WERELDORIENTATIE VOOR PRINSJES

Beste Prins Filip,

het is tijd voor je halfjaarlijkse test.
Zoals gewoonlijk gelden de volgende regels:
- Als je tien op tien haalt, sturen we Prins Laurent voorgoed naar Congo.
- Met een score tussen nul en tien, mag je mee op handelsmissie naar China.
- Haal je minder dan nul, dan mag je koning worden.

Om er zeker van te zijn dat Prins Laurent emigreert en dat jij geen koning wordt, hebben we er de correcte antwoorden bijgeschreven.

Succes, Filip, je hebt drie dagen om de tien vragen te beantwoorden...

1. KONINKLIJKE BEMOEIENISSEN
Veel beroemdheden zien graag hun naam opduiken op de meest obscure plaatsen.
Wie van het katholieke clubje stichtte Albertville?
Wie was verantwoordelijk voor Leopoldville?
En wie stichtte eerst Brazzaville en dan de pornosite Brazzers.com?


a) Albertville.

b) Brazzaville.

c) Leopoldville.

Antwoord: .....dat moet haast Prins Laurent geweest zijn.




2. PRIORITEITEN STELLEN.
Wie was de koning van de jungle?

a) Leopold II, the plunder of the jungle
b) Mohamed Ali, the rumble of the jungle.



c) Simba, the Lion King, the cuddle of the jungle.

Antwoord: .....ja, dat had je gedacht, Filip. Mooi niet!!


3. ALGEMENE KENNIS.
De Belgische Radio & Televisie en Zimbabwe hebben iets gemeen.
Wat?


a) Nonkel Bob

b) Uncle Bob

Antwoord: .....zowel Zimbabwe als de BRT zijn virtueel failliet.


4. OVERLEVINGSTECHNIEKEN.
Als paracommando weet je best wat het meest malse hapje is boven een houtskoolvuurtje.
Kan je het juiste antwoord aankruisen?


a) Bart De Wever gaat naar een BBQ met een smakelijk varkentje.

b) je vrienden, de para's organiseren een feestje.

c) Marsh mellows boven een vuurtje.

Antwoord: .....b) Bart De Wever is het meest malse hapje.

5. WIE EN WAT
Sommige beroemde personen krijgen een land naar zich genoemd. Voor anderen geldt dit voorrecht niet.
Hieronder is een foutje in de opgave geslopen.
Kan jij het eruit halen?


A. Bobbejaan Schoepen.

a.Rhodesie.

b. De Filippijnen.

c. Bobbejaanland.

B. Cecil Rhodes.

C. Prins Filip
(ja hoor, dat ben jij!!)

Antwoord: .....Ac aB bC maar bC is niet correct.

6. VERBIND DE JUISTE PERSOON MET HET CORRESPONDERENDE AFRIKAANSE DIER


A. Guy Verhofstadt

a. de jakhals.

B. Ilich Ramirez Sanchez, alias Carlos de Jakhals.

b. Kaa de slang (Mowgli)

C. Bart De Wever.

c. Knappe Mataboe (Jommeke)

Antwoord: .....Ab Ba Cc

7. EEN MEERKEUZE VRAAG OVER DE WOESTIJNEN VAN AFRIKA.

Opgelet Filip, hoewel dat ongetwijfeld grappig zou zijn, is het niet toegelaten alle drie de antwoorden aan te kruisen.

Vraag: Welke woestijn ligt ten noorden van de Sub-Sahara landen?


a) De zandbak van het provenciaal domein van Huizingen.

b) De Sahara.

c) Den Hogen Blekker in Koksijde.

Antwoord: .... b) de Sahara

8. EEN VRAAG OVER PLAATSELIJKE GEBRUIKEN


Inuit begroeten elkaar door met hun neus tegen elkaar te wrijven.

Afrikaanse mannen doen dat.......
(goed naar de foto kijken, Filip.)

Antwoord: .... niet

9. EEN VRAAG OVER OOST AFRIKA


Dit zijn Maasai; met deze mannen krijg je het best niet aan de ............
(Vergeet niet, Filip, het antwoord zit vaak ergens verborgen.)

Antwoord: .... stok

10. EEN VRAAG OVER ZUID-WEST AFRIKA


Deze jongens ken je vast wel, het zijn Bosjesmannen.

Hoe noem je de vrouw van een Bosjesman? Een..................

Antwoord: ... een takkewijf


ANTWOORDEN

1. .....dat moet haast Prins Laurent geweest zijn.
2. .....ja, dat had je gedacht, Filip. Mooi niet!!
3. .....zowel Zimbabwe als de BRT zijn virtueel failliet.
4. .....b) Bart De Wever is het meest malse hapje.
5. .....Ac aB bC maar bC is niet correct.
6. .....Ab Ba Cc
7. .... b) de Sahara
8. .... niet
9. .... stok
10. ... een takkewijf

GELEERDE (PRIET)PRAAT

Het is niet niks, zo'n perfect socio-economisch model als het onze in evenwicht houden.

Aan de ene kant wordt Jatropha als des duivels bekeken door de torenhoge beloftes die een jaar of zes geleden wereldwijd zijn gemaakt en door de plantages die 1 voor 1 op hun bek zijn gegaan in Tanzania.
De sociale impact op heelder dorpen is vernietigend maar daar schijnen de Groote Heeren Investeerders zich niet aan te storen.
(En ik dacht dat misdaden tegen de menselijkheid voor het Hof van Den Haag werden gebracht. Er is nog veel werk aan de winkel).

