DE PRIJS VAN DE RIJST RIJST

Voor al wie ooit ondergetekende in Arusha heeft bezocht en daarbij ook Meru of Kilimanjaro heeft beklommen, is de naam John Minja niet onbekend.
Altijd goedlachs helpt John zelfs de traagst en minst energieke schildpad op de top van een berg.
Ik mag het zeggen want ik kan het weten.
Gisteren ontmoette ik John opnieuw na lange tijd en ik zag aan zijn lach en in zijn ogen dat hij zich ook nog de helletocht van november herinnerde.

In mijn ogen is John een man die aan de toekomst denkt.
Het geld dat hij verdient middels safaris en beklimmingen wordt elke keer opnieuw geinvesteerd in iets wat waarde heeft.
Dit alles om zijn tienjarige dochter een betere toekomst te geven...

John was in februari afgereisd naar Magugu, een goeie tweehonderd kilometer ten westen van Arusha alwaar hij drie acres land gehuurd had.
Magugu is gekend voor zijn prima kwaliteit rijst en daar zou John aan meewerken.
Plan was om uiteindelijk honderd zakken rijst te kunnen aanbieden op de markt.
Het werden er vijftien...

Daar waar ik het levensgevaarlijke rijden met de motor tijdens het regenseizoen altijd counterde met de woorden: "het is tenminste goed voor de boeren", bleek dat in Magugu naast het Manyara meer de gesel gods ongenadig had toegeslagen.
Het hele meer was uit zijn oevers getreden en John en zijn collega's stonden soms tot aan hun middel in het water.
Het hele verhaal werd hallucinant toen John verder uitweidde over de vier maand in de bush.
Met zijn vieren, vijven of zessen sliepen ze elke nacht opnieuw in een tentje dat op een kleine hoogte opgezet was. Het water steeg en de oppervlakte van hun eigen uitgeroepen camping werd met de dag kleiner.
Gelukkig zorgde de enige maaltijd van de dag voor afwisseling. De ene dag werd er ugali met dagaa gegeten - de gekende meelpap met kleine gedroogde visjes - en de andere keer ugali met bonen.
Ook alweer vier maand aan een stuk.
Water werd rechtstreeks uit het rijstveld gedronken, daar waar het een beetje minder troebel was en wassen gebeurde er ook.
De velden werden gedeeld met bloedzuigers - altijd shorts dragen, dan kan je ze van je benen slaan alvorens ze zich vasthechten - en met slangen.
Eens de avond viel was de hele omgeving vergeven van de muggen en zat er niets anders op dan om zeven uur in het tentje te gaan liggen.
John betaalde een man of zes om hem bij te staan tijdens het planten en het wieden, betaalde twee kerels om gedurende veertig dagen vogelverschrikker te spelen, huurde een tractor en betaalde natuurlijk pachtgeld voor het land.
Eindafrekening was dat hij na vier maand hard labeur vijfhonderd euro in het rood eindigde.
Waar wij het noorden zouden kwijt zijn, bleef John glimlachen.
Een man waar je enkel respect voor kan hebben!!


John, eentopkerel