MAYA DE BIJNA

Diligent Tanzania Ltd is een bedrijf dat handelt in hernieuwbare energie.
Daar hoort - zoals vroeger al vermeld - olie bij en briketten.
Een volgende stap nu is om de briketten te verkolen tot... tja... tot ecokool zullen we maar zeggen aangezien houtskool natuurlijk gemaakt is van hout.

Bedoeling is om kaalkap van de groene longen in Afrika tegen te gaan.
Hele hectares bosland verdwijnen dagelijks en de opbrengst daarvan in houtskool is bedroevend.
Minder dan veertig procent van het gebruikte hout wordt uiteindelijk omgezet in BBQ brandstof.
Ons onderzoek spitst zich momenteel toe op de Adam retort, een ontwerp van de goede heer Adam, jawel.
Het betreft een eenvoudige verkolingskamer met twee schoorstenen en een stookkamer die het principe hanteert van de eeuwenoude manier waarop hier houtskool gefabriceerd wordt maar tegelijker tijd is het hele procede iets professioneler en meer rendabel uitgewerkt.

Gisteren ging Augustino - altijd lachend en nog zwarter dan het zwartste stukje houtskool - aan de slag om zevenhonderd kilo briketten in de verkolingskamer te stapelen.
Deze ochtend werd dan de olympische vlam aangestoken middels een halve liter kerosine.
Het hout in de verbrandingskamer vatte onmiddellijk vuur net als mijn wenkbrauwen en mijn snor en Augustino vond dit alles uitermate vermakelijk.

Het lachen verging hem evenwel gauw.
Een bijenkoningin met hoogheidswaanzin had onze hoogste schoorsteen uitgekozen om haar nieuwe paleis te bouwen.
Aangezien de schoorsteen op een bepaald moment tijdens het proces moet afgesloten worden, had mijn vrolijke collega hier gisteren al op geoefend.
Hij had met een lange metalen stok een samengebonden jutezak in de opening gewurmd.
Daar waren de bijen niet blij mee.

Ik had al meermaals verhalen gehoord over de agressie van die kereltjes en toen Augustino - zich van geen kwaad bewust - een beetje met de metalen staaf op de ijzeren schoorsteen begon te timmeren om die verdomde prop er weer uit te krijgen, zetten onze gevleugelde vrienden de aanval in.
Mijn zwarte gezel stuiterde van de stookkamer af en samen kropen we op handen en knieen tussen de demonstratie-Jatrophaplanten.

Daar moesten de bijen dan weer hartelijk om lachen.

Als volleerde spittfires en F-16's doken ze op ons af in telkens herhaalde aanvalsvluchten.
Augustino begon wild om zich heen te maaien en dat bracht het adrenalinepeil van onze belagers tot ongekende hoogten.
We renden als gekken over het terrein tot ik plots de veilige haven van de auto opmerkte.
We verschansten ons in het voertuig en lachten het desperate leger buiten uit.

Toen de kust veilig was, waagden we ons weer buiten.
Ik werd met rust gelaten maar Augustino met zijn knalrode muts op werd gelijk weer aangevallen.
We zochten opnieuw de beschutting van de auto op en het hele spelletje herhaalde zich vier keer.
Aangezien proefondervindelijk onderzoek de basis vormt van alle belangrijke uitvindingen zette ik uiteindelijk de belachelijke muts van mijn vriend op.
Gelijk had ik een hele zwerm steekgrage vrienden om me heen.

Omdat we er niet uit waren of de bijen het hoofddeksel dan wel de geur van de jongen herkenden, bond Augustino een mooi wit plastiekzakje rond zijn hoofd en bespoten we hem uitvoerig met de in de auto gevonden deodorant.
De bijen lieten ons met rust...

Alweer een nieuwe en interessante studie tot een goed eind gebracht maar dat hebben we uiteindelijk niet gevierd met wat honing uit het bijennest.
Zover kreeg ik Augustino helaas niet...