Een hele tijd geleden heb ik het gehad over de verwarring die zich meester maakte van mijn fantastisch brein toen ik even de andere kant uitkeek.
(of toen ik platgespoten andere dimensies kon bezoeken, daar wil ik vanaf zijn.)
Er komen nog steeds herinneringen boven uit die periode die voor mij uitermate boeiend was, maar voor de mensen rondom eerder beangstigend.
Stel je voor dat je voor de rest van je leven met een gestoorde gek van honderd kilo opgescheept zit. Je mag het niet gedroomd hebben.
In ieder geval gebeurden er nog een paar heerlijke en absurde dingen terwijl ik van mijn roes genoot.
Op een dag werd ik naar de MRIscan gebracht. Je wordt in een cilindervormige holte geschoven en je krijgt een soort helm op je hoofd.
Toen ik eraan kwam, was het hoofddeksel blijkbaar zoek geraakt en behielp de verpleger zich met een gifgroen boodschappenmandje.
Ik maakte een nerveuze indruk en om er voor te zorgen dat ik niet uit de machine zou kruipen, vond de dokter er niet beter op dan een dikke verpleegster in de opening te proppen.
Het kurk op de fles zeg maar....
Met die machine kon je volgens mij terug in de tijd, techniek staat nu eenmaal voor niets.
Toen ik dit nieuwigheidje aan Allison vertelde, zag zij onmiddellijk de onbegrensde mogelijkheden.
Als een patient overleed door een foute behandeling, schoof je hem even in de MRIscan en hij kwam er weer levend uit.
Mooie oplossing toch?
Verder heb ik in die periode ook een eindje in Nederland gewoond terwijl ik verantwoordelijk was voor een sportzaal.
Er is zelfs een bewijs van mijn verblijf want ik heb in Arusha nog altijd een briefje waarop in beverig handschrift geschreven staat: "een biertje en een kroket, en neem er zelf ook één."
Dit alles heb ik netjes in het nederlands geschreven en aan een verpleger afgegeven.
De man krabt zich vast nog altijd in het haar.
Tenslotte waren er de bevroren Kenianen. Een dokter had uitgevogeld dat mensen tot betere sportprestaties in staat waren als ze een periode daarvoor koud bewaard werden.
De bedden rondom mij waren bevolkt door boomlange, broodmagere lange afstandslopers die stuk voor stuk in huishoudfolie gewikkeld waren en waar koude lucht over geblazen werd.
Het was een meelijwekkend zicht.
De brave man die vlak voor me lag, had dan nog het ongeluk in een te kort kinderbedje in de vorm van een sportauto te moeten slapen.
Toen ik deze nieuwe gebeurtenissen aan Allison vertelde, had ze het echt niet meer.
Ze lachte genoeg tranen om de soep van het hele hospitaal van zout te voorzien terwijl ik me vertwijfeld afvroeg wat er wel zo grappig mocht zijn...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten