MARKANTE MAASAI, DEEL II

Dat die Maasai een speciaal volkje zijn, hebben de bezoekers en de lokale bevolking al langer in de gaten. Voor toeristen zijn ze een kleurrijk curiosum dat prachtig kleurt tegen de groene achtergrond van de duizenden natuurfoto's die dagelijks genomen worden in Noord-Tanzania.
Voor de plaatselijke bevolking schijnt de bewondering iets minder te zijn.
Tijdens mijn eerste bezoek aan Tanzania vertelde mijn gids me doodleuk dat Maasai zich ergens situeerden tussen mens en dier in.
De uitleg was simpel. Maasai zijn sinds eeuwen herders en trekken de uitgestrekte steppes over met hun kuddes.
Als de zon de aarde doet barsten, staan ze met hun graatmagere koeien zonder enige bescherming te bakken. Wanneer de tropische stormen de uitgesleten paden in woeste rivieren veranderen, verbijten de verkleumde Maasai hun onfortuinlijke lot.
Het moeten dus wel ongeveer beesten zijn, is de gangbare norm in Tanzania.

Maasai missen ook bijna allen een voortand. Wanneer ze lachen, doen ze dan ook een XL-Verhofstadt. Er werd me altijd verteld dat het een soort van schoonheidsideaal was maar de waarheid schijnt enigszins anders te zijn.
Als je jarenlang dag in dag uit door de brousse struint, is de kans groot dat je vroeg of laat wel eens op een slang trapt. Er zitten veel agressieve kereltjes tussen maar de pofadder spant toch wel de kroon. Het gif doet je spieren verkrampen en daarnaast is de kans groot dat je de lieverd nu en dan eens op je pad ontmoet want het beest is zo ongelooflijk lui dat hij zich helemaal niet verbergt zoals de meeste andere slangen wel doen.
Eenmaal het gif in het lichaam van de onfortuinlijke Maasai is de kans groot dat ook zijn kaken verkrampen en zijn neusholtes opzwellen en dat de arme herder gewoon stikt.
Naar het schijnt, is dat de reden waarom papa en mama er onbewogen een tand uit hameren bij hun jonge kroost...

Ook de dansen van de jonge Morani zijn best interessant. Waar vele andere stammen over de hele wereld hun heil zoeken in geestesverruimende middelen om een gesprekje te voeren met een overleden grootouder, gaan de Maasai eerder voor een natural high.
De festiviteiten beginnen met die typische gezangen waarbij de hele tijd lucht diep ingezogen wordt. De jonge Morani destabiliseren hun ademhaling dusdanig dat ze helemaal ijl in het hoofd worden door CO2-gebrek.
Daarna beginnen hun traditionele dansen; daarbij wordt zo hoog mogelijk ter plaatse gesprongen. Na een paar van die ongelooflijke levaties die niet zouden misstaan op een volleybalterrein, landt de jongeman keihard met zijn volle gewicht op zijn hielen. De vlammende pijn door de achillespees zorgt voor de rest van de trance...

Het laatste weetje voor vandaag gaat over besnijdenis. Hoewel het sinds jaren verboden is, komt vrouwenbesnijdenis nog heel regelmatig voor. Voor zover ik kan inschatten, is dit gebruik bij andere volkeren in zwang om ervoor te zorgen dat de afhankelijke vrouwen bij hun mannen blijven. Bij de Maasai ligt dat enigszins anders want de vrouw mag verschillende mannen ontvangen in haar hut.
Ook bij mannen verloopt de besnijdenis ietsje anders. Jonge Maasai praten vol trots over hun "four wheel drive". Wanneer de voorhuid weggesneden wordt, meestal bij kereltjes van een jaar of zeven, wordt de huid niet volledig verwijderd. Onderaan de penis blijft de huid vast en voor zover ik me kan voorstellen, zorgt dit met verloop van tijd voor een rolletje opgedroogde huid.
Naar het schijnt zou dit een lekker gevoel geven tijdens het vrijen.
Het verhaal gaat dat Edward, met wie dit hele expose begon, ooit tijdens de middagpauze na het traditionele bordje rijst met bonen zijn lid heeft bovengehaald om aan alle jongens en meisjes van stores and resupply te laten zien waar nu al zo lang over gegniffeld werd.
Of het mythe dan wel werkelijkheid is, zal voor ons, buitenstaanders, wel altijd een raadsel blijven...