DE WEG NAAR NERGENS

Een goeie maand geleden kreeg ik een totaal onverwacht telefoontje van een Duits bedrijf dat vond dat ze mijn hulp nodig hadden.
Een dochter van de firma was gevestigd in West-Tanzania en daar moest ik een verkolingskamer gaan bouwen.
Aangezien ik in 2003 al eens in Mpanda was geweest en ik bijgevolg wist dat Mpanda Kiswahili was voor "Nergens-ville", sprak het hele idee me niet erg aan.
Ik maakte een factuur met mijn vlucht heen en terug naar Dar Es Salaam (kon ik mijn vrienden nog eens opzoeken), een vlucht naar Kigoma en terug (een consultant vliegt natuurlijk maar helaas was er geen business class in het enige aftandse vliegtuig van Air Tanzania) en daarnaast een belachelijk hoge dagelijkse toelage voor mijn erudiete kennis, fantastisch gezelschap en onnavolgbare enthousiasme.
Wisten die Pruisen veel dat ze een norse lamstraal over de lemen vloer zouden krijgen...

Een kwartier na mijn hooggegrepen rekening, die in feite een verkapte poging was om te ontsnappen aan mijn gedwongen ballingschap in de Mpanda negorij, kreeg ik bewijs van betaling.

Ik had het vlaggen en vertrok de dag erop dus naar Dar om het korte en leuke stuk van mijn avontuur te beleven.
Ik overnachtte bij Angelo en Alistair die een transportbedrijf runnen en daar hoorde ik het volgende fantastische verhaal:

Toen Alistair twintig werd, besloot ie dat ie jager op groot wild wilde worden.
Hij schreef zich in en werd gelijk opgeroepen voor dienst in Katavi National Park, een twintigtal kilometer ten zuiden van de stad waar ik zou naar afreizen.
Daar genoot mijn amerikaanse vriend zijn opleiding.
In drie jaar zat ie 33 maand in de bush en toen de jongens 1 keer per jaar weer asfalt zagen, konden ze hun ogen niet geloven.
Die vrije maand werd doorgebracht in een toestand van algehele verdwazing.
Ze waren het gewone leven niet meer gewoon, kenden de omgangsvormen niet meer en tot zijn schaamte moest Alistair, die altijd rechtstaat aan tafel als er een dame in het gezelschap aankomt of zich even verwijdert,...moest Alistair dus toegeven dat ze zich gedroegen als totale wilden. Vechtpartijen, zuipen en meisjes; daar draaide het om.

Hij voltooide zijn studie, kreeg zijn klassevolle manieren terug en werd professioneel jager.
Op een dag besloot een stinkend rijke Amerikaan die een fortuin betaald had voor een drieweekse jachtpartij dat hij er eigenlijk toch geen zin in had en hij stuurde een totaal onervaren vriend naar Tanzania.

Alistair moest de man uitleggen hoe een geweer werkte, wat het verschil tussen een olifant en een gazelle was en hoe een verrekijker diende gebruikt te worden.
De twee hadden een miniem tentje opgezet met twee kijkgaten en afgeschermd door wat takken en bladeren.
Mijn vriend had een emmer bij en een plastiek afvoerpijp en hoestte in de pijp met de emmer als echo-kamer.
Een reus van een leeuw voelde zich bedreigd door de onverwachte indringer en verscheen plots vanuit het stuikgewas op een meter of tien voor de tent.
Alistair stopte zijn verhaal en maakte een grote boog met zijn armen tot zijn vingertoppen elkaar weer raakten.
"Dit is de omvang van de borstkas van een volwassen leeuw", zo doceerde hij, "dat hele volume is eigenlijk een klankkast. Je kan je dan ook voorstellen hoe het klinkt als een geagiteerde leeuw brult. De grond trilde letterlijk onder onze voeten en naast me voelde ik de man bibberen van pure schrik."
De leeuw had iets geroken en kwam dichter met die trage, behoedzame stap die eigen is aan alle katachtigen.
De bezoeker vond er niets beter op dan zijn verrekijker te nemen om reuzepoes wat beter te kunnen bekijken.
Het roofdier stond nu op vijf meter van de tent.
"Neem je geweer en schiet," siste Alistair.
"Maar ik zie helemaal niets," beefde man.
Alistair sloeg de verrekijker, die enkel een vuilgele vlek toonde aangezien de leeuw nu op twee meter van de tent stond, uit de handen van de man en stopte hem het geweer in de handen.
De bange toerist sloot zijn ogen en haalde de trekker over.
"Het was de zieligste jacht ooit voor zo'n majestueus dier," besloot Alistair...