Anderzijds toont ons bedrijf nu al even dat je een commercieel bedrijf ook wel kunt runnen met aandacht voor sociale verantwoordelijkheid.
Ik ben best trots op wat we doen: we kunnen nooit verweten worden de harde lijn van pure winst te willen volgen en anderzijds passen we ook niet in het plaatje van de geitewollen sokken wereldverbeteraars.

Ons bedrijf wordt meer en meer bekend en zo komt het dat ik op geregelde tijdstippen uitgenodigd wordt op conferenties allerhande om daar ons werk te gaan toelichten. Keer op keer komen we er positief uit en worden we als voorbeeld gesteld voor de toekomst.

Vorige week was ik gedurende drie dagen in Bagamoyo.
De naam betekent letterlijk "ik laat mijn hart achter" en verwijst naar het intrieste verleden van het stadje als een belangrijke inschepingshaven voor slaven.
De conferentie handelde over voedselzekerheid en hernieuwbare energien tegenover de klimaatsveranderingen.
In drukkende temperaturen gaven de 21 Duitse wetenschappers presentatie na presentatie.
Het was ver boven mijn boerenverstand en na drie dagen murw te zijn geslagen met grafieken en getallen, vroeg ik me af hoe we dit ooit vertaald kregen naar ongestudeerde dorpswijsheid.

Na de samenkomst stuurde ik een open brief naar alle bezoekers van de bijeenkomst dat ik veel bijgeleerd had maar dat ik me ook zeer ernstige vragen stelde bij de omzetting van teoretische kennis naar praktische hulp.
Al bij al zou dat toch de uitkomst moeten zijn, volgens mij.

Het bleef lang stil...

Toen kreeg ik een eerste email vol met moeilijke woorden. Ik hoop dat ik alles begreep maar de auteur van het doorwrocht schrijfsel scheen met me akkoord te gaan.
Daar reageerde dan iemand anders op die vond dat het inderdaad allemaal wat simpeler mocht.
Dat deed ie met de volgende woorden:
"The way we proceeded to identify solutions was a three step SWOT Analysis to build clusters of common sense of constraints and obstacles between the various actors on that workshop..."

(hoe wij dit aanpakten om tot een oplossing te komen, was met een drie staps SWOT analyse (Strengths-Weaknesses-Opportunities-Threats) om te bouwen aan pakketjes van gezond verstand over de remmingen en obstakels tussen de verschillende actoren in de workshop).

En daar, beste vriendjes en vriendinnetjes staat mijn verstand dus van stil...

BIDDEN VOOR BETERSCHAP

Allemaal worden we op geregelde tijdstippen geconfronteerd met ambtenaren die hun karige salaris proberen aan te dikken met wat smeergeld of een fooitje.
Graag delen we onze meningen hierover en proberen we om het origineelst uit de hoek te komen.
In Singida heb ik ooit een uitgebreid gesprek gevoerd met een wetsdienaar in het West Vlaams.
Van mijn kant dan toch...
De brave man zag uiteindelijk in dat dit niets zou worden en liet me gaan.

Een andere oplossing is de politie-agent in kwestie voor te stellen om het zaakje op zijn kantoor te gaan regelen terwijl je uitnodigend het autoportier opent.
Wil de man nog wat bijverdienen, dan blijft iet het liefst op zijn kruispunt en laat ie je gaan, maar moet ie net naar het hoofdbureau omdat zijn shift erop zit, dan ben je gauw een uurtje kwijt in het drukke verkeer van de stad.
Het blijft dus altijd afwegen...

Mimi heeft deze week toch wel de hoofdvogel afgeschoten.
Het was me al opgevallen dat ze veel meer tegengehouden werd dan ik. Een vrouw alleen wordt door oom agent blijkbaar gezien als een zwakke prooi maar deze keer verliep het machtsspelletje toch iets anders.

Mimi bleek geen sticker op de auto te hebben die ook aantoonde dat er een brandblusser in de auto lag. Alweer iets nieuws blijkbaar maar je gehoorzaamt toch maar beter.
Vandaag trof ze een behulpzame pennelikker want hij zou dat zaakje wel eens klaren voor de officiele prijs.
De auto kreeg de sticker, Tanzania verdiende er 5,000 Shilling aan maar nu had onze verkeersverpleegster nog niets.

"Zus, kan je me helpen met een kleinigheidje voor de kerstdagen?", klonk het beleefd.
"Tuurlijk", zei Mimi, "wat is je naam?"
"Mozes", klonk het antwoord, "van de bijbel..."
"Broer Mozes, de bijbel, de kerstdagen... Ik denk dat God ons iets wil vertellen. Wil je samen met me bidden?"

Mozes wist dat ie dit spelletje aan het verliezen was, maar niet instemmen met een gebed druiste natuurlijk in tegen zijn geloof.
Mimi vouwde haar handen op het stuur en sloot haar ogen.
Naast de auto stond een geuniformeerde agent met het hoofd naar beneden klaar voor een gebed.
Het moet een potsierlijk zicht zijn geweest, daar naast de drukke hoofdweg.

"Heer, dank je om me te laten kennismaken met Mozes, mijn broer", begon ze met gedempte stem, "geef hem de kracht om de juiste richting te kiezen in zijn leven en bedankt om mij de mogelijkheid te geven hem hier in te steunen."
"Amen", sloot de politieman het gebed af.

Mimi lacht stralend, wenste Mozes prettige feestdagen, gaf een dot gas en stoof ervandoor.
In haar achteruitkijkspiegel zag ze dat de man haar beduusd nastaarde...

1-0 voor Mimi!!

GEDULD IS ENE SCONE ZAAK

Voordeel aan het leven aan Tanzania is dat iedereen werkt op gelijk welke dag van de week. Mensen hebben nu eenmaal altijd geld nodig en als een kans zich aanbiedt op de Dag des Heeren dan wordt graag een uitzondering gemaakt op het kerkbezoek om een Shilling bij te verdienen.
Zo kwam het dat ik vorige zondag een heel team verzameld had om aan de verbouwingen te beginnen (ik bouw de spanning op, ik weet het) en dat plotse en onvoorspelbare opwellingen van verschillende noden bij de bouwvakkers me dwongen tot een bezoek aan een flappentapper in de stad.
Het grote gebouw waarin de cash machine was gevestigd was leeg op een zondag en samen met mij kwam een Tanzaniaanse dame aan op een brommertje.
Ze rekende af en de gek op twee wielen stoof er opnieuw vandoor.

De eerste machine meldde me koel dat ze er vandaag geen zin in had. Machine twee begon met frisse tegenzin en het viel me op dat alle computers wachten aan dezelfde snelheid (denk daar maar even over na).
Uiteindelijk ving ik ook daar bot: "Buiten gebruik, probeer het later opnieuw", zei het blok geborsteld metaal.
Ik stapte naar de auto en zei tegen mijn lotgenote dat beide machines niet werkten.
Toen ik achteruit manoeuvreerde naast de teller, stond mevrouw er nog.

Ik vertelde haar dat ik de stad zou inrijden om geld af te halen en of ik haar een lift kon geven.
"Bedankt", was het laconieke antwoord,"de automaat zegt dat ik het later opnieuw moet proberen, dus ik wacht wel even..."

Benieuwd of ze er maandagochtend nog stond toen de bankier de geldvoorraad kwam opvullen...

AMAI MAASAI

Een keer in de zeven jaar gaan de Maasai door een groots ritueel.
Alle jongeren van de leeftijdsgroep tussen ongeveer negen en zestien worden dan een trapje hoger getild in de zeer hierarchisch opgebouwde gemeenschap.
Weken aan een stuk wordt er gefeest.
Op het einde van deze zeer luidruchtige vertoningen wordt de jongeman in kwestie ontdaan van zijn voorhuid.

Weken nu al worden de jongelingen thuis opgehaald door een groep ouderen om een training te doorstaan.
Beetje bij beetje wordt naar de grote dag toegewerkt. De dag waarop - zonder enige verdoving - de operatie wordt uitgevoerd.
Knipper je met je ogen, roep je of vertrek je een spier in je gezicht, dan ben je het haasje...
De kant van de stad waar wij (nu nog) wonen (daarover later meer), ligt in de richting van 'Ngaramtoni waar nog veel Maasai leven.
Ook ons straatje krijgt dus dagelijks af te rekenen met grote groepen enthousiaste jongeren.
Graag zou ik ze eens filmen maar ik durf het niet goed. In hun kleurrijke kleren, zwaaiend met hun wapens, een speer, een dolk of een knuppel lopen ze zingend en dansend door de buurt.
Ik vind het prachtig.
Zo dicht bij de natuur, een mooi gebruik dat generatie na generatie doorgegeven wordt, een feest van volwassenheid waar de moderne beschaving geen vat op heeft.

Tot deze ochtend...
Ik haalde Maria van het kantoor bij haar thuis op.
Maria, zelf een Maasai, deed een boekje open over de o zo pure gebruiken.
"De hele nacht zuipen ze zich lam aan goedkope alcoholische brol", zo klonk het.
"Ja", riposteerde ik, "bij een feest hoort misschien wat drank maar die nachtelijke gezangen en dat samenhorigheidsgevoel, dat is toch prachtig?"

Over-religieuze Maria aarzelde.
Toen kwam het eruit in 1 lange gulp...
"Ze zingen van die schunnige liedjes, de hele nacht lang. Hoeveel vrouwen heb jij al genaaid voor je pik geknipt werd? Hoeveel kinderen heb jij al rondlopen? Binnenkort ziet je lul alle kleuren van de regenboog."
Maria zweeg, beduusd door haar eigen openheid.
En in die stilte hoorde ik mijn eigen naieve ideeen over de natuurmens in duizend stukjes uiteenvallen op de harde stenen van de werkelijkheid...

OP DE ELEKTRISCHE STOEL ERMEE

Sinds het eind van 2010 - nadat de verkiezingen voorbij waren en de president geen verantwoording meer moest afleggen - viel Tanzania ten prooi aan de grootste elektriciteitsbeperkingen die het land ooit meemaakte.

Maanden aan een stuk was er niet meer dan twaalf uur per etmaal stroom en het gebeurde meermaals dat iemand de correcte schakelaartjes niet vond en een hele wijk voor drie dagen in het donker zette.
Toen de situatie eindelijk terug normaal werd, vonden de idioten van de elektriciteitsmaatschappij dat het tijd was om een stuk van het net te moderniseren en zo zat onze fabriek nog eens vier dagen zonder stroom terwijl in de rest van de stad vreugdedansjes werden uitgevoerd.

Een week geleden ging de boel weer twee of drie keer plat op twee dagen en - altijd een luis in de pels geweest - pakte ik de telefoon en riep onze vrienden tot de orde.
"Ja meneer, we beginnen weer met besparingsrondes," klonk het opgewekt, alsof mijn gesprekspartner blij was met wat ze nu weer voor elkaar gekregen hadden.
Toen ik argumenteerde dat Arusha weer in duisternis zou gehuld worden, vertelde de andere kant van de lijn me troostend dat het hele land dit voorrecht genoot.
We raakten er niet uit.
De klant die wil waar TANESCO voor betaald wordt; de werknemer die vindt dat we al blij mogen zijn elke keer we uberhaupt stroom hebben.
De klant gezien als het noodzakelijk kwaad; het doet me denken aan Belgische postkantoren van 25 jaar geleden.

Onze vrienden van de reus op lemen voeten hebben hun nieuwe plan deze week voorgesteld in het parlement en tot hun totale verbijstering werd het nog eens afgeschoten ook.
Om wat meer inkomen te genereren had de wiskundeknobbel van de club bedacht de prijs per KWH van 195 naar 491 TSHS te brengen.
Een prijsstijging maal twee en een half; dat moet kunnen dacht ook onze minister van energie.
Dat dit een nationale prijsstijging voor alle producten met zich mee zou meebrengen, daar had niemand bij stilgestaan. Dat de nationale economie tot stilstand zou komen door de daling van productie, de toemame van werkloosheid en de daarbij horende daling van koopkracht, dat alles was van geen tel.
Meneer TANESCO had zijn simpele rekeningetje gemaakt en dat was dat...

En zulke hersendode, geparachuteerde maatpakken moeten dan 1 van de belangrijkste pijlers van dit land in stand houden.
Intriest...

DE OUDE WERELDORDE

Vandaag alweer twee artikels in de krant over hoe de BRICS landen (Brazilie, Rusland, India, China en South-Africa) zich in de strijd gooien om baas te mogen spelen over de mindere goden of de sukkels op retour.
Bij de laatsten schijnen we het dan al zeer snel over Europa in zijn geheel te hebben maar toch springen PIIGS eruit. Portugal, Ierland, Italie, Griekenland en Spanje glijden alsmaar verder weg in een negatieve spiraal en volgens het tweede artikel in de krant mag aan PIIGS ook de B van Belgie toegevoegd worden.
Vijf jaar geleden voorspelde ik al dat er binnen vijftien jaar niet meer over Europa zou gesproken worden en als zoon van een leraar en een lerares wiskunde kom ik tot de spijtige conclusie dat het feest binnen tien jaar echt wel over is.

Noem me een party pooper, noem me een zwartdenker maar vanop afstand zie je het toch allemaal een beetje duidelijker.
Dat het sociale systeem - hoe mooi en nobel het allemaal ook is - economisch niet haalbaar blijft, moet onderhand toch voor iedereen duidelijk zijn, denk ik zo.
Er is hard voor gestreden, het dient de gemeenschap en tegelijk het individu maar de uitwassen zijn ondertussen in die mate aan het woekeren gegaan dat Jan, Pier en Pol elk wel op hun manier ergens recht op hebben en dat extraatje niet zomaar willen afstaan.
Te begrijpen? Ongetwijfeld...
Verstandig? Zeer zeker niet...

Het vadsige Westen blijft op zijn luie krent zitten en sluit zijn ogen voor de werkelijkheid.
Elke dag krijg ik emails van Chineze bedrijven. Geschreven in vlekkeloos Engels (wat niet moeilijk is als je weet dat er meer Chinezen Engels leren dan dat er Engels-sprekenden wonen in het Verenigd Koninkrijk). Ik mag die geelmensjes op gelijk welk moment van de dag of nacht bellen; hun klantvriendelijkheid en service is niet te volgen en hun prijzen liggen lichtjaren lager dan gelijk wat ik in Europa probeer te kopen.
Ook in Tanzania zie je elke dag vooruitgang en dat houdt nu net mensen gemotiveerd.
Jonge werknemers in het bedrijf plannen hun gezin, sturen hun kinderen naar goeie scholen en bouwen veelal aan een eigen huis.
Net die kans op vooruitgang zorgt ervoor dat al mijn jongens en meisjes zonder morren gaan voor de obligate extra kilometer.
Ik heb er geen moeite mee om tien man samen te krijgen om op een zaterdagavond een truck te laden, om op een feestdag te komen werken of om hard labeur te verrichten.
De verloning is de beloning en de onmiddellijke behoeftebevrediging die daarmee gepaard gaat, smaakt gewoon naar meer.
De Chinezen droppen hier goeie maar spotgoedkope TV's, DVD-spelers en telefoons op de markt en de modale Afrikaan steekt een tandje bij om dat gadget te kunnen kopen.
Zo houden beide markten elkaar in evenwicht en zorgt harder werk hier voor meer productie ginder.
En de Westerse Wereld?
Die staat erbij, kijkt ernaar en maakt een zoveelste rel uit een eens verworven recht dat nu dreigt te verdwijnen.
Geloof me, jullie worden onder de voet gelopen...
In minder dan de tien jaar die ik hierboven aangaf want aan het lezen van deze post ben je alweer vijf minuten kwijt.
Ik zou maar een versnelling hoger schakelen als ik jullie was...

VOOR KLEINE ABDI

Het is ondertussen vier jaar geleden dat de chirurgen in Nairobi me met lood in de schoenen de operatiekamer binnenduwden om dat andere lood ergens in mijn lichaam te gaan opsporen.

Het is op zijn minst een les in nederigheid geweest en de bezorgdheid van zovelen was toen - en is nu nog altijd - hartverwarmend.

Toen bleek dat de diverse gaatjes in mijn lijf (met 1 kogel een gat in mijn hals en drie gaten in mijn longen schieten; het is niet aan elke schutter gegeven) wel een beetje meer lekten dan gedacht en er dus dringend bloed bij moest, werd ongeveer de hele Oost Afrikaanse gemeenschap ingeschakeld.
O negatief is de universele donor maar mag enkel O- ontvangen. Dit type bloed wordt dus overal als lapmiddeltje gebruikt als de gewone voorraden weer eens uitgeput zijn. Als je daarnaast weet dat O- enkel bij 3% van de bevolking voorkomt, dan besef je al snel dat ik - samen met mijn unieke soortgenoten - een soort wandelende goudmijn ben.
Op gebied van bloed dan toch.

Ik herinner me Sandra nog die in huilen uitbarstte toen ze me maanden later terug zag en tot dan niet wist aan wie haar man dan wel bloed had afgestaan.
Of Frederic, de alcoholische Fransman, die 10 euro moest afdokken om me bloed te mogen geven. (Op dat moment werd me ook duidelijk waarom ik me soms zo duizelig voelde, ik had waarschijnlijk meer bier dan bloed gekregen...)
De oproep op de radio in Kenia tenslotte waarop 86 mensen met O negatief kwamen opdagen, sommigen van een dagreis ver in de bush...

Dankzij hen ben ik er nog en dankzij hen zette ik graag mijn naam op de lijst voor bloeddonors.

Zondag kreeg ik dan eindelijk mijn eerste telefoontje in al die jaren om zelf eens te geven in plaats van alsmaar te vragen.
Hameed, een Indische advocaat, die tijdens het weekend vrijwilligerswerk doet in een hospitaal, belde me met de dringende vraag bloed te doneren.
Ik stoof naar het hospitaal, werd op een groezelig matras in een zielig kamertje gelegd en een halve liter bloed verdween in een zakje.
Hameed legde het bloed op ijs en vertrok naar een ander ziekenhuis waar kleine Abdi wachtte.
Abdi scheen ondervoed te zijn en de dokters hoopten dat het jongetje weer aan zou sterken met een transfusie.

Een half uurtje geleden kreeg ik het nieuws dat het kereltje het niet overleefd heeft...

Volgens Hameed is dat alles te begrijpen als je maar aanvaardt dat het Gods plan is maar ik blijf het hoogst onrechtvaardig vinden.
Arme Abdi, arme ouders die in 2011 nog altijd in dergelijke omstandigheden moeten leven.

CREATIEF MET SLOEP

1 Ding moet je Afrikanen aangeven: ze zijn verdomd creatief.
Of die creativiteit goed doordacht is, is dan weer een andere vraag...


Uit de Citizen van gisteren:

GOD IS A BANKER (FAITHLESS)

Voor Tanzanianen is religie een belangrijk deel van je persoonlijkheid.
Ik ben er ondertussen al lang achter dat ik er niet mee wegkom te zeggen dat ik geen religie heb.
Braaf vul ik katholiek in; ik heb er tenslotte lang genoeg voor in de kerk gezeten, naast een vader die vals meezong, veel te laat inviel en verder zijn kleingeld uit zijn broekzak telde of - heiligschennis - 1 keer zelfs zijn nagels begon te knippen.
De diepe schaamte van dertig jaren geleden overvalt me nu ik eraan terugdenk.

Goed, Tanzania dus.
Kerken, moskeeen, in dagdagelijkse gesprekken; overal is wel een Hoger Wezen aanwezig.
Op zondag loopt de hele christelijke bevolking dan nog eens te hoop om urenlang het lof van God en zijn zoon te zingen in stoffige, bedompte kerkjes.

Ook op auto's en bussen vind je veelvuldige verwijzingen naar God.
In onze buurt vlamt een dala dala rond met een chauffeur op speed. Achteraan staat in de befaamde kleefletters "It's not me, it's God."
Tja, zo kan je je natuurlijk alles permitteren met God aan het stuur.

Een andere mooie vind ik nog altijd "protected by the blood of Jesus" op je auto.
Ik stel er me altijd een splatterfilm bij voor. Hakbijlen en rondvliegende ledematen.

Onderstaand wisselkantoor had er zowaar geld voor over.
God blijkt nu ook al ingeschakeld zijn - dankzij zijn algehele goedheid en rechtvaardigheid - als promotie voor een niet corrupte zaak.

God is algemeen gekend, een handelswijze waarbij eerlijkheid als reclame gebruikt wordt, veel minder...

NIET OP SCHOOLREIS....

Als ik om me heen kijk op bureau of in de stad en mensen een rekenmachine zie nemen om 3,000 en 7,000 op te tellen; als ik tot mijn schade en schande moet vaststellen dat mijn collega's geen idee hebben wat een breuk of een procent betekent...

Als mensen niet weten wat de buurlanden zijn van Tanzania en niet beseffen dat Europa niet hetzelfde is als Amerika...

Als ik dat allemaal besef, dan is het maar een kleine stap om in te zien dat er iets schort aan het onderwijssysteem in dit wondermooie land.
Tot vorig jaar werd 0.34% van de jaarlijkse belastingsinkomsten uitgegeven aan educatie.
Dit jaar wordt het 0.12%...

Nu kan die 0.12 wel meer zijn in absolute cijfers dan de voorgaande 0.34 maar daartegenover staat ook dat de bevolking alweer wat aangegroeid is en dat het leven in het algemeen duurder is geworden.

Hoe kan je in godsnaam verkozen zijn, dus ergens wel enig licht in je bovenkamer hebben, zonder te beseffen dat je land de dieperik inschuift als je niet zorgt voor een goed onderbouwde gestudeerde klasse.

Zolang de zakkenvullers ginds aan de top denken dat het wijs is om de hele bevolking dom te houden; zolang zal dit land geen vooruitgang boeken, afhankelijk blijven van de steun en inbreng van anderen en bijgevolg ook mensen met een hoger intellectueel niveau van buiten de landsgrenzen met de mooiste jobs zien weglopen.
Het is triest te zien dat blanken, Indiers en zelfs Afrikanen van buurlanden hier de best betaalde jobs aangeboden krijgen omdat het onderwijs hier nu eenmaal niets voorstelt.

Maar de hoofdkaas van dit land en zijn trouwe clubje aanhangers hebben dan weer wel genoeg inzicht om hun eigen kinderen overzee op kostschool te sturen; dat dan weer wel...

OP SCHOOLREIS....

De jongens en de meisjes van de fabriek hadden hard gewerkt en daarom stapten we vorige zondag in een busje, reden naar Buffalo Weaver Guesthouse waar klantvriendelijkheid en stromend water nog niet uitgevonden waren en waar Adam, zijn broer Michael en Augustino verschrikkelijk dronken werden door de lokale slokdarmvernietiger Konyagi.

Om kwart voor vijf moest onze oudste nachtwaker bewijzen dat ie een ochtendmens was en tien minuten later stond het hele klasje opgewonden pratend op de gang.
De schoolreis zou nu echt beginnen en dat maakte iedereen uitermate opgewonden.

Onder leiding van de onovertroffen gids Juma reden we het park in en voor verschillende van mijn jongens was het de eerste keer dat ze een olifant of zelfs ons nationale symbool, de giraf zagen.

Opgewonden gekwetter, honderden vragen afgevuurd op Juma en tussendoor de halfgrappige opmerkingen van de nog steeds benevelde drinkebroers; het was voorwaar een andere safari dan alle voorgaande.

Maar uniek, dat dan weer wel...


...en waar Adam, zijn broer Michael en Augustino verschrikkelijk dronken werden...

...Augustino...

...Michael...

...Adam op de voorgrond, tegen dan alweer aan het water...


...De schoolreis zou nu echt beginnen en dat maakte iedereen uitermate opgewonden...

...Opgewonden gekwetter, honderden vragen afgevuurd op Juma, rechts vooraan op de foto en tussendoor de halfgrappige opmerkingen van de nog steeds benevelde drinkebroers; het was voorwaar een andere safari dan alle voorgaande...




... the lilac breasted roller...

JESUS IS THE ROCK, RIHANNA IS THE R&B

De foto is al even onduidelijk als de bedoeling van de artiest...

Wat hebben die twee nu met elkaar gemeen?
Of is er nieuws over celibrities dat nog niet geblogd is door Perez Hilton maar wel gekend is in het gat van de wereld Arusha?
Hier zit een scoop in, ik voel het. Nu nog een foto zien te maken op het moment dat ze samen het hotel verlaten...

NOD CORLEONE (DEEL II)

Bleek het toch een beetje gelukt te zijn...

NOD CORLEONE

Zowat elke dala dala chauffeur in de stap pimpt zijn busje. Of hun grote voorbeeld de pussy wagon van Astrid Bryan is, dat weet ik nog niet maar feit is dat met kleurrijke LCD-lichtjes op de wielen, een videoscherm voor Nigeriaanse films en andere gadgets de sardienenblikken soms meer op een rijdend kermiskraam lijken dan op een veilig tranport op weg naar huis of werk.
De oudste en waarschijnlijk ook goedkoopste manier is nog altijd kleefletters.
Iemand die enig benul heeft van schrijven en bij uitbreiding van Engels mag de klus klaren.
Er wordt een pakkend motto gezocht of een mooie spreuk en die wordt dan op het achterraam van de bus geplakt.
Gisteravond hadden we een winnaar.
Een chauffeur die met voorsprong de meest originele belettering bij elkaar had gesprokkeld.
Helaas was het te donker voor een foto maar voor ons reed 'THE DOG FATHER".

Benieuwd wat Mario Puzo en Marlon Brando hiervan zouden denken...

WAAR IK NIET TEGEN KAN...

Onze afsluiter van de Gentsche Fieste Raymond Van Het Groenewoud zong het al en zijn woorden klonken me niet onbekend in de oren nadat ik een artikeltje in de plaatselijke gazet gelezen had over de wilde plannen van de jongens en meisjes van alweer een andere NGO.

De weldoeners uit het Westen, zij die wel het beste weten wat onze zwarte vrienden nodig hebben, hadden ergens gelezen over waterzuivering.
Het idee is niet nieuw maar is aan een felle opmars bezig.
Middels verschillende vergaarbakken, het planten van riet en het aanleggen van zandbedden wordt vervuild water weer gezuiverd.
Goede vriend Harald van Q-sem heeft er eentje geinstalleerd en het resultaat is zeker positief te noemen.
Het water uit de keuken en de overloop van de toiletten is na behandeling weer voldoende zuiver om er het land mee te irrigeren en dat is ook de bedoeling.
Niet zeker of iemand er onder wil douchen, laat staan het te drinken.

Onze nieuwe misionarissen nu wilden zo een wetland aanleggen in het centrum van de stad en stuitten daarbij op verrassend veel verzet.
"Voor die roetmoppen is het ook nooit goed", zullen onze wereldverbeteraars wel gedacht hebben.

Kaloleni is een dichtbevolkt deel van de stad dus plaatsoverschot staat al zeker niet in het Plan van Bijzonder Aanleg van deze buurt.
Er dan een oppervlakte van een voetbalveld verspillen aan een biologische waterzuivering getuigt niet direct van een groot economisch inzicht.
De belangrijkste opmerking van de omwonenden was natuurlijk het stijgende gevaar voor malaria.
Zoals we allemaal weten houden onze zoemende vriendinnen van een moerasachtige omgeving en in Afrika waar salarissen vaak niet voldoende zijn om "luxe-producten" als muggennetten te kopen, zou de mortaliteit al snel weer een paar procenten stijgen.

Tenslotte nog een opmerking van mijn kant: er wonen geen, nul, zero boeren in Kaloleni.
Wat gaan we dan in godsnaam doen met dat gezuiverd water? In een truck naar een droge regio buiten de stad vervoeren?

It defeats the goal zoals al zo dikwijls gehoord.
En daar kan ik dus niet tegen....

BOTST HET NIET, DAN KLINKT HET WEL

Wat je weet of wat je kan, speelt geen rol in Tanzania.
Wie je kent en of je sterker staat dan je tegenstrever; dat is het voornaamste.

Al jaren erger ik me rot aan het arrogante gedrag van de nouveaux riches hier in Arusha.
Meneer heeft - waarschijnlijk met flink wat gesjoemel - een dikke jeep en een slechtzittend maatpak weten te kopen en dat geeft hem nu het recht om in bar of restaurant de dienster af te snauwen.
Zielig en wraakroepend

Hetzelfde geldt in het verkeer.
Het haantjesgedrag van de veelal Indische jongeren is stuitend.
Een opgedirkte Subaru Impreza met vlammen (die in meer ontwikkelde gebieden al fout waren in de jaren '90) wordt hier gezien als een verlengstuk van hun - veel te kleine - penis.
Ook truckchauffeurs kunnen er wat van.
Ongenaakbaar hoog zitten ze in hun cabine en kijken ze neer op al die kleine autootjes en brommertjes.

"Die gaat toch wel aan de kant," denken ze dan.
Dat deed ik vorige maandag helaas niet...

Niet dat het mijn bedoeling was; aan een botsing heeft niemand iets en om de macho uit te hangen, ben ik ondertussen al iets te oud.

Toch gebeurde het.
Chauffeur reed uitdagend lang met zijn enorme truck op mijn rijvak om de putten aan zijn kant te ontwijken; in mijn spiegel zag ik een gek op een brommer aankomen en ik kon geen kant meer uit.
Remmen dicht dan maar en dat deed de truck ook terwijl ie schuin de graskant inschoof helaas onder het meenemen van een flink deel van mijn auto.

Niemand gewond, geen discussie over wie nu aansprakelijk was (de chauffeur gaf zelf onmiddellijk toe dat hij de schuldige was) en zelfs de opgetrommelde verkeersagent had geen moeite om het plaatje te doorgronden.
En toch, toch moest de danig geschrokken truckchauffeur de gevangenis in.

Op dinsdag ging ik allerlei onduidelijke instanties af, passeerde ik op stoffige kantoortjes en bij ongemotiveerde bediendes en terwijl ik weer maar eens moest wachten op het politiekantoor besloot ik bij Dominik, de schuldige van dit hele verhaal, langs te gaan.
Ik trof hem aan op blote voeten terwijl hij met een morsige vod de kantoren van de politie aan het schoonmaken was.
Dat spaart gelijk wat op het budget van de ordehandhaving, bedacht ik.
Ik werd een hok ingeleid waar die arme Dominik het op een huilen en een snotteren zette waar mijn hart week van werd.

De arme jongen was helemaal van de kaart, zat opgesloten tussen tuig en schorem en had anderhalve dag niets meer te eten gehad.
Ik begon mijn eigen Amnesty International campagne en ijverde zonder succes voor de vrijlating van de jongen.
Ik ging de straat weer op en kocht wat te eten voor de radeloze kerel (na het ongeval draai je dan ook nog financieel op voor die macho...) en toen ik terugwandelde, kwam er een gelijkaardige truck als de zijne het terrein opgereden.
Een collega chauffeur kwam de borg betalen en samen haalden we het slachtoffer op.

Dominik had ondertussen zijn serieux en zijn houding teruggevonden en hield zich stoer tegenover zijn collega's.
Dat ik hem zien huilen heb als een kind, heb ik maar niet verteld....

HET IS ALLEMAAL MIJN SCHULD...

5.00AM. Ik word gewekt door de klarige gezangen van de muezzin die het begin van de ochtend aankondigt en gelijk de eerste dag na de Rammadhan.
In een dromerige halfslaap marcheren lamskoteletjes, baklava's, bordjes tarama en tzadziki vlak voor mijn neus.
De meeste dromen zijn bedrog maar deze zag er toch bedriegelijk echt uit.

6.00AM. Mijn wekker loopt af en ik voel eerst de honger en dan de humeurigheid opkomen.
Oorzaak en gevolg.
Ik overweeg de zeep op te eten en tandpasta tegen mijn tandvlees te smeren ingeval er een echte hongersnood uitbreekt maar ik kan me net inhouden.
In plaats daarvan kauw ik op een lauw-warm washandje; ongetwijfeld een truuk van de Weight Watchers.

6.15AM. Ik ga zoals elke ochtend wandelen met de hond. Eventjes denk ik eraan hem te slachten en rauw op te eten maar dat komt toch vast uit.
Ik laat het plan varen en voel me nog wat norser worden.

6.25AM. Terug thuis bevecht ik de demonen en ik blijf ver van het ontbijt van de kinderen. Nog nooit heeft een potje aardbeienyoghurt zo gelonkt naar me.

7.00AM. Eindelijk eten. Op het werk staat een pot gelcapsules met Omega 3 onverzadigde vetzuren en ernaast een pot met multivitamines.
Ik weersta de drang ze op te zuigen maar slik ze in plaats door met een grote slok water.
Lekker water.
Calorie arm water...

8.25AM. Ik probeer mijn buik in te trekken tijdens het zitten maar het schijnt niet te lukken. Ik ben vandaag vast nog geen vijf kilo vermagerd, denk ik vertwijfeld.

9.05AM. Na een half opgeknabbeld potlood overweeg ik aan de printer te likken. Inkt moet toch een smaak hebben?

9.06AM. Maria van het bureau wandelt binnen na een plaspauze en bevrijdt me uit het apparaat. Blij dat we het zelf konden en de technsche dienst niet hoefden te bellen.
Honger is 1 ding, je reputatie is toch nog iets anders...

11.00AM. SMS van Sofie. "Lunch?"
De Here zij geloofd.

1.00PM. Een slaatje en een glas water.

1.10PM. Een glas wijn.

1.40PM. Nog een glas wijn om deze dag te overleven.

2.00PM Na nog een stuk cake en een dubbele espresso sleep ik me weg van deze tafel der verleidingen, schuldig door mijn katholieke opvoeding en topzwaar door de heerlijke maaltijd.

5.30PM. Ik sta op de weegschaal. Volgens mij werkt het ding niet want het geeft ongeveer hetzelfde cijfer aan als gisteren.
Eigenlijk ietsje meer...

Ach, morgen beter.

HET IS ALLEMAAL JULLIE SCHULD...

Drie weken Belgie, het was waarschijnlijk een beetje van het goede teveel.

We sleepten ons - met volle goesting weliswaar - van heerlijk stoofvlees met Belgische bieren bij Wim en Wendie naar kaas en wijn bij mijn kleine zusje en van steaks ter grootte van een vrachtwagenwiel bij Jakke en Mie tot het onovertroffen Turkse restaurant van Hakan.
We bezochten de abdij van West-Vleteren met Guido en Claudine (of toch op zijn minst het drankhol erbij), gingen eten in het gastvrije Vleterhof, kregen een gigantische visschotel bij mijn iets kleinere zusje en nog meer kaas en wijn bij tante Therese...
We schoten evenwel de hoofdvogel af in frituur De Papegaai tegenover De Kokodril zaliger. 44 euro uitgeven aan friet en toebehoren met twee volwassenen, een peuter en een kleuter; het is niet aan iedereeen gegeven...

Naar het eind van de trip vond ik een vergeten weegschaal ergens in een badkamer en nam ik de schade op.
Alles viel al bij nog mee dus ik ging me nog iets meer gedragen als een losgeslagen kind in een snoepwinkel.
(Helaas bleek later dat het ding niet naar behoren werkte - sorry aan de eigenaresse die ik nu ongewild in een diepe depressie doe belanden)

Deze ochtend - na vier dagen terug in mijn geliefde Afrika - kon ik niet meer huichelen.
De hele tijd had ik al de uitnodigingen van onze vertrouwde weegschaal afgeslagen. Ik liep eromheen, ik vermeed het onding aan te kijken; kortom ik wilde niet geconfronteerd worden met mijn eigen veroorzaakte ziektebeeld.
Hoewel ik wist dat er niet veel goeds te verwachten was, jeansbroeken liegen immers niet, was het resultaat nog onthutsender dan ik me had durven voorstellen.

Was ik de ontwerper van het weegtoestel geweest, ik had een lopende tekst laten verschijnen "1 persoon tegelijk alsjeblieft" om zelfmoordneigingen bij de gebruikers tegen te gaan maar in mijn geval keken alle cijfertjes me breeduit grijnzend aan.

"Actie, onmiddellijke actie", signaleerde mijn brein en daar hou ik me nu voor twee maand aan.
In totaal moeten er vijftien kilo vanaf maar als ik tegen eind oktober enkel twee cijfers voor de komma zie, ga ik verder.
Indien niet, dan ga ik La Grande Bouffe achterna...

Volg de bikkelharde strijd vanaf heden op deze blog en steun me; op het eind van de bovengenoemde film leggen ze uiteindelijk allemaal het loodje en daar ben ik nog niet aan toe!

SOMS VRAAGT EEN MENS ZICH AF....

Hoe werkt zoiets nu?
Wie beslist - bij aankoop van zijn bus - "He, laat ik daar eens jagersmes op schrijven, dat bekt wel lekker."
"En weet je wat, ik zet er gelijk een mooi schilderij onder van een verder niet geidentificeerd persoon."
In de goedkoopste verf dan wel, wat de aankoop van een bus en een jagersmes sneed al diep genoeg in 's mans financiele mogelijkheden...

KOEBELLEN IN DE AFRIKAANSE ALPEN

Al jaren geleden had ik gehoord dat de meest adembenemende krater ter wereld, de Ngorongoro, zijn naam te danken had aan het geluid dat een koebel maakt.
Gehoord had ik het wel maar begrepen nooit.

Een week of twee geleden legde goede vriend en driver-guide Alfred de nadruk net ietsje anders op het woord en werd alles duidelijk.
De hele wereld spreekt over Ngorongoro maar Ngorong Ngorong is de originele Maasai naam en verwijst inderdaad duidelijk naar de metalen klanken die je ongetwijfeld in deze tijd van het jaar op de achtergrond hoort als je de Tour de France op televisie volgt.

Het was volgens Maya en Enzi weer hoog tijd om de wijde wereld in te trekken, leeuwen te zien en in tenten te slapen en aangezien ik geen aanmoediging nodig heb om voor de honderste keer op safari te gaan, boekten we een nachtje in Crater Forest Lodge in Karatu en reden we de ochtend erop de prachtige krater in.

Soms is het een zoo, soms is het filerijden en als je de leeuwen de schaduw van de jeeps ziet opzoeken, vraag je jezelf wel eens af hoever dit hele gebeuren van de echte natuur afstaat maar toen een leeuwin zich klaarmaakte voor een zebra als lunch, werd het toch weer muisstil in de auto...