VAN BURQUE NAAR BELGIE (DEEL V)

 Wat voorafging: Rummikub, spaghetti, Duvel en vooral: tijd met de familie!!

Nu begon het echte werk: ik zou aan een strak schema beginnen dat geen foutjes toeliet. 
Trein en tram en auto en vliegtuig moesten er voor zorgen dat ik zoveel mogelijk mensen kon bezoeken in de korte tijd die ik had in Europa.

Ik nam de trein naar Gent en bezocht het Sint-Lukasziekenhuis voor een Covidtest. Ik had mijn afspraak afgestemd op mijn vlucht de dag erop zodat er 24 uur zat tussen het wattenstaafje tot bijna in mijn hersenen en het begin van de check in van Ryanair.  
Kan dit detail iemand wat schelen? Just wait and see!!

Ik bood me aan en de bodem van mijn uiterst geraffineerd reisschema werd er gelijk uitgeslagen.
"Neen meneer," zei de bureaumiep, we nemen enkel Belgische bankkaarten en nee meneer, we aanvaarden geen cash. Eventjes terug naar de receptie alstublieft."

Ik ben de laatste jaren trots op mezelf om me niet zo nodig meer aan alles te moeten ergeren maar er is één departement waar ik mijn woede voor de rest van mijn leven op zal blijven botvieren: normaal begaafde mensen die niet verder denken dan hun neus lang is en die daar ook geen zak om geven.

Ik was namelijk net aan die verdoemde receptie geweest op twaalf minuten wandelen en de receptioniste had mijn afspraak moeten opzoeken. Daar had ze me gevraagd of ik inderdaad in de USA woonde.
Op dat precieze moment, trut, had je me kunnen vragen of ik een Belgische bankkaart had.
Daarnaast zag en hoorde ik verschillende buitenlanders terug naar de receptie komen met hetzelfde probleem. Waarom heeft niemand eraan gedacht om die informatie mee te delen op de website op het moment dat je het vakje "verblijft in het buitenland" aanvinkt?

Met grote, boze stappen banjerde ik terug door het immense complex terwijl ik onderwijl het hele ziekenhuis, Gent en al zijn inwoners en meteen ook de hele wereld verwenste.
Nummertje nemen.
In de rij staan.
Uitleggen wat het probleem is.
Nieuw nummertje krijgen.
In de rij staan voor de kassajuf.
Betalen.
Een uur later terug bij de Covidtesters...

...waar ondertussen een ellenlange rij staat en ik mijn plaatsje ben kwijtgespeeld.

Na het hele omslachtige gedoe was het tijd om Jan nog eens te ontmoeten na 15 jaar.
Twee maand hebben we 24 uur op 24 samen opgetrokken toen we naar Tanzania reden. Iedere keer dat ik terug naar huis kwam, was Jan op reis en nu lukte het eindelijk om nog eens af te spreken.

Ik wandelde nog wat door Gent en de stad was nog altijd even mooi als jaren geleden..

Jan had geboekt bij onze goeie vriend Hakan waar we onze hele motortrip gepland hadden onder het genot van teveel raki, tarama en tzatziki.
Hakan was flink wat ronder geworden maar was nog altijd even lief en vriendelijk als toen ik hem leerde kennen als 14-jarige die tafels schoonmaakte in een ander Turks restaurant.

Het weerzien met Jan was hartelijk, we praatten honderduit en om veiligheidsredenen vulde ik zijn glas sneller dan het mijne. Gelukkig vond hij dat geen probleem en toen ik hem vertelde dat ik om acht uur nog een afspraak had met een paar andere vrienden, waren we ondertussen zulke dikke vriendjes dat Jan gewoon meeging.

zoals het echte mannen betaamt, namen we geen foto's van onszelf.

We wandelden helemaal van de Sleepstraat naar de Baracita in het Citadelpark waar we neef Arne, achterneef Matti en goeie vriend Sam aantroffen.
We hadden een prachtige tijd met zijn vijven in het gezelschap van Duvels en andere bieren en op het eind van de avond wandelde ik mee met Sam voor een nachtelijk verblijf in zijn woonkamer.

en daar valt niets tegen in te brengen (Baracita, Gent)