Wat voorafging: in een Ryanair koekenblik naar Montpellier.
We landden en iedereen applaudiseerde en ik dacht dat dat cultureel gebruik uitgestorven was in 1974 aan de Costa del Sol. ("we gaan daar alle jaren omdat ze Stella en Stoofvlees en het Nieuwsblad hebben" - waarom? WaAroM iN gOdsNaAM ga je dan op reis?).
Wim kwam aangereden toen ik buitenstapte en draaide de auto om waar dat niet mocht. Gelukkig mocht dat wel in Frankrijk.
Een paar minuten verder kreeg ik nog eens de bevestiging dat hij wel heel wat Franser geworden was dan ik ooit kon geloven toen we op het laatste moment remden aan een rond punt en er dan met een rotvaart overheen scheurden. Net zoals alle Fransen.
Ik gaf de hoop op herstel helemaal op toen ik nog eens tien minuten later een fles Ricard zag liggen achter zijn autozetel.
Een volle.
Van een liter en een half.
Eens thuis aangekomen dronken we dus Ricard. Wat kan je anders?
Daarna gingen we naar de lokale afspanning om de hoek waar ik moest vaststellen dat BH's niet meer in de mode zijn in het Zuiden van Frankrijk.
Wim en Wendie vertelden honderuit maar mijn aandacht werd regelmatig afgeleid. Altijd al een antropoloog geweest.
Op zaterdag kreeg onze hernieuwde vriendschap een flinke knauw toen W en W voor de ochtend weg moesten. Ik stapte de stad in, kreeg een Covidtest voor de helft van de prijs in Gent, ging koffiedrinken en mensen kijken op een prachtig terras, bezocht l'arbre blanc en eindigde dan voor lunch in een Ethiopisch restaurant.
 |
| Vergelijk dat eens met die koffies van anderhalve liter in de US |
 |
| l'arbre blanc |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten