Tot voor kort hadden we op het bureau het charmante gezelschap van Edward. Hij is de analist van de firma en zorgt ervoor dat de kampen in de Serengeti en Tarangire niet boven hun budget gaan met brandstof en niet onder de kwaliteit gaan door prijsbesparingen op de kost van lunch en dinner.
Edward is ongemeen leergierig, heeft een hele open geest en is razend intelligent.
Het is een waar genoegen hem bezig te zien hoewel hij voor sommigen onder ons wel een stoorzender kan zijn. Edward ratelt aan 1 stuk door in zijn GSM met zijn Maasai-vriendjes in dat typische taaltje van hem met al die harde klanken.
Helemaal anders dan het zachte Kiswahili.
Daarnaast geeft hij ook uitgebreid commentaar op wat in de wereld gebeurt in het algemeen en de gang van zaken in ons kantoor in het bijzonder.
Edward evenwel vond niet dat hij ons uit onze concentratie haalde, wij waren het die hem op zijn zeldzame momenten van opperste concentratie moedwillig probeerden te destabiliseren.
Daarnaast vond Maasai - want zo wordt ie door iedereen aangesproken, zonder dat het een belediging is - ook dat hij alleen op de wereld was. Hij behoorde niet tot het stores and resupply team en hij speelde zijn lot als buitenbeetje brutaal uit tegenover zijn weerloze, onmondige slachtoffers.
Edward kreeg plots de kans zijn eigen bureautje te besturen en hij verdween meteen. In de kantoren van sales and marketing werd de keuken al eeuwen niet meer gebruikt. Maasai richtte het lokaaltje in en resideert nu tot zijn grote tevredenheid naast een spoelbak in een donker hokje.
De wraak van mijn staff was zoet.
Op regelmatige tijdstippen kwamen kleurrijke Maasai hun gestudeerde vriend bezoeken. Mijn collega's bestempelden het kantoor van Edward als het toilet omdat het vlakbij het sanitair blok lag en toen zijn stamgenoten de rijzige jongeman met een bezoek kwamen vereren, vertelde slimme Kareem hen dat Edward op het toilet zat.
Zoals altijd zijn de bewoners van het mooiste continent geduldige mensen. De jonge krijgers in opleiding drapeerden zichzelf over onze sofa en gingen over in planten-status.
Na een uurtje werd het hen toch wat teveel en werd de vraag herhaald. Kareem keek de krijgers of morani onbewogen aan en herhaalde dat Edward nog altijd op het toilet zat en daar volgens hem de hele dag zou blijven.
Uiteindelijk bracht brave Tito opheldering en werden alle Maasai verenigd.
Gisteren stapte Edward, die altijd in een net pak naar het werk komt, binnen in zijn typische shuka, de drie tafelkleden in verschillende kleuren die elegant over elkaar gedragen worden.
Het kwam me voor dat de cultuur van deze mannen nog diep in hun genen zat.
Laten we het daarover hebben in mijn volgende post...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten