BOTER, KAAS EN EIEREN

Ook in Tanzania lopen huwelijken wel eens spaak.
De altijd lieve en behulpzame mama Claude - mama's worden hier genoemd naar hun eerstgeborene en naast Claude zijn er ook nog Clara en Chris als troonopvolgers - mama Claude dus, werd er een paar maand geleden brutaal uitgegooid door haar echtgenoot.

"Een man heeft zijn succes te danken aan zijn eerste vrouw en zijn tweede vrouw aan zijn succes", is ook hier weer een gezegde dat steek houdt.
Mama Claude werkte als bezeten, draaide iedere shilling twee keer om ten einde haar echtgenoot volop te steunen in zijn weg naar het succes als driver-guide.
Exaud evenwel bleef langer en langer van huis weg, werd veeleisend en moeilijk en plots bereikte de afrikaanse tamtam mama Claude: er was een andere - jongere - vrouw opgedoken.

Mijn lieve buurvrouw is niet op haar mondje gevallen en confronteerde haar liefhebbende echtgenoot met zijn overspel.
Tien minuten later zaten zowel haar ogen als de deur dicht.
Zover is de emancipatie gevorderd in Tanzania.

Mama Claude kwam uithuilen bij mij - "een verdomd knappe man met een zwart hart" waren haar woorden - en een kwartier later nam ze draad weer op; zo gaat dat hier.
Je hebt niet veel tijd om stil te staan bij emotionele drama's; er moet tenslotte brood op de plank komen.

Ze trok in bij haar zussen, mama Boniface en mama Freddy, de eerste wacht vertwijfeld op haar echtgenoot die een paar maand geleden een pakje sigaretten ging kopen terwijl mama Freddy haar nog jonge echtgenoot verloor aan een niet nader genoemde ziekte waarvan iedereen de naam kent...

Daar ging ik gisteren heen want de dames hebben grote plannen en hebben mij daar bij nodig.
Of mijn geld, daar wil ik even vanaf zijn....


Ik reed een goeie twintig kilometer de bergen in over een geasfalteerd en bochtig wegje dat ontworpen scheen te zijn voor mijn motor en in het vredige dorpje Terembo werd ik om de nek gevlogen door de twee mij onbekende zussen alsof ik de messias was.
Mama Claude bekeek glunderend het gebeuren vanop een afstand; het was tenslotte haar blanke, zij hoefde niet zonodig.

Ik werd binnengelaten in het stenen huis en aan mijn lot overgelaten in de benepen woonkamer.
Ik koos de enige fauteuil zonder teddybeer en had uitgebreid de tijd om de inrichting te monsteren terwijl de drie mama's een koningsmaal bereidden.
Het interieur deed me denken aan de huizen die ik zeven jaar lang bezocht heb diep in de belgische Ardennen toen ik daar een jongedame frequenteerde met een goed hart maar een eerder vulkanische ingesteldheid.

De muren van de woonkamer waren geschilderd in het soort groen dat in mijn jeugd gebruikt werd voor de toiletten op school; bij wijze van versiering hingen er twee kunstgras-voetmatjes tegen de muur naast een paar slingers engelenhaar en de meeste van de grote verzameling pluchen beesten miste een oog.
Ik vroeg me af of ik in een voodoo omgeving terecht gekomen was en later naar Arusha zou afreizen als een cycloop.
De teddies die de eer hadden in de zetels te mogen zitten, hadden allen een gebreid truitje aan.
In hun blote onderlijfje zagen ze er ronduit meelijwekkend uit.

Toen was het eten klaar.
De lieve dametjes hadden hun best gedaan, zoveel was duidelijk.
Er was rijst en er waren frietjes.
Mama Claude was naar de stad geweest om bloemkool en boontjes, om een grote blozende tomaat en om twee flesjes water.
De bezoeker mocht niets tekort komen.

We slaagden erin zowat de helft van de enorme maaltijd naar binnen te werken, onderbroken door een paar hallucinante lachbuien van de zussen, begeleid door een paar high fives en zowaar een vrolijk dansje van kogelronde mama Boni.
Dit was het echte, joviale leven van ruraal Afrika...

Daarna begon de rondleiding, maar daarvoor moet u de gids bijbetalen.
Indien morgen op mijn rekening, ga ik verder met deel II....