SPANJE KAMPIOEN, DEEL III

In de vorige post vermeldde Daniel dat ik de drie Spanjaarden nog wat raad meegegeven had. Mijn reisgezel Manneke op de trip Belgie - Tanzania zal dit beamen: de weg vanaf de ethiopische grens in de richting Nairobi is met ruime voorsprong het slechtste wegdek wat ik ooit meegemaakt heb.
Gedurende 600 km rijd je door het gebied van de Shifta, roversbenden die evengoed op klaarlichte dag opereren en eerst schieten voor ze je beroven.
De weg bestaat uit een stenenveld dat makkelijk de vergelijking met een treinspoorbedding kan doorstaan.
Ik drukte mijn bezoekers voor 1 nacht op het hart om een visum aan te vragen in Nairobi omdat ze anders de grens naar Ethiopie niet over zouden raken.
Bij onze doortocht naar het zuiden waren we op drie zuid-Afrikanen gebotst die het tevergeefs gewaagd hadden. Moedeloos kookten ze hun potje aan de vuile grenspost. Ze moesten het hele stuk terug omwille van 1 stempeltje.

Mijn spaanse vrienden sloegen helaas mijn raad in de wind.
Lees maar:

Hey Jan!!!

I am so glad to know about you!! Now it is time to tell you something that you are gonna laugh. Yes, we are so stupid and I tell you why. In Nairobi we talk to the ambassor of Ethiopia. He ensured us that we could get the visa on the border. The ambassor of Ethiopia was wrong and you were rigth, so, yes, believe it, after you advised us the opposite, we went to Ethiopia without the visa. I know, I know... the most stupid idea ever, but we did and YES, we had to go back, can you believe it??

I supose that is part of the adventure and now we can laugh about it. But anyway, the trip is over. I see you went back to the roads again, and there is not cure for that illness so I am sure we will meet again somewhere. I have a great sofá waiting for you in Spain and good music to play. I really appreciate all you did for us that nigth.

Take care my friend.

Dani

SPANJE KAMPIOEN, DEEL II

Op 30 juli schreef ik een post over het totaal onverwachte bezoek van drie Spanjaarden die laat in de avond nog naar Nairobi wilden afreizen. Ik overhaalde ze bij mij te overnachten en 's morgens vroeg hun trip te hervatten om het risico op een onvriendelijke ontmoeting met beurzensnijders en struikrovers tot een minimum terug te brengen.
De drie avonturiers zijn thuis na een trip van twee jaar die hen van Alaska tot Vuurland bracht, van Kaapstad tot Noord-Afrika en door gans Azie.

Daniel, de sociaalste van de drie maakte een lijst om iedereen die ze ontmoetten, te bedanken.
Die kreeg ik gisteren.
Nieuwsgierig las ik diagonaal door het lange verslag om mijn eigen naam te vinden.
Uiteindelijk is iedereen toch uit op erkenning en Daniel maakte alvast mijn donderdag goed...

"Jan became one of the best hosts and friendly travelleres we met in our route. I don't know how to say thank you for your hospitality and the advises you gave us. I suspect the world is not too big and we will meet again somewhere."

LEZEN, SCHREIVEN EN, BIJ UITBRIJDING, ZELFSTANDIG REDENEREN, DEEL II

Dat de iets zelfzuchtiger medemens gaarne gebruik maakt van de onwetendheid van zijn buur, bleek ook hier alweer.
Jimmy had het ongeluk het enige vrije stoeltje naast Kareem te krijgen.
Kareem is een harde werker maar zal zich nooit schamen om op welke manier dan ook hogerop te komen.
Dat bleek al snel toen ik de papiertjes ophaalde. In zijn typische handschrift had Kareem zichzelf twee keer genomineerd als hardste werker.
Of goeiige Jimmy hem dat in het oor gefluisterd had, zal wel altijd een vraagteken blijven maar het typeert wel hoe je hier moet en durft vechten voor je stukje van de koek.
Ook de drie chauffeurs hadden een oplossing bedacht. Alle drie stemden ze voor zichzelf.
Die vlieger ging helaas niet op. De stemmen raakten te verdeeld en misschien hadden ze beter met zijn allen voor dezelfde chauffeur gestemd en dan de buit verdeeld.
Nu eindigden ze helaas elk met 1 stem want de andere werknemers waren duidelijk niet de mening toegedaan dat aan een stuur draaien veel arbeid vereiste.

Uiteindelijk won lieve Esther het pleit. De naaister van het bedrijf is altijd bezig, klaagt nooit en heeft een fantastisch inzicht in haar job.
Iedereen gunde het haar dan ook van harte.

