Op zaterdag zat ik middenin the pleasure clinic, op zondag roetsjte ik alweer op een veel te grillige achtbaan.
Een vriendin sinds jaren - door wat volgt, noem ik haar naam niet - had haar job opgezegd en zou eigenlijk binnenkort het land moeten verlaten.
Aangezien ze in Tanzania wou blijven, had ze wat ideetjes uitgewerkt.
Om een ondoorgrondelijke reden zouden die getoetst worden aan mijn visie van wat het land en zijn bewoners nodig had.
Het verbaasde me zeer aangezien ik mezelf helemaal niet als een autoriteit zie en nog veel meer omdat de jongedame in kwestie donders goed weet hoe cynisch ik wel uit de hoek kan komen.
En alweer gold: als het zo triest niet zou zijn, zou je er moeten om lachen.
De nieuwe wereldorde die zou geschapen worden, school in de volgende ingenieuze plannen:
Mijn tafelgenoot was erachter gekomen dat Chlamydia, een sexueel overdraagbare ziekte, niet kon behandeld worden in Tanzania.
Volgens haar redenering was het de meest voorkomende SOA van Afrika maar was de behandeling zeer duur.
Vandaar.
De logica verwonderde me alvast zeer.
Het is een wijd verspreide ziekte; de oplossing zou duur zijn en daarom hebben gelijk maar alle dokters gezegd dat mensen met Chlamydia de gevolgen moesten dragen?
Gisteren tijdens de lunchpauze dan maar drie ziekenhuizen opgebeld en ik kon gelijk langskomen voor een goedkope test.
Punten voor marktonderzoek van mijn sociaal ingestelde discussiegenoot: nul.
Voorstel twee was een karaokebar voor tanzaniaanse kindertjes.
Klinkt leuk.
Laat die kinderen maar een beetje pret hebben, ze leren nog wat muzikaal gevoel en daarnaast pikken ze misschien nog de juiste schrijfwijze op van de woorden die ze vanop het scherm meebrullen.
"Waar komt je inkomen dan vandaan?", vroeg ik.
Volgens mij een terechte vraag, maar het bracht de vriendin uit haar evenwicht.
Daar had ze nog niet bij stilgestaan; die koters gaan tenslotte niet allemaal bier en whisky bestellen tijdens hun reis naar de roem.
Punten voor economische haalbaarheid: voorlopig nul, maar misschien zou haar nog een geniale oplossing te binnen schieten.
Het derde plan was mooi.
Althans de bedoeling.
Regelmatig worden overvallen gepleegd in Tanzania. De bewakers van het huis, de fabriek, de winkel staan dan in de eerste vuurlijn.
Daar zijn ze tenslotte ook voor ingehuurd.
Het plan was nu een soort van psychologen in te schakelen die dan de slachtoffers van de brutaliteiten via sessies door de stress en de angsten heen loodsen.
Op mijn vraag wie dan wel de therapie zou leiden, bleek dat de dame in kwestie hier een grote rol voor zichzelf in zag.
Dat ze ten eerste een vrouw was - door afrikaanse mannen nog altijd als een noodzakelijk kwaad gezien - en dat ze daarnaast nauwelijks kiswahili sprak, volgens mij een niet te verwaarlozen tekort om abstracte zaken zoals angst en woede te definieren, leek van geen tel te zijn.
Na mijn tegenwerpingen koos ze voor een andere tactiek.
Ze zou tanzaniaanse mannen opleiden om de gesprekken te leiden.
Het leidde alweer tot kritiek van mijn kant. Geen enkele zichzelf respecterende man in dit werelddeel, en al helemaal niet een stoere bewaker, zal over zijn gevoelens willen praten en zal nog minder willen toegeven dat hij bang is geweest of nachtmerries heeft.
Onderzoek naar de haalbaarheid: nul.
Waar ik eigenlijk naartoe wil met deze overigens echt gebeurde discussie, is dat ik meer en meer vaststel dat onze goedbedoelde westerse hulp er veel meer eentje is van eigenbelang zonder dat we de eigenlijke noden zien en begrijpen.
Mijn disgenote wou het liefst in het land blijven dus moest ze daarvoor een doelgroep vinden om te bepamperen.
Dat ze dan gelijk in haar naiviteit nog meewerkte aan een wereld vol gelukkige mensen, was mooi meegenomen.
Daarnaast maakte ze ook heel erg duidelijk in de discussie over de karaoke-voor-kinderen hoe NGO's (waar ze in gepokt en gemazeld is), veelal geen rekening houden met de financiele haalbaarheid van hun project.
Het geld wordt vrijgegeven in een europees land en dat betekent dan gelijk dat het ook op mag.
Eens het budget opgesoupeerd is, blijft de afrikaan verweesd achter. Gewend aan de tijdelijke oplossing en nog meer achtergesteld dan voordien wegens gebrek aan gevoel voor initiatief.
Laatste opmerking geldt over het niet begrijpen van de plaatselijke noden en wensen. Ik begrijp nog steeds geen snars van dit land en zijn bewoners en dat zal waarschijnlijk voor altijd zo blijven.
Laat ons dan alsjeblieft niet de pretentie hebben om in 1 of andere commissie - ver van de dagdagelijkse leefwereld in Afrika - een beetje te gaan bepalen wat hier nodig is en hoe dat aanvaard zal worden.
Wat meer bescheidenheid zou ons sieren...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten