WE REIZEN OM TE LEREN

Op donderdag hoor ik telkens de lokroep van de sirenen in Via Via.
Op die avond treedt er steevast een groep lokale muzikanten op en is dit "the place to be" voor een lange nacht.
Ik zat genoeglijk met Mike te praten over wat nog allemaal bezocht diende te worden in Tanzania toen twee furies de zaak binnen vlogen. Mike bleek Leila te kennen en de twee jonge dames, duidelijk boven hun theewater, zetten de hele zaak op stelten.
Na een half uur nodigde Leila ons uit in haar hotel in Karatu, vlakbij de Ngorongoro krater.
Nog een half uur later lalde haar vriendin Irene die net overgevlogen kwam uit Dar Es Salaam dat ze een TV persoonlijkheid was. Ik geloofde er geen letter van, maar aangezien ik probeer een goed journalist te zijn, checkte ik haar naam net op google. Het kind heeft meer dan duizend hits en deed een fashion programma op de Tanzaniaanse TV. Ik heb zowaar een halve avond en daarna nog eens drie dagen doorgebracht met een beroemdheid zonder het ooit te beseffen.

Op zaterdag stapten Mike, de exentrieke Brit van 62 met de lange haren, en ik in een aftandse Land Rover en met enige vertraging omdat Mike met ongeveer iedereen onderweg een praatje wilde maken in zijn schabouwelijke Kiswahili bereikten we Karatu net toen de marathon afgelopen was terwijl we dit evenement eigenlijk tot het doel van onze trip gemaakt hadden.

We kregen elk een kamer toegewezen in het verder lege hotel en ik was weer maar eens verbijsterd hoe weinig gevoel voor esthetiek Tanzanianen hebben.
De inkom van het hotel leek op de vertrekhall van een luchthaven en de handelaars in tegels deden ongetwijfeld gouden zaken in hotels van dit kaliber.
Tegels tegen de muur, op de grond, op de trappen; je mocht al blij zijn dat je boterhammen bij het ontbijt niet betegeld waren...
Spekglad en stijlloos.
Maar een gegeven paard kijk je niet in de bek, dus zochten we het gezelschap van Leila - half zweeds en half somalisch - en Irene, het afrikaans stijlicoon op en onder het genot van alle mogelijke cocktails die de barman kon bedenken, bespraken we de hele geschiedenis van Tanzania.
Beide jonge dames waren gefascineerd door hun land en door president Nyerere die nog altijd met respect genoemd wordt ook al is ie al tien jaar overleden.
Het was interessant te zien hoeveel jonge Tanzanianen over hebben voor hun land. Ik ken nog twee beloftevolle rijzende sterren die na respectievelijk drie en zeven jaar teruggekeerd zijn uit Amerika om hier - voor een beduidend lager loon - de weg te effenen naar algehele ontwikkeling.
Tanzania kan er alleen maar wel bij varen....