Terwijl buiten in mijn straat de stootkarren met mankracht de berg opgeduwd worden, heeft binnen de tijd en de vooruitgang niet stilgestaan.
Gisteren mocht ik het bezoek ontvangen van Dominiek en Kristin, een vrolijk vlaams koppel en van wat uitgezwermde piloten. Sean komt uit Amerika en Nicolas haalt zijn vlieguren boven de Serengeti maar woont in Mauritius.
Alvast weer een paar adresjes waar ik later nog eens terecht kan.
Het is het eind van de Ramadan en terwijl ik in mijn vorige post fulmineerde tegen alle vormen van religie, maak ik nu toch dankbaar gebruik van de twee extra feestdagen.
Tenslotte wil ik helemaal niet heiliger dan de paus zijn...
Door het charmante bezoek van Valentijn en Marie vorige week, ben ik ook weer in het bezit van een projector aangezien zijn voorganger verdween in ruil voor een achtergelaten kogel.
Er waren allerlei hapjes, er was bier, wijn en Konyagi en we reden om beurten een paar rondjes met een supersnelle bolide op 1 of ander circuit van de X Box.
Toen viel de stroom uit. Het was alsof Tanzania ons wilde waarschuwen voor ons hoogmoedig gedrag. "Je mag hier wel moderne technologie in huis hebben, zonder ons elektriciteitsnetwerk ben je niets, bleekscheten..."
We wachtten een eindje onwennig in het donker en besloten dat er op zulke momenten in het verleden vast heldhaftige verhalen verteld werden.
Wijzelf bleven evenwel sprakeloos, misschien zijn we het allemaal verleerd door I pod, laptop en DVD?
Toen dan uiteindelijk de stroom terugkwam, gingen we voor de hoofdact van die avond.
Iemand had een wii meegebracht en onder luide aanmoedigingen maakten we onszelf belachelijk tijdens het skieen, boksen of zelfs het hulaa-hoopen.
Het was eventjes een stapje weg van de stoffige, drukke wereld van elke dag, maar toen ik mijn gezelschap uitzwaaide en de duizenden fonkelende sterren boven me zag, wist ik dat de meest spitsvondige technologie niet opkon tegen al het natuurschoon dat hier al sinds eeuwen bestaat...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten