Tot mijn grote vreugde bedacht ik pas drie dagen na de negende september dat het twee jaar geleden was dat ik bijna naar de eeuwige Maasai velden verhuisd was door het ondoordachte gebruik van een vuurwapen in de handen van een ongenode gast.
Het bewees dat het hele incident mijn leven al lang niet meer beheerste zoals het ooit eens vier maand non stop deed.
Toch vond ik het raadzaam om eens naar het Selian Hosptiaal te rijden voor een afspraak met de dokter die me toen een pijpje in mijn trachea geramd heeft waardoor ik nog dikwijls terugdenk aan sexuele voorstellen in combinatie met een gevoel van totale verstikking.
Om me het ademen te vergemakkelijken had die goeie dokter Kisanga namelijk een plastieken buisje ingebracht waardoor ik acht weken mocht en moest ademen.
Praten ging niet meer want daarvoor moet je adem over je stembanden geblazen geworden worden.
Acht frustrerende weken stilte waren dat...
Daarnaast raakte het hele handeltje een paar keer per dag vol slijm wat je in normale omstandigheden zo zou ophoesten.
Om dat euvel te verhelpen heeft de wetenschap een machine uitgevonden.
Ik denk er nu nog met schrik aan terug.
Meestal ging het verloop van de dag zo: ik werd wakker met een verstikkend gevoel aangezien mijn hele luchtpijp verstopt zat.
Er waren twee opties.
Ofwel koos ik voor een langzame en pijnlijk dood door asfyxatie; ofwel duwde ik op het belletje om gered te worden.
Het was kiezen tussen de pest of de cholera.
Toen de witte tunnel die me rechtstreeks naar de hemelpoorten zou brengen zo ongeveer in zicht kwam, belde mijn overlevingsinstinct de verpleegster.
Monter kwam de dame van dienst mijn kamertje binnen, steevast met dezelfde woorden.
"Good morning Jan, can I suck you please?"
Inbegrepen in de service van het Aga Khan hospitaal maar mijn hartslag ging met honderd de hoogte in...
De uitnodigende vraag stond geenszins garant voor een bevredigende start van de dag.
Er werd een vervaarlijke machine dichterbij gereden en de verpleegster begon aan een job die me elke keer bijna tot aan een hartstilstand bracht.
Voor het zeven uur 's ochtends was, had ik het zinnetje al vier keer gehoord en was ik de uitputting nabij.
Ondanks dat had die lieve dokter Kisanga toch maar mooi mijn leven gered en ik wilde hem best wel eens terug zien.
De eerst mogelijke afspraak was pas binnen een maand maar hier stuur je als blanke toch gewoon een SMSje naar de dokter?
Ik vraag me af of dit ook een vorm van racisme is maar ik mocht gisteren wel gelijk op consultatie.
Dokter Kisanga beval een X-ray (twaalf euro) en een bloedtest (tien euro) en samen bekeken we een uurtje later het resultaat.
Mijn bloed was in orde, mijn longen zagen er goed uit en nergens was een teken van de infectie die me meer dan anderhalf jaar bezig gehouden had.
Alles scheen dus goed te gaan, en de pijn in mijn borst was vast eigen aan het littekenweefsel aldus de dokter.
Hij onderbrak ons gekeuvel plots en wees op de foto: "Ooit een rib gebroken?" vroeg ie.
"Niet dat ik me herinner", stamelde ik verbaasd.
De dokter keek me veelbetekenend aan. "Natuurlijk herinner je je het niet ', zei hij, "toen je na vijf weken terug uit dromenland kwam, was het allang genezen."
We beken samen het tot nu onbekende traject dat de kogel afgelegd had.
Het ding had mijn zevende halswervel gebroken en was teruggeketst op de rib die het ook niet overleefd had en was toen - biljart over drie banden - net onder mijn schouderblad blijven steken.
Drie gaatjes in mijn rechterlong en eigenlijk nog meer geluk gehad dan ik al verdiend had, het was een bevreemdend gevoel.
"Niet meer met stoute jongens spelen", zie dokter Kisanga lachend toen hij me naar de deur begeleidde.
Ik kon enkel aan die stoute verpleegsters denken....
1 opmerking:
Hallo Jan,je bent gezegend met heel veel geluk.
Hou dit zo.
Groeten Bart.
Een reactie posten