HET NEGERT

Gisterenochtend zat het er al aan te komen, de eerste tropische buien van het korte regenseizoen.
Marie en Valentijn een maandje geleden , Ludo, Nora en Filip vorige zondag en tenslotte Katrien, Toon, Jose en Nathalie voor een korte stop in mijn huis vorige dinsdag; ze hebben er allemaal goed aangedaan hier te verdwijnen alvorens de wolkbreuken weer dagelijkse kost worden.
De hele dag was gisteren donker en dreigend, de wolken pakten zich samen en je kon nauwelijks een stap buiten zetten zonder fris gezandstraald te worden door de kleine wervelstormpjes die opgewekt werden door het verschil in temperatuur van de aarde die nog warm was en de steeds kouder wordende luchtlagen erboven.
Het was duidelijk dat mijn geliefde medewerkers de symptomen herkenden. De deuren van de containers werden gesloten en alles werd in veiligheid gebracht; het leek wel een kolonie nijvere werkmieren waarbij elkeen zich voorbeeldig van zijn taak kweet.
Het bleef dreigen tot de avond.
Toen barstte de hel los.
Ik keek met open mond door het raam naar de reusachtige stroboscoop die de hele omgeving elke keer opnieuw in een wit, metalig licht zette.
De ramen trilden in hun sponningen na elke donderslag en Morani jammerde zachtjes.
Daarna kwam de regen.
Het is een heerlijk rustgevend geluid.
De hele nacht was het ruisen te horen op mijn golfplaten dak en toen ik vanochtend opstond, had de bui nog niets aan hevigheid ingeboet.
Ik haalde mijn regenpak boven en bibberde op twee wielen tot op mijn werk.
Daar was Zaina al druk aan het werk.
Ze schepte modderwater weg dat dreigde de toiletten te overstromen, ik stapte met mijn slijkschoenen het net gepoetste bureau binnen. Ik wist dat mijn collega's dat straks ook zouden doen en dat we samen de vloer van het kantoor in een vieze brij zouden herscheppen.
Zaina keek me stralend aan.
"Eigenlijk regen", glunderde ze, "de boeren zullen blij zijn."
Dat ze zelf een maandje modder zou ruimen, was het minste van haar zorgen....