We woonden op de tweede verdieping met een hond die flink wat beweging nodig had en daarom werd er minstens vier keer per dag gewandeld.
Nu ik al meer dan zes jaar samenleef met Morani, de Rhodesian Ridgeback (teveel hond voor zijn verstand) en sinds een jaar met Congo (een kruising van een Duitse Herder en een vuilbakkenras), kan ik met zekerheid zeggen dat Akira in een hogere divisie speelde als het op verstand aankwam.
Hij hield ervan om naar de hondenschool te gaan; hij liet zichzelf uit (leiband netjes in de muil); kon blaffen op bevel en kende het verschil tussen "naar boven" en "naar beneden" als ie halverwege op de trap stond.
Toen ik in 2006 naar Tanzania vertrok, verhuisde Akira mee met Cindy naar de Ardennen en van daaruit naar Ierland waar ik hen beiden in 2008 ging bezoeken.
Op de parking van de luchthaven floot ik 1 keer. Akira wist niet wat hem overkwam, rende een beetje doelloos rond en vond me uiteindelijk om 48 uur niet meer van mijn zijde te wijken.
We maakten lange wandelingen in de Connemara in de ijskoude februarimaand en ik zag dat Akira gelukkig was.
Gisteren op de middag kreeg ik bericht van Cindy: Akira was op twee weken tijd een stokoude hond geworden en was zwaar ziek.
Tegen de avond kwam het tweede bericht.
De dierenarts was op komst om Akira te laten inslapen...
Een pracht van een hond die - hoop ik - een pracht van een leven heeft gehad...
4 opmerkingen:
Merci pour lui , nous avons passe de superbes moments ensemble , il part pour son plus long voyage , mais il restera a jamais notre boubou .....
Cindy
Spijtig. Maar hij heeft toch een fijn leven gehad.
Hier is er ook eentje stokoud aan het worden. 13,5 jaar, stramme poten en haast volledig doof.
Maar Akira, toch. Ik vind dat hij eeuwig moest leven.
Akira was idd uniek in zijn soort. Naar den Draver, naar Jules, naar den Irish Pub, ... hij was er steeds graag bij!
Een reactie posten