Het thanksgiving-feestje herbergde nog wel meer kleurrijke personen.
Bij mijn aankomst was ik het hele cirkeltje langsgegaan en had ik ook - na enige aarzeling - de hand geschud van een jonge Maasai in een rolstoel.
Toen ik eenmaal zat en de conversaties hervat werden, kon ik de morani beter bekijken. Er lag een geblokte deken over zijn middel, maar zijn beide benen waren geamputeerd.
Daarnaast - en daar voelde ik me onwennig bij toen ik hem begroette - waren de blote armen, de hals en de schouders van de jongeman roze-rood gevlekt.
De Maasai maakte duidelijk misbruik van zijn positie.
Hij was gehandicapt en had het recht om die situatie uit te buiten.
Op regelmatige tijdstippen werden we tot de orde geroepen. Hoewel hij ondertussen meer dan een jaar samenleefde met mensen die Engels en Kiswahili spraken, weigerde hij enige toegeving te doen en hij sommeerde ons dan ook in Ki-maasai om zijn rolstoel een half metertje vooruit te rijden, zijn leeg colaflesje aan te nemen en zijn deken te herschikken.
Zijn verhaal was verschrikkelijk.
Dicht bij Lake Natron, aan de oostkant van de Serengeti, ligt Oldonya Lengai, een actieve vulkaan.
Voor Maasai is het een heilige berg die de geesten van overleden voorvaderen onderdak verschaft, voor touroperators een kans om waaghalzen een extra kick te laten beleven.
En geef nu toe, in dit tijdsgewricht gaat het hoofdzakelijk om de extraatjes. Aan het gewone dagdagelijkse leven hebben we niet meer voldoende want ons instinct - het overlevingspakket en de alarmbel van toen we nog jaagden - raakt langzaam uitgedoofd en velen onder ons proberen elk op hun eigen manier dat waakvlammetje weer leven in te blazen.
Voor een beklimming van de vulkaan nemen toeristen ook dragers mee en daarvoor was deze jonge Maasai uitgekozen.
De kerel stapte echter op een krakende dunne aardkorst en verdween tot halverwege zijn dijbenen in de kokende lava.
De opspattende gensters deden de rest.
De morani werd naar een ziekenhuis gebracht, de toeristen zagen dat hij goed verzorgd werd en keerden toch enigszins gerustgesteld naar huis terug.
In Afrika is een leven helaas niet veel waard. Het personeel van het hospitaal liet na de brandwonden degelijk te verschonen, beide benen van Maasai ontstaken en via een geldzameling werd een amputatie georganiseerd.
Was er geen financiele steun geweest, dan was de jongen gewoon gecrepeerd.
Zover staan we in de 21ste eeuw met gezondheidszorg in Tanzania.
Net toen ik over mijn verbijstering heen was, zag ik dat het leven, hoe hard en gemeen het ook kan zijn, altijd opnieuw hernomen kan worden met een positieve inslag.
Ezra, de vrijwilliger-piloot van FMS, klaagde dat de patient niet voldoende deed om zijn krachten te herwinnen.
Hij besloop de rolstoel, hing met zijn volle gewicht op de achterkant van het ding en Maasai kiepte met wagentje en al achterover, bovenop Ezra.
Er onstond een gevecht in regel, de Maasai had zijn reputatie van onverschrokken krijger hoog te houden en Ezra was al lang blij dat de jongeman weer wat beweging genoot.
Het werd een worstelpartij van hoog niveau.
Ezra speelde het spelletje fair en gebruikte zijn voeten en onderbenen niet om zich af te zetten of de Maasai klem te krijgen.
Uiteindelijk lagen ze beiden uitgeteld na te hijgen in het lange gras.
Iedereen had genoten van de gebeurtenis.
De piloot had echter nog een laatste oefeningetje voor de patient.
Hij stond op en duwde de rolstoel doodleuk een paar meter verder.
Op hoge toon beklaagde het slachtoffer zich over het onrecht dat hem was aangedaan.
Hij was duidelijk niet van plan enige verdere inspanning te doen.
Ook daar vond olijke Ezra wat op. Hij maakte de twee jonge hondjes, die al de hele tijd opgewonden rondliepen door zoveel bezoek, helemaal gek en dook toen op de Maasai die nog steeds op de grond lag.
De hondjes volgen het voorbeeld van hun baasje en gaven de Maasai een wasbeurt.
Het vloekende slachtoffer kon niets anders dan zich naar zijn rolstoel slepen...
Eenmaal terug op zijn comfortabele plaatsje, stond iedereen op en kreeg de jongen een welgemeend applaus.
Hij legde zijn gevlekte hand op zijn borst en knikte naar elk van ons met een oprechte lach.
En dat was een taal die we allemaal verstonden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten