ONVERWACHT BEZOEK

Vrij en vrolijk kwam Zion aan.
Niet gehinderd door enige gene blafte hij een blij goeieavond naar Morani.

Onze held op sokken, 1 en al goedmoedige lamzakkerij onderging een plotse gedaanteverandering.
Zion, TBD ofte Tanzanian Brown Dog uit de ere-orde van het vuilbakkenras, onervaren en pas vier maand oud, had het nog niet in de gaten.

Hij wurmde zich uit mijn armen, belandde onelegant op de grond en terwijl zijn hele kleine lijfje meekwispelde met zijn staart, ging ie blijgemoed op Morani af.
Mijn trouwe Ridgeback had het zo niet begrepen.
Hij vloog de onverwachte bezoeker aan met een agressie die ik nooit in hem vermoed had en die helemaal niet in evenredigheid was met de kleine puppy die, ondertussen luid huilend om zijn mammie, bescherming zocht tussen mijn benen.

Met veel moeite hield ik de reus weg van het dwergje.
"Ik ben het niet geweest, echt niet," jammerde Zion ondertussen, zich afvragend waarom hij dit verdiende.
We stonden met zijn allen schaakmat.
Liet ik mijn hond los om Zion terug op te pakken, dan verscheurde Morani hem geheid.
Het kleine hoopje ellende vrijlaten, was ook al geen optie want die zou zich ergens onder verschuilen en dan kon ik voor de rest van de nacht dat kleine mormel uit zijn holletje peuteren.

Ik besloot tot een psychologische aanpak.
Ik praatte met zachte stem op Morani in en deed beroep op zijn - ondertussen volwassen - redelijkheid.

"Luister, mijn lieve vriend, ik begrijp het ook niet. Zo een klein dingetje, de naam hond onwaardig, komt hier een weekje logeren omdat zijn baasje op vakantie is. Kunnen we een beetje beschaafd doen? Enkel voor deze week?"
Morani haalde nukkig zijn schouders op.
Zion trilde op zijn dunne pootjes.

"Morani, alsjeblieft?", hoorde ik mezelf smeken.
"Kvinhetmaarniks", bromde mijn maat nurks...

Ik liet Zion los en het beest viel flauw.
Of het draaide zich in volledige onderwerping op zijn iele rugje.
Zo goed kende ik hem nu ook weer niet.

Morani snuffelde, Zion beefde en ik stond klaar om in te grijpen.
Een gewapende vrede leek bezegeld.
Waar de uk ook ging, volgde de grote loebas; het was schattig om zien.
Zion, uit een generatie van opportunisten, street wise en leep, voelde al snel dat hij het zaakje in de hand had.
Hij wandelde op de mand van Morani af; een enorm wiel als je het vergeleek met het baby-hondje.
De Ridgeback ging breeduit voor zijn bed staan maar keek me ondertussen met zo'n hulpeloze blik aan dat mijn hart bloedde.
"Wat moet ik nou?", zag ik hem denken.
De kleine had het in de smiezen.
Wandelde vlotjes onder zijn gigantische soortgenoot door.
Ging prinsheerlijk in de middencirkel liggen en keek Morani stralend aan.

In vijf minuten waren de verhoudingen omgekeerd.
Zion geniet van zijn status en de oude laat begaan.

Maar ach, elke ochtend gaan Morani en ik wandelen.
Dan mag de peuter niet mee.
NEM!