In mijn voorlaatste zin viel het woord "inzicht" opnieuw.
In lang vervlogen posts heb ik het al over logica gehad. In die tijd was ik meer geneigd aan te nemen dat dit talent eigen aan de mens was.
Meer en meer moet ik echter buigen voor de theorie dat deze eigenschap aangeleerd wordt.

Ik liet met spijt in het hart De Kokodril achter na dertien jaar omdat het me gewoon teveel was. Ik had op drukke dagen letterlijk pijn aan mijn hart van de stress.
Hier had ik gisteren dezelfde kramp opnieuw.
Murphy was gisteren alom tegenwoordig. Op de drukste dag van de week waarop we twee trucks uitzenden met tien ton materiaal voor onze veeleisende klanten in de nationale parken, ging het brein van de helft van mijn fantastische staff plat.
De leverancier van gebotteld water had niet voldoende voorraad kunnen brengen, dus had Dorothea, die de drankenbevoorrading dirigeert, al haar resterende water naar 1 kamp gestuurd.
Die zouden alvast tevreden zijn, dacht ze...
Dat de andere gasten en werknemers zouden omkomen van de dorst, kwam gewoon niet in haar op.
Ik merkte het kleine foutje net op tijd op en legde Dorothea uit hoe het in de toekomst moest.
Ze volgde me onmiddellijk in mijn redenering van een gespreide bevoorrading van de laatste flessen maar het was duidelijk dat ze er zelf niet toe gekomen zou zijn.

De chauffeur van de eerste truck was eindelijk klaar met laden en controleren. Tarangire is vier uur rijden en de koelboxen met vlees, vis en ijs en de kartonnen dozen met dure, uitheemse groenten waren blootgesteld aan de loden zon.
Toen bleek dat Dominique, die gisteren de hele dag op een stoeltje had gezeten, nog moest tanken. De pomp is al even kapot en het duurde drie kwartier vooraleer de truck vol was.
Ik had ruimschoots de tijd om de chauffeur uit te leggen dat we dat misschien anders konden oplossen in de toekomst. Tanken alvorens het laden, zou ons een grote tijdsbesparing opleveren. Dominique vond het een ingenieus plan. Ik vond het eerder voor de hand liggend maar we zaten tenminste op dezelfde golflengte.
Steven slaagde er ondertussen niet in om 20% BTW uit de totaalprijs te halen terwijl Kareem prijsvergelijkingen aan het maken was tussen producten waar geen gewicht of merk naast stond.
Een halve dag werk voor niets. Ik haalde de spreekwoordelijke uitleg boven van appelen met peren vergelijken en Kareem beaamde mijn redenering volledig. Hoe hij al drie jaar op die stoel is blijven zitten, is me een raadsel.

Het kostte me een halve avond en drie whisky's in Via Via om in te zien dat ik de zaken op een andere manier moet leiden. Wat wij met ons uitmuntend onderwijs vanzelfsprekend vinden, is hier voor volwassen mensen dikwijls een totaal nieuwe kijk op de wereld.
Ik ga ervoor, vanaf vandaag al. Zonder stress, maar met volle moed.
En Jimmy gaat naar de avondschool.
Dan kan ie volgend jaar voor zichzelf stemmen...

LEZEN, SCHREIVEN EN, BIJ UITBRIJDING ZELFSTANDIG REDENEREN, DEEL I

Vorige week was er binnen het bedrijf een nieuwe actie om de werklust en het samenhorigheidsgevoel op te krikken. Lees hier alsjeblieft niets cynisch of ironisch in; dergelijke acties juich ik ten zeerste toe als ze effectief de teamgeest ten goede komen.
We moesten binnen ons team de hardste werker verkiezen. Iedereen mocht twee namen op een blaadje schrijven en wie hierna het meeste punten haalde, kreeg een bonus van een kwart van een gemiddeld salaris.
Al bij al, niet mis.
Bij de uitleg ging het al volledig fout.
Ik stelde, dat al wie niet minstens twee keer voor mij stemde, gelijk kon vertrekken.
Ik vertok hierbij geen spier maar helaas deden mijn werkmakkers dat ook niet.
Er viel een ongemakkelijke stilte waarna ik vergeefs probeerde uit te leggen dat het hier een grapje betrof.
De meeste van mijn medestrijders in het correct bevoorraden van kampen keken me aan alsof ik een zonnesteek had opgelopen.
Not funny at all, mister GM, zag ik ze denken....
Ik deed mijn ronde tussen de nagelbijtende, hard denkende deelnemers en het viel me op dat enkel brave, ietwat simpele Jimmy met die eeuwige gelukzalige hondenblik niet deelnam aan de festiviteiten.
Tito, mijn rechterhand, ving mijn verbaasde blik op en schudde zachtjes met het hoofd.
Ik was ronduit verbijsterd.
Dit is 2008, Jimmy is een jaar of twintig, groeide op in een relatief grote stad als Arusha en kon lezen noch schrijven.
Ik hoorde het verhaal later van Tito.
Toen Jimmy geboren werd was zijn vader er al vandoor. Moeder zocht troost bij andere mannen die al snel een opeenvolging van tijdelijke vaders werden.
Er zat niets anders op voor arme Jimmy dan thuis te blijven bij de kleine broertjes en zusjes terwijl moeder lange dagen maakte om de eindjes aan elkaar te knopen.
Jimmy is nu niet exact het scherpste potlood in de pennenzak maar het raakte me toch dat de kerel nooit zal weten hoe je kunt verdwalen in een boek, nooit sprookjes zal voorlezen aan zijn kinderen en altijd van anderen afhankelijk zal blijven.
Dat die anderen het niet altijd goed met hem voorhebben zal blijken uit deel II van deze post...

