TAAL IS EEN MACHTIG WAPEN

Terwijl ik deze titel type, bedenk ik het volgende: als een pen machtiger is dan een zwaard en een foto meer zegt dan duizend woorden, hoe gevaarlijk moet een fotocopieerapparaat dan wel niet zijn!!
Dit geheel terzijde, maar laten we het toch maar over taal hebben.
Taal als communicatie maakte de mens tot wat hij nu is.
Toen in de prehistorie mensen elkaar waarschuwden met de woorden: "pas op, daar komt een tram!", belandden na verloop van tijd alle stammen die geen taal gebruikten onder de tram omdat ze gewoonweg elkaar niet konden inlichten.
Een soort van natuurlijke selectie was dat.
Darwin had er eeuwen later een zware kluif aan.

Via Darwin komen we bij evolutie en ook taal maakt veranderingen door.
Dat is logisch.
Men zegt dat de mens afstamt van de aap en ik vraag me af of de taal gelijk mee gegroeid is.
Kiswahili is een mengeling van bantoe talen en Arabisch en het is eigenaardig te zien in welke klasses je de woorden kan opdelen.
Vooreerst zijn er de klanken. Dubbele klinkers bestaan niet in het Kiswahili; elke letter wordt afzonderlijk uitgesproken. Daarnaast maakt de taal van Oost Afrika veelvuldig gebruik van de letter W en eindigt elk woord op een klinker.
Het geheel doet me echt denken aan de typische geluiden die chimpanzees en gorilla's maken.

Ten tweede is het overduidelijk dat de Arabieren, toen die de kusten van Oost Afrika bereikten, ontwikkeling brachten via hun woorden.
Het tellen is overgenomen van het Arabisch. Alleen zijn de eerste vijf cijfers niet gelijk.
Dat brengt me tot de conclusie dat de oorspronkelijke Bantoe talen het tellen tot vijf gebruikten en daarna waarschijnlijk overschakelden op het woord "veel" of zo.
Ook voor het uurwerk is de invloed van het Arabisch overduidelijk wat me doet besluiten dat er geen tijdsindeling was alvorens deze streken hier gekolonialiseerd werden.

In mijn vorige blogs heb ik het ook al regelmatig over eigen initiatief nemen, voor jezelf denken en vooruit denken gehad.
Tijdens de ochtenmeetings heeft mijn rechterhand die naar de welluidende naam Tito Pallangyo Maporomoko luistert, altijd uuuren nodig om alles uitgelegd te krijgen.
Alles wordt verduidelijkt met een voorbeeld, nog een voorbeeld en ten slotte nog drie voorbeelden.
Ik erger me kapot op die momenten, maar mijn hele staff luistert als een stel kleuters naar de juf.
Alleen Pereus doet niet mee.
Pereus is onze lasser en is doofstom.
Toen ie twee was kreeg ie een oorontsteking en werd ie doof.
Pereus is de enige die voor zichzelf denkt.
Ook dat heeft waarschijnlijk met taal te maken. Er is niemand die hem helpt met een ellenlange uitleg en duizend voorbeelden; Pereus moet het allemaal maar zelf uitvogelen.
En dat doet ie dan ook.
Als ik met een nieuw plannetje aankom, volgt Pereus mijn gebaren, knikt ijverig mee en tikt dan tegen zijn hoofd. Ik denk er even verder over na, zegt hij.
Een kwartiertje later is hij terug; elke keer opnieuw met een verfijning van mijn ruwe schets.
Pereus is de enige die voor zich zelf denkt omdat er geen alternatief is.
Soms kan taal dus ook een belemmering zijn...