VERKEER(D)

Ik dacht terug aan de tijd toen ik net uit het hospitaal ontslagen was en hoe ik halfslachtige pogingen ondernam om gerechtigheid te laten zegevieren.
Ik wilde mijn agressors in de gevangenis terwijl ik tegelijk twijfelde of het wel een goed idee was.
Van mijn bezittingen zou ik niets terug zien, je kan een kei tenslotte niet stropen en misschien joeg ik wel het misdaadsyndicaat van Arusha tegen me in het harnas.

Gelukkig hielp de politie me een handje.
Ik ben in die tijd vier keer langsgeweest, hijgend met wandelstok, trappen op en af en wachten in bedompte kamertjes terwijl ik eigenlijk alleen maar zo snel mogelijk terug in mijn vertrouwde bedje wou.
De wetsdienaren nu hebben gedurende die bezoeken geen letter op papier gezet. In onderzoeks- of juridische termen is er dus waarschijnlijk niet eens een zaak.

Ook het ongeval met een bedrijfsvoertuig een paar maand geleden heeft, op een paar vage beloftes na, nooit iets opgeleverd.
"Don't call us, we'll call you".... dat gedrag een beetje.

Dat het ook anders kon, bewezen de pennenlikkers in een andere zaak.

Benoit, een belgische piloot vertelde me het volgende:
Zijn vriendin die voor de UN werkt, was getuige van een banale aanrijding.
Tijdens een fout maneuver op een parking tikte een tanzaniaanse man de auto aan van een lid van de UN.
Op wat schade aan de bumper was er geen probleem maar aangezien het hier een UN voertuig betrof, werd de politie ingelicht.
De verstrooide man werd opgepakt en gelijk tot twee jaar celstraf veroordeeld wegens roekeloos rijden.
Het was duidelijk dat de politierechter hier een internationaal gebaar wou maken: de staat Tanzania is niet bang zijn onderdanen terecht te wijzen.
De veroordeelde was daar het ongelukkige slachtoffer van.

Iedereen die werkt voor de Verenigde Naties is nu aan het ijveren om de man vrij te krijgen, maar dat schijnt tot nu toe nog niet gelukt te zijn.

Bezoekers, jullie zijn allemaal welkom, maar ik zou toch maar goed uitkijken....