BIJ DE PINKEN

Enige tijd geleden vertelde ik u over Pierre die me zomaar belangeloos zijn jeep afstond voor het bezoek van mijn mama en mijn zussen.
Ook nadat ik de motor van zijn voertuig onbedoeld in puin reed, bleef Pierre even correct en beleefd.
Dat hij met een hoop onverwerkte agressie zat, bleek zaterdag.
Ik liep hem tegen het lijf in de stad en Pierre had zowaar zijn arm in een mitella.

Het bijhorende verhaal ging zo: De man met de imposante snor kwam terug aan zijn auto na het winkelen en daar trof hij een jongeman aan die vond dat Pierre best wel een achteruitkijkspiegel kon missen.
De dief ging zo op in zijn job dat hij forse Pierre niet zag aankomen. De klap kwan dusdanig hard aan dat de kerel bewusteloos tegen het asflat klapte en Pierre zijn pink brak en zijn arm verrekte.
Twee blogs terug had ik het over mob justice en ook dit keer vond de menigte dat hier ingegrepen moest worden.
Als hongerige honden stortten ze zich op het weerloze slachtoffer. De reden van deze plots opkomende razernij ligt volgens mij voor een stuk bij de opluchting die heerst bij elke agressor van dat moment dat hijzelf als persoon er nog maar eens aan ontsnapt is. Iedereen in Tanzania is immers een dief als de gelegenheid zich voordoet.

Pierre, goedhartig als hij is, bedaarde de gemoederen, beloofde de omstaanders die hun prooi zagen ontsnappen, dat hij de delinquent in de armen van de bloeddorstige politie zou afleveren en reed weg met de dief naast zich.
Vijfhonderd meter verder stopte hij en wilde hij zijn ongewenste passagier op straat zetten.
Zo had de jonge man het echter niet begrepen.
Hij legde Pierre uit dat hij vond dat hij wel wat smartegeld had verdiend voor de klappen die hij geincasseerd had.
Bij het zien van de moordlustige blik in de ogen van de chauffeur, achtte hij het toch raadzamer uit te stappen en het op een lopen te zetten.
Aan de hele historie hield Pierre toch maar weer een mooi verhaal over, naast een beschadigde spiegel en een pijnlijke hand....

STILTE VOOR DE STORM

Het is lange tijd stil geweest op deze blog en dat doet me verdriet.
In de eerste plaats voor u, lezer, die eens - tussen het vele werk door - weg wil dromen naar uitgestrekte vlaktes, drukke dorpen met kleurrijke en altijd lachende mensen en weidse horizonten.
Op de tweede plaats is het geen goed teken voor de werkdruk die me onverhoeds op de nek is gevallen.
Dat ik general manager stores was, is u bekend van de gedetailleerde uitleg die ik u gaf over een doordeweekse dag op kantoor.
Sinds kort ben ik nu ook manager facilities, wat inhoudt dat ik insta voor een vlotte gang van zaken binnen het bedrijf. We hebben 350 werknemers, meestal zijn er 150 tegelijk in Arusha en facilities zorgt voor thee in de morgen, een uitgebalanceerd middagmaal en een goed onderhouden basis.
Er is de elektriciteit, de reserve generator, toiletten en douches, de nachtwakers met hun honden, het onderhoud van tuinen, gebouwen en omheiningen.
Ik heb alvast een paar extra uren besteld bij Vadertje Tijd om alles af te krijgen.

Werk of niet, mijn eigen leven mag er niet bij inschieten en daarom heb ik me voorgenomen vanaf nu weer wat meer te gaan schrijven.
U mag het eerste stukje vandaag nog verwachten...

