OPNIEUW LEREN LEVEN

Sinds ik op een halve dag tijd besliste om De Kokodril na dertien jaar en Belgie na vier decenia achter me te laten, hou ik van een plotse ommezwaai in het leven.
De reden waarom ik mijn vaderland en de zaak vier jaar geleden uit mijn gedachten bande, was dat ik wou werken om te kunnen leven en niet wou leven voor mijn werk.

Tot mijn verbazing bevond ik me de laatste drie, vier maand in een gelijkaardige situatie hier in wondermooi Tanzania.
Het is ook logisch als je werkt voor een westerse markt dat er een bepaald niveau verlangd wordt, daar is niets mis mee.
Moeilijker wordt het dan weer wel als je alles moet rond krijgen in een systeem waar heel veel nog op zijn afrikaans gebeurt.
De politieman aan de rand van de weg heeft er lak aan dat ie een jeep met bleke toeristen vijf uur ophoudt omdat een document niet in orde is.
Hij beseft niet dat zijn gijzelaars een druk progamma afwerken in tien dagen en hij heeft daarnaast een totaal ander tijdsbesef dan wij.
De wegen zijn anders, het klimaat is onvoorspelbaar en heftig, de vrachtwagens zijn in een slechte staat.
Probeer dan maar eens die fles gin, de krat tonic en de kip op tijd vijfhonderd kilometer verder in de Serengeti te krijgen.
Tenslotte zijn er ook nog de geachte medewerkers - en dit schrijf ik neer zonder een greintje ironie - ik hou van ze, stuk voor stuk, maar de samenwerking verliep op een enigszins andere manier dan ik me voorstelde.
Werknemers hier hebben een andere visie op verantwoordelijkheid nemen; als de zaken niet lopen zoals ze gepland waren, dan is dat maar zo.
Daar heeft niemand kopzorgen in.
Gevolg is natuurlijk wel dat iemand anders proactief moet denken zodat de zaak op alle calimiteiten is voorbereid en dat werd op de duur een onhoudbare situatie.

Vandaar dat ik twee weken geleden mijn ontslag ingediend heb en vorige vrijdag mijn laatste dag als Central Operations Manager heb gewerkt.

Letterlijk krampen in mijn hart door de hoge werkdruk deden me vier jaar geleden De Kokodril sluiten; hetzelfde overviel me meer en meer in de laatste maanden.
Om vijf uur 's ochtends wakker door een vaag en onbestemd gevoel van zenuwen, om zeven uur op kantoor en geen tijd voor lunch, het was schering en inslag...

Daarom is de beslissing plots en resoluut genomen. Hoe het nu verder moet, zal de toekomst uitwijzen maar ik heb alvast geen seconde spijt van mijn risicovol besluit ook al hield ik van mijn job en mis ik mijn collega's enorm.

De pijn in mijn hart is weg, de vredige nachtrust is terug en daar kan ik enkel maar dankbaar en blij om zijn.

Hoe het verder moet, zien we dan wel weer...
Eerst vakantie.