Er is ondertussen veel veranderd.
Wat gelukkig nog niet veranderd is, is dat het op regelmatige tijdstippen begint te kriebelen en te knagen tot het pijn doet.
Dan bekruipt de onrust me en wil ik liefst van al elke nacht in een ander bed slapen, wil ik mensen ontmoeten die een totaal ander leven leiden, wil ik streken zien die me imponeren, wil ik gebruiken zien die me totaal onbekend zijn...
Het avontuur in Mpanda, waar het leven zo traag ging dat er volgens mij een andere tijdsindeling voor bestond, ligt ondertussen alweer ver achter me maar gelukkig kwam lieve Adam net op het goede moment met de boodschap dat we dringend eens samen Mbuguni zouden moeten bezoeken.
Niet meer dan een paar tientallen kilometer buiten Arusha maar een totaal andere wereld.
Vroeg in de ochtend vertrokken we, we reden langs de rozenfarms (vandaag geplukt, morgen in uw bloemenwinkel in Europa), door de aardbeien- en frambozenfarm (vandaag geplukt, morgen op uw bord) en toen lieten we de drukte achter ons en via zachte, zanderige paden - iedereen bidt om regen maar de almachtige is onvermurwbaar - reden we naar Nergensland.
Nooit geweten dat het echte rurale Afrika zich zo dicht bij mijn achterdeur afspeelde.
We kwamen in dorpjes waar de les stilgelegd werd omdat er een blanke stopte ("Good morning, sir" ook al was het vier uur 's middags). We probeerden te eten in lokale restaurantjes waar de lethargie het die dag had gewonnen van de ambitie en er bijgevolg geen lunch was; we ontmoetten een oude grootmoeder die een diepe kniebuiging voor me maakte. (Ik hielp haar krakende knoken weer overeind en vertelde haar dat ik Tanzania onafhankelijk had verklaard vorige week).
En in deze wereld waar morgen er niet toe doet, waar vandaag eindeloos lang duurt en waar er niet gedacht wordt in causale verbanden, had niemand eraan gedacht dat oorzaak tot gevolg staat zoals slechte brug tot beschadigde auto.
Met een klap stonden we stil toen het grote niets opdook achter een simpel betonnen brugje.
De wielen van de jeep hingen hulpeloos in de lucht, het chassis leunde zwaar op de brug en Adam leek bereid zijn ontslag te aanvaarden voor iets wat ie onmogelijk had kunnen voorzien.
Samen met de omringende boeren die op ons afkwamen als was het een attractie op een jaarmarkt, (Eindelijk gebeurt er iets) bespraken we vele plannen die ons uit onze gevangenschap zouden bevrijden.
We besloten uiteindelijk onze eigen weg te gaan, Adam kreeg de auto weer los en we legden grote stenen op de brug om andere weggebruikers te waarschuwen.
Keien die er ongetwijfeld nu alweer afgehaald zijn omdat ze ergens anders levensnoodzakelijk waren...
Iets verder was nog een jongeman met zijn Ferrari de gracht ingesukkeld en we verdienden onze plaats in de hemel door hem weer los te trekken.
Terwijl ik mijn plaatsje bespreek daarboven, kan ik evengoed om wat regen vragen.
want dat hebben we hard nodig, heel hard!!
...Met een klap stonden we stil toen het grote niets opdook achter een simpel betonnen brugje...
...en we legden grote stenen op de brug om andere weggebruikers te waarschuwen...
...was nog een jongeman met zijn Ferrari de gracht ingesukkeld en we verdienden onze plaats in de hemel door hem weer los te trekken...
1 opmerking:
Al geprobeerd om te krabben Jan, als het kriebelt ... : )
Er af en toe op uit trekken is wel zo fijn.
Saludos, Els
Een reactie posten