HOW HOW HOW

"Dames, is het jullie ook al opgevallen dat onze goeie collega Diwani een heel bizar lachje ontwikkeld heeft de laatste dagen," vroeg ik toen ik het kantoortje van Faustina en Maria binnenstapte.
Gelijk kwam de toch wel tamelijk imposante massa van onze twee kantoorjuffen in beweging.
Dat golfde en hikte en schuddebuikte maar door.
Toen hervond Faustina haar serieux en ze imiteerde een gemaakt vrolijke How How How van een kerstman met krampen.

"Ja, dat bedoel ik," kon ik nog uitbrengen alvorens mijn twee lieve collega's uitbarstten in een nieuw lachsalvo.

Nu is Faustina - zo hoort het in Afrika - hoofd van onze Human Resource afdeling.
Dat het bedrijf nog niet echt groot genoeg is om een eigen HR departement te hebben, is gelijk dan maar anders opgelost.
Ik heb het haar nog nooit expliciet gevraagd, maar volgens mij is die altijd standvastige Faustina ook hoofd van de boekhouding, de wekelijkse budgetering, het ICT- gebeuren en de opvolging van de inkoop van zaden.
Een getalenteerde duizendpoot zeg maar en ik moet toegeven dat ik blij ben dat ze er is.

"How How How," deed Fau opnieuw en Maria dook gillend van de dolle pret onder haar bureau.

Twee weken geleden hadden sister Fau en ik het moedige plan opgevat de contracten van alle werknemers te uniformiseren.
We hadden een blauwdruk van het bureau voor tewerkstelling weten te bemachtigen en daar was het hoofd van kantoor - want dat is ze ook al - mee aan de slag gegaan.
Daarbij moesten we ook werkomschrijvingen verzinnen voor elk radertje binnen onze geoliede machine.
En daar kwam de aap uit de mouw: die brave meneer Diwani, die op zijn eentje Engels studeerde en er ondertussen prachtige volzinnen liet uitrollen...
("we gaan weer aan het werk buiten als de atmosferische condities veranderen," zegt ie dan wanneer ie wacht tot het ophoudt met regenen)
...meneer Diwani dus is gekroond tot hoofd van de fabriek .
En daar hoort een heel belangrijk lachje bij.
Ik stelde me hem voor, thuis of onderweg, in zichzelf mompelend en allerlei lachjes uitproberend...

Helaas moesten we de allerschattigste man een paar dagen later tot de orde roepen.
Diwani, die zichzelf nu als een belangrijk bestuurder zag, had meer oog voor zijn ego en zijn titel dan voor het werk.
Meer dan eens vond ik hem buiten terwijl hij de jongens aan het uitkafferen was terwijl ie zelf geen poot meer uitstak.
Ik legde hem uit dat zijn nieuwe titel als een nieuwe jas was.
Een jas die je moet passen.
Daar hadden zijn kleermakers, Faustina en ik, al voor gezorgd.
We meenden dat hij de enige was binnen de hele organizatie die die taak aankon.
Of ie dat zelf ook zo zag?
"Nou nou nou," knikte meneertje Diwani, "en of ik dat kan..." en hij zwol gelijk nog wat meer van trots en belangrijkheid.
Ik had hem nu helemaal waar ik hem hebben wou en ik sloeg toe.
"Zo'n jas, Diwani, die draag je ook met stijl. Jij bent nu de man die het kan laten gebeuren; jij bent de man die de fabriek naar hoge hoogtes kan tillen."
Mijn goeie vriend had het niet meer, hij barstte ongeveer uit zijn vel van trots.

Ik hem hem nog nooit zo hard zien werken als nu.
Maar de kerstman zit er onderhuids nog altijd in...
How How How