BIJ DE PINKEN

Enige tijd geleden vertelde ik u over Pierre die me zomaar belangeloos zijn jeep afstond voor het bezoek van mijn mama en mijn zussen.
Ook nadat ik de motor van zijn voertuig onbedoeld in puin reed, bleef Pierre even correct en beleefd.
Dat hij met een hoop onverwerkte agressie zat, bleek zaterdag.
Ik liep hem tegen het lijf in de stad en Pierre had zowaar zijn arm in een mitella.

Het bijhorende verhaal ging zo: De man met de imposante snor kwam terug aan zijn auto na het winkelen en daar trof hij een jongeman aan die vond dat Pierre best wel een achteruitkijkspiegel kon missen.
De dief ging zo op in zijn job dat hij forse Pierre niet zag aankomen. De klap kwan dusdanig hard aan dat de kerel bewusteloos tegen het asflat klapte en Pierre zijn pink brak en zijn arm verrekte.
Twee blogs terug had ik het over mob justice en ook dit keer vond de menigte dat hier ingegrepen moest worden.
Als hongerige honden stortten ze zich op het weerloze slachtoffer. De reden van deze plots opkomende razernij ligt volgens mij voor een stuk bij de opluchting die heerst bij elke agressor van dat moment dat hijzelf als persoon er nog maar eens aan ontsnapt is. Iedereen in Tanzania is immers een dief als de gelegenheid zich voordoet.

Pierre, goedhartig als hij is, bedaarde de gemoederen, beloofde de omstaanders die hun prooi zagen ontsnappen, dat hij de delinquent in de armen van de bloeddorstige politie zou afleveren en reed weg met de dief naast zich.
Vijfhonderd meter verder stopte hij en wilde hij zijn ongewenste passagier op straat zetten.
Zo had de jonge man het echter niet begrepen.
Hij legde Pierre uit dat hij vond dat hij wel wat smartegeld had verdiend voor de klappen die hij geincasseerd had.
Bij het zien van de moordlustige blik in de ogen van de chauffeur, achtte hij het toch raadzamer uit te stappen en het op een lopen te zetten.
Aan de hele historie hield Pierre toch maar weer een mooi verhaal over, naast een beschadigde spiegel en een pijnlijke hand....