JAMES FLEMMING

Eenmaal aan het zwembad ben ik niet meer te houden. Naast het gewone fysieke herstel werk ik ook aan mijn volharding.
Na vijf maand zonder werk, kan het wel eens gebeuren dat je wat lui en laks wordt.
Vandaar dat ik stug elke dag mijn honderd lengtes zwem.
Gisteren werd ik onderbroken door een grijzende zestiger.
Hij had al de hele tijd zin om me aan te spreken en toen zijn vrouw even naar het toilet ging, greep ie zijn kans.
Of ik een atleet was dat ik de hele tijd zo trainde?
Ik was natuurlijk uitermate vereerd dat de man me een gebeeldhouwd lichaam toedichtte tot ik besefte dat ik enkel met mijn hoofd boven water was.
Een atletisch hoofd dan maar.
Lijkt me ook wel wat....
Ik vertelde dat ik een ongeval had gehad en nu weer zwom om er bovenop te komen.
"We komen hier elk jaar in deze periode terug om naar de school te gaan waar onze zoon gewerkt heeft. Iedere keer doen we een donatie uit dankbaarheid voor de mooie tijd die hij hier gehad heeft."

Dat klonk mooi, James en zijn vrouw, die er ondertussen weer was komen bijzitten, hadden het hart op de juiste plaats.
"Exact twee jaar geleden", ging James verder," stapte onze Philip uit een minibusje en hij werd gelijk opgeschept door een voorbij razende auto. Ze brachten hem nog naar het ziekenhuis waar enkel gevreesd werd voor een gebroken been, maar blijkbaar had ie ook inwendige bloedingen."

De helderblauwe ogen van Philips moeder werden meer en meer troebel terwijl de man zichtbaar moeite deed om zijn emoties de baas te blijven.
"Hij stierf gewoon. Plots was ie er niet meer, zo gaat dat dus..."

James wou het gesprek op een ander onderwerp brengen en vroeg wat mij overkomen was.
Het leek allemaal zo futiel naast hun verdriet.
Er is altijd wel iemand die het nog harder heeft dan jij...
Ik stond in het zwembad met kippenvel na zijn verhaal, mevrouw bestudeerde de omgeving in een vertwijfelde poging om haar verdriet te verbijten en James maakte doelloze bewegingen met zijn handen alsof dat de pijn weg zou nemen.
Ik voelde me machteloos en ging maar weer zwemmen.
Het bleef lange tijd stil.

Toen ik naar de kleedkamers ging, kwam papa me achterna. Hij stak me 20 pond in mijn handen, een goeie 35 euro.
Je zal het ook wel moeilijk hebben na vijf maand zonder werk was zijn simpele uitleg.
Toen ik zei dat ik dat echt niet kon aanvaarden, kwamen er sterretjes in zijn ogen. "Beschouw het als een lening", zei hij.
"Volgend jaar komen we opnieuw, dan heb jij vast wel werk en dan betaal je me gewoon terug."
We gaven elkaar een stevige knuffel en mama kreeg er nog een zoen bovenop.

Thuisgekomen heb ik het geld aan mijn poetsvrouw gegeven als schoolgeld voor haar drie kinderen.
Want inderdaad, er is altijd wel iemand die het moeilijker heeft dan jij....