OP BEZOEK BIJ DOKTER ALZHEIMER

Je kan tenslotte zelfs van een dokter in Afrika niet verwachten dat alles vlekkeloos verloopt. Wellicht heeft de goede heer Din of de brave professor Odhyambo in Nairobi een pincet of een vuil doekje vergeten in zijn ijver mijn borstkas weer dicht te krijgen voor de aanvang van de halve finales van de Africa-cup.
Gevolg is wel dat ik een ernstige infektie aan het ontwikkelen ben.
Vanochtend had ik een afspraak in het Lutherian Selian Centre voor een X-ray en een doktersbezoek.
Eens te meer verliep alles heerlijk ongeordend.
Hier moet - om de koopkracht van de patient juist in te schatten - eerst betaald worden aan het loket. De jongedame was helemaal klaar voor de nieuwe werkweek ware het niet dat de bewijsbonnetjes in rook op gegaan waren. Er werd met papierbergen gezeuld, lades gingen open en dicht en er werd binnensmonds gevloekt terwijl ik, samen met de andere wachtenden, het hele gebeuren met grote belangstelling gadesloeg.
Uiteindelijk werd dan toch iets opgeduikeld wat voor enigszins beduimelde bewijsjes kon doorgaan en ik werd vijf euro lichter gemaakt voor een X-ray en drie euro voor een doktersbezoek achteraf.
Tot dusver viel alles nog mee en was ik slechts twintig minuten achter op een westers schema.
De verpleegster loodste me binnen bij een stokoud, piepklein doktertje. Hij was ijverig lijntjes aan het trekken in een groot schrift en ging daar onverstoorbaar mee door terwijl ik ongeveer tegen zijn linkerelleboog werd geduwd door de resolute verpleegster.
Een minuutje later kwam de dokter bij zinnen. Hij keek me aan alsof het hem ook niet geheel duidelijk was wat de plannen nu ook alweer waren.
Uiteindelijk maakten zijn neuronen toch nog ergens een afrikaanse off-road verbinding en ik werd meegenomen voor een foto.
Eenmaal binnen duwde de ouwe man me tegen een plastiek plaat waar ongetwjfeld al duizenden ongewassen lijven tegen gestaan hadden.
Ik vond het maar niets.
De geneesheer beval me mijn adem in te houden en verdween op een drafje naar buiten waar de bediening van het aftandse toestel zich bevond.
Vervolgens gebeurde er lange tijd niets.
Ik was al lang weer aan het inademen toen de dokter opnieuw binnenkwam. Zeer tegen zijn verrassing plakte er een blanke tegen het apparaat.
Hij herstelde zich echter meteen en nam een foto.
Toen verliet hij het lokaal terwijl hij de deur achter zich dicht deed.
Wederom was ik alleen.
Vijf minuten later kwam dokter Alzheimer opnieuw binnen en was een tweede keer zeer verbaasd iemand aan te treffen in zijn heiligdom.
Hij sprak me aan in het Kiswahili waar ik maar de helft van verstond. Dat ik hem niet van antwoord diende, was geen enkel probleem voor een man die blijkbaar al heel lang in zijn eigen universum vertoefde...
Ik werd meegetroond naar de wachtkamer terwijl de dokter naar buiten stapte met de foto's.
Toen ik opstond zag ik mijn borstkas in zwart wit drogen in de zon op het gras...
Terwijl ik nog maar eens eindeloos wachtte, stelde ik me voor hoeveel doden de dokter op zijn geweten zou gehad hebben vooraleer iemand ingreep en hem van chirurg tot fotograaf bevorderde.
Het was echter alleen een kwestie van tijd voor de brave man iemand tot moes zou pletten in zijn gigantische machine....


(O ja, geen uitzaaiing van etter, met antibiotica alleen moet ik het halen...)