Toen ik voor de eerste keer in Oost-Afrika kwam - in 1993 was dat - leken alle Afrikanen zo erg op elkaar dat ze volgens mij allemaal gekloond waren.
Logisch ook als god de mens naar zijn evenbeeld maakt, dat iedereen dan identiek is...
Mannen en vrouwen kon ik nog net uit elkaar houden en met leeftijd viel ook nog iets aan te vangen.
Een zwart mensje van amper een meter hoog was vast niet de buschauffeur die me zonet in een godvergeten gat gedropt had...
Nu ik hier wat langer ben, lukt het onderscheid maken al heel wat beter, hoewel ik nog altijd verbaasd ben hoe snel Tanzanianen elkaar in het donker herkennen.
Volgens mij hebben krijgen ze bij de geboorte een database mee waar alle stralend witte gebitten in opgeslagen zijn.
Gisteren kreeg ik het duidelijke bewijs dat Afrikanen het ook moeilijk hebben om blanken uit elkaar te houden.
Naar zondagse gewoonte (en om de kerkgezangen naast mijn deur te ontvluchten) sloeg ik mijn kamp op op het terras van het New Arusha Hotel.
Een nederlandse krant van de dag ervoor, bij gebrek aan Vlaamse uitgaven, een lekker en uitgebreid buffet en een glas rood. Voldoende voor een heel tevreden Jan.
Op dat moment houd ik ook een soort van audientie. Met een pauselijke welwillendheid laat ik mensen toe even aan te schuiven voor een gesprek.
Gisteren was Sofie er van in het begin bij en niet veel later kwam ook Axel aan. Sofie is een vlaamse die hier al zes jaar woont met man en twee dochters. Axel kwam in dezelfde periode als ik aan en werkt als kok in de heerlijke keuken van Onsea House.
Voor een goeie kok telt zondag helaas niet en algauw verdween Axel weer om boodschappen te doen.
Zijn plaats werd ingenomen door Ben, een Nederlander die hier lelies kweekt voor export.
Axel is 1 meter 96 terwijl Ben 1 meter 99 is. Twee boomlange mannen dus...
Maar daar waar Axel zijn lange bruine haren in een staartje draagt (zo trendy zijn die koks van tegenwoordig), heeft Ben korte blonde stekeltjes.
Verder lijken ze helemaal niet op elkaar.
Geen van de talrijke obers groette Ben. Volgens hen was het gewoon die lange die van toilet teruggekomen was of zo.
Ben bestelde koffie, schepte een bord overdadig vol aan het dessertbuffet en at alles lekker op.
Die Nederlanders kunnen tenslotte een stukje prakken en vreten.
Toen de rekening kwam, werd er enkel voor drie aangerekend. Niemand had ook maar een seconde in de gaten gehad, dat er een andere waaiboom bij ons was komen zitten.
Toch wel handig soms...
1 opmerking:
Alvast één lezer vandaag!
Doe zo verder, ik geniet van je stukjes!
Een reactie posten