TOTAAL VAN DE KAART

Sinds twee maand ben ik in het bezit van een VISAkaart.
De eerste bankkaart van mijn leven.
Daar moet je dan 43 voor geworden zijn.

Je vergeet nooit je eerste keer, wel, mijn eerste keer was ook al memorabel.
Van pure zenuwen omdat de streng kijkende automaat mijn kaart beloofde in te slikken - althans zo keek dat koude blok geborsteld aluminium me aan - typte ik twee keer de verkeerde code.
Self fulfilling prophecy heet zo iets in termen die de mijne niet zijn maar wel een grond van waarheid bevatten.
De kaart verschafte me toegang tot liquide middelen op gelijk welk moment van de dag en de nacht.
Nu zijn daar in Oost Afrika wel enige restricties aan verbonden.
Bankautomaten schieten als paddestoelen uit de grond maar de wildgroei aan kaarten zaait nog sneller uit waardoor je geheid een halfuur staat aan te schuiven achter drie oude besjes die elk vijf dollar afhalen.
Daarnaast is het ook niet aangeraden om je na donker op te houden in de buurt van de machines, ook andere mensen met snode plannen weten wat je bedoeling is.
Die van hen hoeft dan ook geen verdere uitleg...

Op vrijdag gaf ik mijn sleutels en mijn telefoon af aan mijn ondertussen ex-baas; op zaterdag stond ik al in Dar Es Salaam of Stad van de Vrede.
Een uitstapje weg van stoffig arusha is altijd een goed idee wanneer je eventjes verlangt naar een klare kijk vanop een zekere afstand.
Aangezien ik geen toegang meer zou hebben tot een computer, aangezien de firma me een aardig extraatje had uitbetaald en aangezien Dar het Eldorado leek in vergelijking met het boerengat waar ik vandaan kwam, stapte ik op maandag de straat op na een hectisch weekend in het gezelschap van Angelo en Alister, AnnaJoyce en Pam.
Enigszins wankel nog liep ik onder de loden zon van Dar winkel na winkel af voor wat de aanschaf zou worden van de eerste laptop in mijn leven.
Daar moet je - inderdaad - dan 43 voor geworden zijn...

Ik werd onmiddellijk verliefd op de Toshiba waar ik deze blog nu op schrijf en enthousiast haalde ik mijn bankkaart boven.
Helaas was betalen met VISA niet mogelijk in de winkel. De straat op dan maar op zoek naar mijn vrienden, de geldspuwers.
Het maximum bedrag dat in 1 keer kan afgehaald worden in Tanzania, is iets van een 220 euro; daar raak je dus nergens mee...
Een tweede gedurfde poging bracht me nog eens het zelfde bedrag op, maar mijn derde overmoedige aanval werd koudweg afgeslagen.
Hier valt vandaag niets meer te rapen, lachte de automaat me uit.

Ontmoedigd ging ik terug naar de winkel waar ik het eerste deel van betaling voldeed.
Het geld zou daar ongetwijfeld veiliger zijn dan in mijn groezelige hotelkamer....

Vierentwintig uur later plande ik een nieuwe overval.
Helaas zonder goed gevolg, de machines weigerden me uit de nood te helpen en er zat niets anders op dan het hoofdkantoor aan de andere kant van de stad te bezoeken; ik werd er van het kastje naar de muur gestuurd en doorkruiste de hele stad op zoek naar mijn eigen geld maar niemand kon me helpen.
Ten einde raad belde ik het nummer dat op mijn kaart vermeld stond en daar bleek dat ik 24 uur had moeten wachten voor ik een nieuwe poging waagde; iets waar ik wel degelijk rekening mee gehouden had.
Door het telefoongesprek bleek evenwel dat ik de verwerking van de gegevens niet ingecalculeerd had.
Dat duurde een paar minuten en daardoor had ik mijn code vier minuten te vroeg ingetikt.
Ik overwoog eventjes om mijn kaart in twee te knippen.
Had ik niet al de helft van mijn leven geleefd zonder dat stukje plastic?

Opgetogen stapte ik opnieuw het hele stuk naar de betaalautomaat.
Ik hoorde het geruststellende geratel van de teller en toen stopte het hele proces plots.
"Onvoldoende biljetten. Transactie stopgezet. Uw rekening wordt niet gedebiteerd", verscheen in koude grijze letters op het scherm.

Heeft iemand een schaar?