Sinds de tijd dat ik hier op het hoofdbureau werk, ondertussen ook alweer een jaar geleden, had iedereen het de hele tijd over het Sayari Project.
In het noorden van de Serengeti - het Kimaasai woord voor eindeloze vlaktes - werd een prestigieus project vorm gegeven.
Een topkamp met vijftien tenten voorzien van een unieke handtekening.
Het hele gebeuren speelde zich - behalve bevoorradingslijnen - niet af in mijn werkgebied dus Sayari was een ver-van-mijn-bed-show.
Tot een verrassende mail van mijn baas onvermoede gebeurtenissen aankondigde.
Ik werd uitgenodigd op de soft opening van het kamp, samen met de andere senior managers en een groepje van onze beste klanten.
Van vrijdag tot en met zondag zou ik doorbrengen in het nagelnieuwe kamp en alles, van de vlucht heen en terug tot ingang voor de Serengeti en heerlijke dinners met aangepaste wijnen, was op kosten van de zaak.
Het kostte me weinig tijd om de pro's en de contra's af te wegen en op vrijdagmorgen stonden we dan ook op de luchthaven voor een vlucht in een kleine 12-zitter.
Het voordeel van een boerengat als Arusha is dat je iedereen kent en onze piloot bleek dan ook mijn goeie vriend Sean te zijn.
Hij had zowaar een tweede koptelefoon bij zich en ik mocht voorin co-piloot spelen.
Op geregelde tijdstippen keek ik eens achterom naar onze betalende passagiers en wees ik Sean iets onduidelijks of verontrustend aan op de talrijke metertjes.
Mijn publiek achterin dacht vast dat ik de instructeur was die het broekje opleiding gaf.
Sean kloeg al langer dat hij eigenlijk enkel een veredelde buschauffeur was en sinds vrijdag begrijp ik ook waarom. De jonge Amerikaan ratelde zijn welkomstpraatje af, vloog naar de eerste tussenlanding waar de passagiers uitstapten zonder een woord van dank en waar een nieuwe zwijgzame lading vee in groen-grijze safari-uitrusting opgeladen werd.
Gelukkig was Sean vandaag in een meer positieve bui. "Ach", lachte hij, terwijl we over de actieve vulkaan Oldonyo Lengai vlogen,"hoeveel mensen hebben een kantoor met zulk een uitzicht?"
We hadden een tussenlanding op Manyara airstrip en toen we weer vertrokken voor het volgende deel van onze trip, werd ik door de turbulentie behoorlijk ziek.
Ik bad dat mijn aandachtige publiek op rij twee en volgende niet in de smiezen gekregen had dat de co-piloot langzamerhand groen werd en ik beperkte me tot met een slap en bezweet handje wijzertjes aanduiden.
Eindelijk landden we op Kogatende airstrip waar de open jeeps al klaar stonden om ons, via een omwegje, naar het prachtige kamp te brengen...
We kregen zowaar als opwarmertje een ochtend safari aangeboden waarbij joviale Frank onderweg ook nog eens stopte voor koffie en thee.
Het weekend kon niet beter starten...
...Eindelijk landden we op Kogatende airstrip...
...hoeveel mensen hebben een kantoor met zulk een uitzicht?"...
...had iedereen het de hele tijd over het Sayari Project...
...waar de open jeeps al klaar stonden...
...waarbij joviale Frank onderweg ook nog eens stopte voor koffie en thee...
2 opmerkingen:
Het lijkt erop dat het geluk je toe lacht.
Groeten Rupsjenooittevree.
Ik bleef even achter op je blog wegens veel te veel te doen;
het lijkt me dat jij intussen tijd mooie aanbiedingen kreeg.
verdorie zeg... ik word ook een beetje groen, maar niet van zee of hoogte ziekte...
Een reactie posten