De bedoeling binnen ons bedrijf is olie van Jatrophazaden aan te bieden als een hernieuwbare brandstofbron.
Ongeveer een vierde van de zaden bestaat uit olie wat er bijgevolg voor zorgt dat we drie vierden perskoek overhebben waar uiteraard ook iets mee moet gebeuren.
Je kan het goedje tenslotte niet blijven opstapelen.
De oplossing is briketten.
De Jatropha perskoek wordt samengedrukt en kan dan gebruikt worden als brandstof in ovens allerhande.
Volgende hindernis is dan natuurlijk klanten te vinden die ons product het absolute einde vinden.
Met dat doel boden mijn collega Hayo en ikzelf ons gisteren aan bij de poort van Banana Investments.
De baas van het bedrijf met de originele naam was niet aanwezig en dus nam meneer Minja, een vriendelijk en verstrooid professortje ons onder zijn vleugels.
We wisselden kaartjes uit en de productie manager en hoofd-brouwer - want dat was onze nieuwe vriend - vertelde dat hij net op zoek was naar een product als het onze.
Dat kwam alvast mooi uit...
Om ons duidelijk te maken dat onze briketten niet zouden mishandeld worden in Banana Investments stond de man erop ons een rondleiding te geven.
We begonnen bij de kookketels waaronder grote vuren gestookt werden.
Hier werden bananen stuk gekookt in water zodat ze hun smaak konden afgeven.
Dikke mama's roerden met enorme wapens in de brij en ergens in mijn bovenkamer doken spookbeelden op van amazones die de vijand versloegen met houten lepels en bananenpap.
Dat ze ons ronduit onvriendelijk aankeken droeg allicht bij tot mijn visioenen.
De brij werd door grote zeven gegoten en de gefilterde substantie onderging dan verschillende processen tot we bij het eindproduct aankwamen.
Drie verschillende types van alcoholhoudende versnaperingen werden door het bedrijf op de markt gebracht.
Vooreerst was er Raha, een biertje van 33 centiliter en met 10 graden alcoholvolume.
Mijn gedachten dwaalden af naar een heerlijke maar sterke Duvel van maar 8,5.
Daarnaast was er Malkia, de koningin, een zoete wijn en Meru, naar de gelijknamige berg, die dan weer een droge wijn moest voorstellen.
Meneer Minja verzekerde ons dat hij ons product zou kopen en deed er dan nog twaalf flesjes van zijn brouwsels bovenop.
Bij het terugwandelen kwam ook nog de ingenieur mechanica ons vervoegen en we konden duidelijk vaststellen dat hersenverweking en lodderogen een duidelijk gevolg waren van het overvloedig baden in het goedje.
's Avonds dan ontmoette ik John, de bergbeklimmer en Nolwenn, een francaise die toevallig in Via Via binnenwaaide en ze ook wel flink lust en na de nodige gewone drankjes herinnerde ik me plots mijn geschenken in mijn rugzak.
We testten van elk type een flesje en het moet eerlijk gezegd worden: zo slecht heb ik het zelden geproefd...
Je kan ook moeilijk anders verwachten van een alcoholisch brouwsel dat in een lokale bar verkocht wordt voor minder dan vijfentwintig eurocent per flesje.
Sinds gisteren vraag ik me dan ook af of onze briketten wel in goeie handen zullen zijn binnen Banana Investments.
Helemaal gerust ben ik toch niet...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten