EEN HONDENSTIEL

Toen ik een kleine drie jaar geleden in Tanzania aankwam, leerde ik algauw Nico kennen. Nico was het buitenbeentje van een rijke duitse familie en had het prima naar zijn zin in Afrika.
In Tanga, een lieflijk kuststadje, had ie een stalen zeilschip liggen en Nico had wilde plannen om toeristen mee te nemen op zijn schuit en zo in zijn levensonderhoud te voorzien.
Voorlopig kwam er nog maandelijks een vette cheque uit Duitsland en het zou me niets verbazen als dit nu nog altijd het geval is.
Mannen maken plannen en daar was de avontuurlijke schipper een meester in.
Ik bezocht de jongeman op zijn boot en bleef er een paar nachten; we hadden een barbeque op het strand, doken van het zeilschip in de Indische Oceaan en ik kon me heel goed voorstellen dat Nico hield van zijn leventje aan boord.
Hij deelde zijn krappe kajuit met Vero, een overenergieke spring-in-'t veld met ADHD en concentratiestoornissen. Ze deed me denken aan die altijd drukke eekhoorntjes die zichzelf de hele tijd voorbij dreigen te lopen.
Verder was er ook een lief en enthousiast hondje dat altijd wanneer we naar de kust roeiden, koudweg overboord werd gegooid.
Het beest zwom vrolijk naar de kant en wachtte ons daar kwispelend op.

Op het eind van 2007 verdween Vero even van het toneel. Ze vertrok voor een dringende ingreep naar haar thuisland Madagascar.
Nico bleef achter op de boot en vierde oudejaarsavond alleen.
Er werd die nacht vuurwerk afgestoken. Het lieve hondje raakte in paniek en sprong van de boot af. Het was stikdonker en het beestje wist waarschijnlijk niet waar de kustlijn was.
Nico ging er achteraan in zijn roeiboot maar moest na twee uur zoeken de strijd staken.
Toen ie na een paar dagen de hond nog altijd niet terug gevonden had, ging ie voor een andere oplossing.
Hij durfde Vero, die nog altijd herstelde in het ziekenhuis van Antananarivo, niets vertellen en hij vond er niets beter op dan een andere puppy te kopen.
Hoe de thuiskomst van Vero was, heb ik nooit geweten maar ik ben er van overtuigd dat arme Nico zijn beste dag niet gehad heeft.
En waarschijnlijk ook zijn beste week niet.
Het koppel voer weer uit, mee met de winden tot in Madagascar en liet Tanzania achter.
Vorige week wandelde een Zweedse vriend van Nico en Vero door het slaperige Tanga.
Op de markt zag ie plots het hondje van de schippers.
Hij kon het beestje lokken en nu woont het bij hem tot de winden het zeilschip hierheen brengen voor een gelukkig weerzien na bijna een jaar...