All the best vanuit een nog altijd wondermooi Afrika.

EEN FLAUWE MOB

Een paar dagen geleden las ik een artikel in de krant over de in Afrika alom verspreide mob justice.
Snelrecht op straat, een goeie ouwe lynchpartij waarbij de omstaanders tot hun grote vreugde gelijk scherprechter, beul en publiek zijn.
Het verdict bij mob justice is eenvoudig: schuldig.
Vanzelfsprekend natuurlijk, anders wordt de menselijke drang naar sensatie niet gevoed.

Het artikel in de krant was enigszins genuanceerd opgesteld. Er werd toegegeven dat er nu en dan wel eens een onschuldige door de mazen van het net glipte, maar er werd gelijk geinsinueerd dat er geen rook is zonder vuur.
Het zal je maar overkomen.

De fotograaf van het artikel had evenwel minder scrupules. Verschillende foto's belichtten in detail hoe je aan je einde kwam bij mob justice. Een man werd geportreteerd met de doodsangst in zijn ogen, zijn gezicht zwaar geschaafd en gekneusd door het enthousiast onthaal van de omstaanders terwijl de autoband al rond zijn nek hing.
Een andere foto toonde de uitzinnige menigte. Massahysterie is levensgevaarlijk maar hoe je een bonte verzameling toevallige voorbijgangers zo ver kunt krijgen dat ze allemaal door het dolle heen raken terwijl iemand in gruwelijke omstandigheden zal sterven; wel, daar kan ik echt niet bij.

Gisteren was ik zelf nog maar eens getuige van een gelijkaardig schouwspel. Blijkbaar had een taxichauffeur iets gedaan wat niet mocht, want een grote horde wandelaars had de auto klem gezet.
Er werd geroepen, getierd, geschreeuwd terwijl woedende vuisten neerkwamen op het dak van de wagen. De chauffeur die al een vermoeden had wat hem wachtte, liet het hier niet bij. Zonder voorafgaande waarschuwing gaf ie plankgas. Vier, vijf mensen raakten onder de wielen van de auto en een ijskreemkarretje kukelde de gracht in.
Ik vraag me af hoe de gevluchte chauffeur zich zal voelen in de komende weken.
Een ding staat wel al vast: de menigte kijkt reikhalzend uit naar een sequel...

STILSTAND IS ACHTERUITGANG

Terwijl buiten in mijn straat de stootkarren met mankracht de berg opgeduwd worden, heeft binnen de tijd en de vooruitgang niet stilgestaan.
Gisteren mocht ik het bezoek ontvangen van Dominiek en Kristin, een vrolijk vlaams koppel en van wat uitgezwermde piloten. Sean komt uit Amerika en Nicolas haalt zijn vlieguren boven de Serengeti maar woont in Mauritius.
Alvast weer een paar adresjes waar ik later nog eens terecht kan.

Het is het eind van de Ramadan en terwijl ik in mijn vorige post fulmineerde tegen alle vormen van religie, maak ik nu toch dankbaar gebruik van de twee extra feestdagen.
Tenslotte wil ik helemaal niet heiliger dan de paus zijn...

Door het charmante bezoek van Valentijn en Marie vorige week, ben ik ook weer in het bezit van een projector aangezien zijn voorganger verdween in ruil voor een achtergelaten kogel.
Er waren allerlei hapjes, er was bier, wijn en Konyagi en we reden om beurten een paar rondjes met een supersnelle bolide op 1 of ander circuit van de X Box.
Toen viel de stroom uit. Het was alsof Tanzania ons wilde waarschuwen voor ons hoogmoedig gedrag. "Je mag hier wel moderne technologie in huis hebben, zonder ons elektriciteitsnetwerk ben je niets, bleekscheten..."

We wachtten een eindje onwennig in het donker en besloten dat er op zulke momenten in het verleden vast heldhaftige verhalen verteld werden.
Wijzelf bleven evenwel sprakeloos, misschien zijn we het allemaal verleerd door I pod, laptop en DVD?

Toen dan uiteindelijk de stroom terugkwam, gingen we voor de hoofdact van die avond.
Iemand had een wii meegebracht en onder luide aanmoedigingen maakten we onszelf belachelijk tijdens het skieen, boksen of zelfs het hulaa-hoopen.

Het was eventjes een stapje weg van de stoffige, drukke wereld van elke dag, maar toen ik mijn gezelschap uitzwaaide en de duizenden fonkelende sterren boven me zag, wist ik dat de meest spitsvondige technologie niet opkon tegen al het natuurschoon dat hier al sinds eeuwen bestaat...