RANZIGE RODDELS

Nu ik er bijna weer helemaal bovenop ben, durven de blanke inwoners van Arusha me al eens aanspreken over het waarom van de overval.
Waar in het begin zedig gezwegen werd over mijn foute levenswijze, beginnen meelevende lieden hun zin nu dikwijls met "we hebben gehoord dat..."

De eerste roddel bleek een geldkwestie te zijn. Blijkbaar was de overval besteld door iemand aan wie ik nog geld moest. Nu ben ik altijd al slecht geweest met papieren, iets waar, mijns inziens bankbiljetten ook onder vallen, maar dat ik het zover zou drijven dat ik met een vaste job zoveel schulden had gemaakt dat ik moest geliquideerd worden, dat ging mijn petje te boven.
Daarnaast zou mijn eventuele schuldeiser niets zijn met een dode Jan.

Volgende verhaal kwam naar boven in de periode dat ik begon te solliciteren. Ik hield mijn hart vast dat het gevreesde we-hebben-gehoord-dat zinnetje tijdens elk gesprek zou opduiken.
Ik zat namelijk in het drugscuircuit en zou een rip-off gepleegd hebben. U kent het wel, ervandoor met de buit maar niets betalen...
Nu heb ik meer dan twintig jaar geleden ooit twee keer een jointje gerookt waar ik onmiddellijk van in slaap viel. Cocaine verdenk ik ervan dat het op bloemsuiker lijkt en heroine wordt in een vieze lepel opgewarmd. Althans in de film....
Foute veronderstelling dus.

Vorige week belandde ik voor het eerst in zes maand bij Pally en Minny. Broer en zus baten een cafe uit met vier tafels en luide rock-muziek.
Elke avond vind je ze aan hun vaste tafeltje in de vaste veronderstelling dat hun personeel steelt als de raven.
Minny begroette me als vanouds hartelijk, lief als ze is, maar met Pally was iets mis, dat voelde je zo.
Gelukkig kreeg ik de uitnodiging om aan hun tafeltje te zitten en deed Minny er nog een whisky bovenop.
"Zo," viel de uitbater met de deur in huis, "jij beschuldigt de Indische gemeenschap er dus van je om zeep te willen helpen?"

Nu had ik inderdaad, toen ik hier 1 maand was, een akkefietje gehad met een verschrikkelijk dronken Indier die een klant van de zaak waar ik werkte lastig viel in een discoteek. Ik duwde 140 kilo zattigheid opzij en de man ging neer als een os in het abbatoir.
Hij hield er een gebroken knie en schouder aan over, ik twee nachten afrikaanse gevangenis...

Geen haar in mijn baard had er ooit aan gedacht dat de overvallers gestuurd waren door die Indier, meer zelfs, we waren vrienden geworden na het onverkwikkelijke voorval.
Ik overtuigde Pally met veel moeite van mijn gelijk.

Hij bleek overtuigd te zijn, maar dan kwam het ontdenkbare. De goede man overleeft al jaren op geplette rilatine en alcohol om overeind te blijven in zijn garage waar remschoenen heropgevuld worden en waar een asbest concentratie hangt om onmiddellijk kanker van te krijgen.

"De overval was op de negende van de negende maand, dus dat maakt samen achttien. Je leeftijd is eenenveertig, en vier plus een is vijf.
Tel nu de achttien met de vijf samen en je krijgt drieentwintig...."
Ik keek hem niet begrijpend aan...
"Wel," zei hij, overtuigd van zijn gelijk,"surf eens naar google en tik drieentwintig in. Je krijgt onmiddellijk antwoord op al je vragen.."
Hij wilde me nog een whiskietje aanbieden maar ik sloeg het aanbod af en stapte verdwaasd op de moto.
Pally kwam naar buiten en staarde me onbewogen na.
Gekker moest het toch niet worden, bedacht ik, toen ik veilig in bed lag en schaapjes begon te tellen.
Nummer drieentwintig keek me breed grijnzend aan...