Wat voorafging: vertrek uit charmant Montpellier en op weg naar Herentals.
En net zoals met iedereen die ik tot dusver ontmoet had, was het met Sofie niet anders.
We hadden elkaar zeven jaar nauwelijks gesproken maar de humor en de flauwe onzin was intakt gebleven.
Via elk en ieder rond punt van Brabant en Antwerpen kwamen we eindelijk aan in het Begijnhof van Herentals want daar was het dat Jokke en Anne 17 jaar geleden de beslissing van hun leven hadden genomen.
Op dat moment bleek namelijk dat het OCMW, eigenaar van het Begijnhof, het onderhoud niet meer kon of wilde betalen en zou overstappen op het idee van erfpacht.
Bij een notaris werd een brandende kaars op tafel gezet en het opbieden kon beginnen.
Zolang de kaars brandde kon er geboden worden en eens de vlam uitging was de laatste bieder de winnaar.
De spelregels waren simpel: de maandelijkse huur zou vastgesteld worden voor een woning die nooit de jouwe zou worden maar waar je wel een erfpacht van drie maal vijftig jaar op zou krijgen. Dochter Fie was nu twaalf dus zelfs zij zou het contract kunnen doorgeven aan haar kinderen.
Er waren bepaalde zaken waar niet kon aan geraakt worden zoals het buitenaanzicht van het huis en bijvoorbeeld de trap binnenin maar verder kon je het huis zo modern aankleden als je zelf wou.
Mijn vrienden klokten af op een belachelijk lage huurprijs, hebben al lang geleden de kosten voor de verbeteringen aan het huis afbetaald en kunnen nu de wereld rondreizen terwijl ze zelfs nog flink verdienen op de doorverhuurprijs terwijl ze onderweg zijn.
Via dit ingenieuze plan zijn ze ook in staat geweest om twee jaar in Tanzania als vrijwilligers te werken waar ik ze heb ontmoet.
Anne had een heerlijke stoofpot van varkenswangetjes klaar gemaakt terwijl de Jokke vooral voor de vloeibare versnaperingen zorgde. Hij is nog niets veranderd sinds die keer dat ik hem thuis afzette na een wilde nacht en hij de hele slaapkamer herschilderde (maar niet met verf).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten