VAN BURQUE NAAR BELGIE (DEEL VI)

 wat voorafging: op stap in Gent

In Gent stapte ik op de trein die me naar Charleroi zou brengen want daar was het dat ik een Ryanair sardienenblik zou nemen om naar de mooie stede Montpellier te vliegen waar Wim en Wendie nu al even woonden.

Onderweg belde ik het ziekenhuis om te zien of de receptioniste op wat knopjes kon drukken zodat de uitslag van mijn test een beetje sneller in mijn inbox viel. Al bij al was het nu 22 uur geleden en binnen twee uur moest ik inchecken voor mijn vlucht.

En opnieuw botste ik op onvriendelijkheid en botheid van het Sint Lukasziekenhuis. Ik werd de les gespeld over het feit dat het minstens 24 uur tot zelfs 72 uur kon duren voor je testresultaten kon krijgen terwijl de dame van de tests heel duidelijk 'binnen de 24 uur had gezegd'.

Ik probeerde te weerleggen met simpele logica maar daar had deze tante geen zin in.
"Mevrouw, hoe kan u me vertellen dat het 72 uur kan duren terwijl je een test moet nemen binnen de 72 uur voor je reis? Dat klopt toch niet?"

Met onwankelbaar vertrouwen werd mijn argument onder de mat geveegd en bleef ze bij het 24-tot-72 verhaal. Ik wenste haar een goeie dag verder onder haar rots en begon me ernstig zorgen te maken.

In Charleroi moet je het station uit en daarna - met je bagage - over een modderig paadje tot de bushalte waar je Route A moet zien te vinden. Een beduimeld stukje papier met een grote, rode A was al wat er vanaf kon bij onze Waalse vrienden.
De chauffeur reed als een gek en ik vroeg me af of ik niet op het vliegtuig zou raken wegens geen Coviduitslag of wegens dood op een autosnelweg in Charleroi.

Als vee werden we binnengedreven in een tent en ik schoof aan na een hoogbejaard koppel.
Vóór hen stonden een man en vrouw heftig te discussieren over het feit dat ze niet toegelaten werden op het vliegtuig omdat ze geen testresultaten konden voorleggen. Ondertussen startte ik de hele tijd mijn inbox opnieuw op in de hoop dat ik gauw positief nieuws zou krijgen.
Of eigenlijk negatief nieuws...

Een bediende had gezien dat meneer en mevrouw nog een eindje zouden blijven ruzie maken en nam het oude koppel mee naar een ander tafeltje om hun papierwinkel aan een nauwgezet onderzoek te onderwerpen.
Ik volgde braaf en op een paar meter van het tafeltje zag ik een hele stroom mensen van links komen. Zij waren door de controle geraakt en waren op weg naar binnen. Ik zette een paar stappen in hun richting en plots wandelde ik mee in een meute passagiers die het vliegtuig opmochten.

Op naar de check-in balie nu en toen ik mijn paspoort overhandigde zei het allervriendelijkste meisje: "Hee, dat is eigenaardig. Je hebt geen armbandje om."
Ik keek om me heen en zag dat iedereen een blauw teken-van-goedkeuring om de pols droeg.
Mijn hart sloeg een tel over - geklopt op de meet, zo voelde het - en ik stamelde dat ze blijkbaar vergeten waren me een armbandje te geven.
"Niet erg," zei de jongedame, "ik heb er wel nog een paar."

Nu was ik officieel toegelaten te reizen!
Ik vloog in anderhalf uur naar Montpellier, zag dat mijn test binnengekomen was ondertussen en dat ik negatief was en vond Wim die zomaar even een uur had gereden om me te komen ophalen.