We wandelden weg van het dorpje in een eigenaardige optocht. Ezra hield er samen met Kadogo stevig de pas in en ik zwijmelde er een tiental meter achter samen met een schurftige hond, nog altijd misselijk van de vlucht in de minieme kist. De voorlaatste keer in het ding, was niet feestelijker geweest. Toen hadden de piloten er de zetels uitgehaald om er een draagberrie in te schuiven...
We liepen in de richting van het klif van de Rift Valley.
De Rift Valley is een scheur doorheen bijna het hele afrikaanse continent. De tectonische platen zijn er van elkaar weggeschoven en je kan makkelijk op een kaart zien dat alle grote meren eigenlijk gewoon gaten zijn op dezelfde lijn.
We kwamen aan de rand en het was alsof de wereld stopte. Loodrecht ging het naar beneden, ruim 400 meter. Ezra kreeg nog even het onzalige idee om naar beneden te klimmen maar gelukkig wist de Maasai hem te overtuigen het ezelspad te gebruiken.
Water was er niet hierboven en daarom stuurden de bewoners op regelmatige basis de ezels naar beneden. Vrouwen en kinderen gingen mee en kwamen dezelfde dag terug naar boven; de ezels met het water, de mensen met zakken meel of mais, met brandhout of andere nuttige zaken.
Het was dan ook duidelijk dat dit een makkie zou worden...
We gleden het pad af en na drie minuten was ik al twee keer languit tegen de grond gegaan.
De tegenstelling kon niet groter zijn. Op kop, twee jongens, lenig en gespierd en in de kracht van hun leven; erachter struikelde een vloekende, zwetende, te zware man. De zwaartekracht zoog me naar beneden terwijl mijn collega's dansten van steen tot steen.
We rustten uit in de schaduw aan een poel.
Honderden geiten die het pad opkwamen dronken van het water en deden er evengoed hun behoefte in.
Dat mocht geen beletsel zijn, vond Kadogo.
Hij deed zijn twee shuka's uit, droeg inderdaad geen ondergoed zoals me altijd verteld was en ging uitgebreid badderen in de stinkende poel.
En weer werd bewezen wat altijd beweerd wordt over onze zwarte broeders; ik kon nog net de neiging onderdrukken om de beschreven "four-wheel-drive" uit een vorige post aan een nader onderzoek te onderwerpen uit wetenschappelijk oogpunt en toen had de morani zijn kleren alweer aan. Hij wipte een geknoopte punt van zijn shuka over zijn linkerschouder, deed het zelfde over zijn rechterkant en we waren klaar om verder te reizen...
We zagen een half uurtje niemand en toen verscheen uit het niets een Maasai meisje. Ze begroette Ezra heel hartelijk en vroeg hem naar zijn vrouw Rebecca.
Het was duidelijk dat de vliegende dokters en hun piloten hier groot aanzien genoten.
Ik worstelde me een weg verder naar beneden, verbrandde mijn neus door de tropische zon en zweette een hele rivier vol.
Ezra liep ondertussen als een balletdanser door de canyon terwijl hij belachelijke liedjes zong. Het oervlaamse potje vet dat op de tafel wordt gezet, bestaat dus duidelijk ook in Amerika, zij het in iets andere bewoordingen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten