MAGNIFIEK MOZAMBIQUE

Nu en dan mag ik er eens uit.

Twee weken geleden naar buurland Kenia voor immigratieproblemen en nu een weekje Mozambique voor een conferentie over hernieuwbare energie.
"Eenvoudig" bestaat niet in Afrika dus om een buurland te bezoeken kom je beter beslagen op het ijs.

De mogelijke opties voor de trip waren eigenlijk niet eens opties...
Ik kon helemaal naar het noorden vliegen tot in Ethiopie (en dan waarschijnlijk terug over Tanzania) of ik kon met de bus naar Kenia (inreisvisa betalen plus een nacht op hotel) om dan via Zuid Afrika in Maputo te landen.
De derde mogelijkheid was de kortste in afstand maar helaas niet in tijd...

Gisteren kostte het me 15 uur van deur tot deur en vrolijk werd ik er niet van.
Eerst drie uur stop over in Dar Es Salaam en dan met een gammele kast van Air Mozambique naar Pemba, onze eerste halte in een nieuw land op mijn lijstje.
Mozambique is nog altijd herstellende van jaren burgeroorlog en zeer argwanende autoriteiten zijn daar nog altijd een gevolg van.
Ik had een letter of recommendation mee maar helaas had het kluitje Chinezen voor me daar niet aan gedacht en het groepje werd dan ook uitschot behandeld door de zeer dikke en zeer arrogante officier.
In een witte party tent die dienst deed als immigratiekantoor werden we als vee van de ene official naar de andere gedreven. Een begroeting of een glimlach kon er niet af en ik vulde genoeg papieren in om alle bomen van het hele Amazonegebied plat te leggen.
Na anderhalf uur werden we weer het vliegtuig ingejaagd om er een half uur later weer uit te moeten voor de volgende stop ("Neem al je handbagage mee en wijs je check-in bagage aan" - of we gooien er een handgranaat tussen, hoorde je ze denken)

Tussendoor werd waarschijnlijk een drugshond, een truffelzwijn en een stel paracommado's losgelaten op ons vervoermiddel want met dat zootje bezoekers weet je uiteindelijk nooit...

Nog eens twee uur later landden we eindelijk in Maputo. De beloofde taxi stond er niet en ik werd ongetwijfeld flink belazerd door de chauffeur die voor de luchthaven stond.
Klassieke muziek had ie dan weer wel, een verademing na zeven jaar Bongo Flava in Tanzania.

Mijn naam stond niet op de hotellijst, mijn twee telefoonlijnen konden niet verbinden met de lokale operatoren, internet toegang lukte niet en toen ik daarover de receptie wilde interpelleren, deed de telefoon het niet.
's Ochtends liep het bad niet door en het toilet dan weer wel...doorlopend.

Toen zag ik Maputo bij daglicht.

Een heerlijk charmante stad aan zee, een aangenaam klimaat zo ver naar het zuiden (met Swaziland en Zuid Afrika vlakbij).
Mannen in shorts en polo shirts en vrouwen met kleurrijke, niet-Afrikaanse prints. Iedereen op slippers en het mag duidelijk zijn dat de Portugezen niet zo terughoudend waren als de Britten in Tanzania destijds.
Alle kleuren tussen zwart Afrikaans en Europees zijn in het straatbeeld te vinden en in elke leeftijdscategorie.

Ja, het ligt me hier wel. Ik denk dat ik hier nog even blijf (voor ik weer 15 uur op dat vliegtuig moet...).