maand decompresseren in Tanzania.
We gingen zoals vanouds naar The Seven Up Garden waar we vroeger altijd naar opzwepende ritmische afrikaanse muziek luisterden terwijl we wachtten op onze BBQ met een lekker biertje.
De muziek was er niet meer, net zoals het bier of enige andere alcoholische drank.
De baas van de uitspanning was new born christian geworden en had dus gelijk maar alle zondige uitspattingen verboden.
De tent die ooit zinderde van de dagelijkse drukte, zag er leeg en deprimerend uit.
Ik vertelde het verhaal aan Martien, een nederlandse boer die bij mij in de buurt woont.
Hij had een dagloner op bezoek gehad van dezelfde christelijke splintergroepering. De bekeerde man wou wel de tarwe maaien, maar niet de gerst.
Van gerst wordt namelijk bier gemaakt en dat is zondig.
In westerse landen zou de zaakvoerder zijn economische belangen laten primeren op zijn geloofsovertuiging, maar hier hoeft dat helemaal niet.
Je bent - door je religie - toch gered.
Wat kan je dan nog overkomen?
Er wordt mij natuurlijk meermaals gevraagd of ik een bijna-dood-ervaring heb gehad en of er dan een tunnel met een wit licht was, maar helaas moest ik mijn toehoorders steeds teleurstellen. Er was helemaal niets behalve diepe, diepe slaap en verpleegsters die de hele tijd foltertuigen in je lijf zaten te hengsten...
Nu zijn onze afrikaanse vrienden nogal erg religieus ingesteld. Naast mijn huis is een kerk van de zevende dag adventisten en het mag gezegd, die mannen kennen iets van lawaai-overlast.
Toen ik nog veroordeeld was tot twintig uur bed per etmaal, heb ik de priester gevraagd toch op zijn minst 's nachts de duiveluitdrijving en de verschijning van de heilige geest stil te leggen maar de goede man kon niet op mijn vraag ingaan omdat de nood tot een gesprek met god op ieder moment van de dag de kop kon opsteken.
Wat je zieke buur daar dan van dacht, was van geen belang...
Eergisteren kwam mijn beste vriend Angelo terug naar Arusha. Hij werkt in Sudan en komt om de twee maand decompresseren in Tanzania.
We gingen zoals vanouds naar The Seven Up Garden waar we vroeger altijd naar opzwepende ritmische afrikaanse muziek luisterden terwijl we wachtten op onze BBQ met een lekker biertje.
De muziek was er niet meer, net zoals het bier of enige andere alcoholische drank.
De baas van de uitspanning was new born christian geworden en had dus gelijk maar alle zondige uitspattingen verboden.
De tent die ooit zinderde van de dagelijkse drukte, zag er leeg en deprimerend uit.
Ik vertelde het verhaal aan Martien, een nederlandse boer die bij mij in de buurt woont.
Hij had een dagloner op bezoek gehad van dezelfde christelijke splintergroepering. De bekeerde man wou wel de tarwe maaien, maar niet de gerst.
Van gerst wordt namelijk bier gemaakt en dat is zondig.
In westerse landen zou de zaakvoerder zijn economische belangen laten primeren op zijn geloofsovertuiging, maar hier hoeft dat helemaal niet.
Je bent - door je religie - toch gered.
Wat kan je dan nog overkomen?
Abonneren op:
Posts (Atom)