Toen ik deze ochtend - na een welgekomen lang weekend - mijn lijf en leven in de strijd van het dagelijks verkeer gooide, merkte ik algauw weer wat berusting en aanvaarding van het lot betekent.
Hoewel deze omschrijving niet helemaal klopt.
Je kunt je lot wel aanvaarden maar dat hoeft daarom nog niet te betekenen dat je het gevaar moet gaan opzoeken.
Op de weg stond een jeep met moterpech, de chauffeur had het inzicht gehad de vier knipperlichten aan te zetten en hij had ook nog eens de verkeersdriehoek bovengehaald.
Tot zover ging alles goed.
Helaas had hij het ding voor zijn auto gezet in plaats van erachter.
Het had weinig zin volgens mij om het tegemoet komend verkeer te waarschuwen terwijl je netjes op je eigen rijstrook stond.
Helemaal gek werd het toen bleek dat de chauffeur doodleuk met zijn rug tegen de motorkap van de auto geleund stond. Het betreft hier een veelgebruikte weg met zwaar transport tussen Nairobi en Arusha.
Ik hoopte maar dat de verwittigde vrienden van de onfortuinlijke kerel er waren alvorens een truck achteraan inreed op de jeep en de man onder zijn eigen voertuig verpletterd werd...
Mijn gedachten dwaalden af naar de talloze bijna-botsingen op de wegen van Noord-Tanzania.
Elke keer gebeurde hetzelfde. Door het 1 of ander ongelooflijke manoeuvre van een ondoordachte chauffeur keek je de dood in de ogen. Uiteindelijk stond mijn moto stil op een half metertje of minder van de aanstichter van het avontuur en terwijl het koude zweet me van mijn rug liep, lachte de chauffeur zijn tanden bloot.
Een oprechte, welgemeende lach, niks verontschuldigend of schaapachtig grijnzen...
Het bracht me tijdens mijn eerste maanden op afrikaanse bodem dicht bij de razernij.
Met plezier, zo hield ik mezelf voor, zou ik dat opgewekt lachend gezicht zien omslaan van vrolijkheid over onzekerheid tot pure doodsangst terwijl ik langzaam op het voertuig toestapte en me klaarmaakte voor een echte botsing, zij het deze keer niet tussen blik en metaal, maar eerder tussen Europa en Afrika.
Ik kon me elke keer inhouden en daar ben ik nu nog altijd blij om.
Eens te meer draait het allemaal om de perceptie van de feiten.
Waar wij, in de westerse wereld, de idee hebben dat we de ondoordachte handeling van onze tegenstrever nog eens extra in de verf moeten zetten middels obscene gebaren, een scheldpartij of meer van dat fraais, is de lokale benaderingswijze veel meer berustend.
"Al bij al is er toch niets gebeurd," denkt je opponent en daar hoort een brede glimlach bij.
Misschien is dat wel de juiste ingesteldheid. Iedereen maakt fouten maar als die uiteindelijk niet tot blikschade of lichamelijk letsel leiden, kunnen we daar toch enkel blij om zijn en onze breedste glimlach tonen?
Of zie ik het verkeerd?
6 opmerkingen:
goh, kweet niet...
onze matti en sam keken in peru de dood in de ogen toen hun bus tegen een kleine bestelwagen botste. De bus reed over de kleine smalle haarspeldbochten aan een razend snel tempo, niet verantwoord. De bestuurders van de bestelwagen kwamen ergens van een zijwegeltje en reden zomaar de weg op zonder kijken. Resultaat : de bus slingert heen en weer tussen afgrond en bergwand en valt gelukkig langs de goede kant. Met een tweede bus worden de inzittenden toch naar hun bestemming gebracht, maar de snelheid van de buschauffeur (dezelfde van het ongeluk) blijft dezelfde. Niets doet hen vaart minderen, ook niet datgene wat net gebeurd was. En ja, blij dat niemand gewond was,misschien was hun tijd nog niet gekomen, maar toch ...
Matti heeft het niet echt meer voor busreizen sindsdien.
Dag Mieke,
we moeten hier een duidelijk onderscheid maken. Ik heb nergens gezegd dat we het moeten aanvaarden of normaal vinden dat sommigen als gekken rijden. Ik vraag me enkel af of onze agressieve westerse reactie op goed afgelopen calamiteiten beter is dan de positieve en optimistische zienswijze van mijn collega's Afrikanen....
maar, ja, natuurlijk, agressie is nooit goed dat weten we ook.
Maar ik persoonlijk vind het wel een beetje normaal als iemand schuldbewust zijn excuses aanbiedt wanneer hij/zij door onverantwoord rijden, jou in gevaar bracht. Snap je?
Als ik de schrik van mijn leven krijg zou ik het niet zo apprecieren als iemand daar wat staat te lachen... als je snapt wat ik bedoel.
Maar ik zal er niet op slaan zulle, niet bang zijn.
en we praten nog maar eens naast elkaar.;-) Ik vroeg me af of onze westerse agressive manier beter is dan de welgemeende lach hier. Ik vroeg me niet af of die lach correct was... En dat excuses aanbieden en schuldbewust kijken is volgens mij ook al aangeleerd gedrag om de hierarchie duidelijk te stellen..(Jij hebt je stom gedragen en nu kniel je even voor me) Ook al geen behoefte aan...
inderdaad, via schrijven of mailen gebeurt het me nog vaak dat ik naast elkaar praat....
geschreven woord komt vaak anders over dan bedoeld omdat de persoon die het leest de juiste nuance of intonatie niet altijd mee heeft.
dus bij deze: ik snap zeker wat jij je afvraagt over onze westerse manier (maar scheer niet iedereen over dezelfde kam) en ik hoop dat jij me snapt als ik zeg dat ik toch een excuus wil voor onverantwoord gedrag (en daarmee wil ik niet zeggen dat ik me verheven voel boven.... verre van)
Als je maar weet dat ik altijd de eerste ben die me al lachend zal excuseren als ik een stommiteit beging...kus
Nu zijn we er...
Dankzij jouw oplossing: als iedereen zich nu eens lachend zou excuseren (en dan neemt de andere partij de verontschuldigen lachend in ontvangst)
(En dan rij je 100m verder - met de tranen in je ogen van het lachen - iemand anders van de weg) ;-)
Een reactie posten