BANANA SPLIT (DEEL II)

Meneertje Minja verdween van onze radar.
Hij was hoogstwaarschijnlijk ergens in een vat bananenbier gesukkeld in zijn algehele verstrooidheid maar toen ik hem uiteindelijk zelf contacteerde, bleek dat hij ons nog heel goed herinnerde.
Gelijk maakte hij - los uit de pols - een bestelling over van maar liefst tweeduizend kilogram briketten.
De brave man vroeg me of daar een probleem mee was aangezien hij me duidelijk hoorbaar kon horen slikken aan de telefoon.
We hadden tot nu toe, in de beginfase van het hele project, immers nog nooit meer dan driehonderd kilo per keer geleverd.
Ik hervond mijn cool, gaf opgewonden de bestelling door en deze ochtend zette ik samen met Adam koers naar Banana Investments Limited.
We reden ongeveer de dikke vrouwelijke portier van haar sokken en toen begon de zoektocht naar meneer Minja of anders meneer Msuya, de hoofdboekhouder.
De mannen leken door de aardbodem verzwolgen terwijl achter ons een drukdoende bewaakster liep te schreeuwen.
Onze truck moest namelijk op de bezoekersparking zolang we niet officieel ingeseind werden als nieuwe leveranciers.
een hoop kouwe drukte alweer.

Uiteindelijk kregen we de accountant, de stockbeheerder en de hoofdbrouwer samen en konden we aan het hele project beginnnen.
Moelijk leek het me allemaal niet...
Tweeduizend kilo verpakte briketten afgooien, bon aftekenen, geld ontvangen en hup, terug naar kantoor.

Waarom verbaasde het me niks dat alles weer zo verbazend ingewikkeld was.
Gisteren aan de telefooon werd ik geinformeerd dat ik drie zaken bij me moest hebben.
Ten eerste briketten, daarnaast een factuurtje en tenslotte een bewijs voor ontvangst van de fondsen.
Het lukte me alles samen te krijgen maar toen had meneer Zaccharia, die over goederen ging, een geschreven bewijs nodig van de geleverde waren.
Ik dacht de oplossing gevonden te hebben: ik zou een papiertje met de hand schrijven en dat zou dan vanavond omgeruild worden door een origineel en authentiek exemplaar door 1 van onze jongens die in de buurt van de bananentroep woonde.
Daar konden mijn panelgenoten niet mee akkoord gaan.

Uiteindelijk stapte ik, ietwat rood aangelopen, de truck weer in en reden we het hele eind over een erbarmelijk slechte weg met tweeduizend kilo in de laadbak terug naar kantoor.
De woorden van de hoofdboekhouder echooden als een mantra door mijn hoofd: "geen afleveringsbon betekent geen geld."

Toen we uiteindelijk, na meer dan een uur, terug waren en alles afgeladen was, alle papieren stempels en handtekeningen hadden, bleek er nog 1 klein maar onoverkomelijk probleempje te zijn.
Er was geen geld in het bureau...

TIA
This IS Africa...