Translate

woensdag 27 augustus 2014

NJAM NJAM IN VIETNAM

Een heel belangrijke post is dit.
Lekker eten staat hoog op mijn lijstje van prioriteiten en het lijkt er (misschien) op dat ik voor de eerste keer in mijn leven "lekker", "veel" en "gezond" zal kunnen combineren.
Stel je voor dat ik eindelijk gewicht zou kunnen verliezen terwijl ik toch nog altijd heerlijk kan eten; dan ben ik gewoon in het aards paradijs aanbeland!

Vietnam heeft duidelijk veel gewoontes van de Fransen - die hier tot in 1945 de plak zwaaiden - overgehouden en overal kan je kikkerbilletjes en pate kopen.
Het meest onrustbarende hierbij is dat de sandwichverkopers aan de kant van de straat hun pate open en bloot in een glazen etalagekastje bewaren en dat we hier dus ofwel te maken hebben met een broeihaard van bacterien ofwel dat de pate zozeer met bewaarstoffen is behandeld dat je hem ook kan gebruiken als rubberen voetmatje aan de voordeur.


Verder heeft Vietnam ook een rijk assortiment aan gebakjes, cakes en chocolades en komt dit alles aan zeer betaalbare prijzen.
Als je van Tanzania komt waar een liter room meer dan €10 kost, dan ben je heel snel een gelukkig man als je zes choux a la creme kan kopen voor een euro.


Kort daarna ben je dan weer een iets minder gelukkig man als je beseft dat het toch niet echt iets zal worden met dat gewichtsverlies.

In de nabije buurt van ons appartement zijn wel twintig eetgelegenheden en ik vraag me ondertussen al af of het niet goedkoper is om elke dag uit eten te gaan.
Bij aankomst krijg je water of jasmijnthee en wordt je glas constant bijgevuld. Een kom rijst kost €0.25 en een gemiddelde schotel met vlees en groenten €3.
Als je daarentegen op het appartement kookt, dan verbruik je gas en heel veel elektriciteit voor de airco (geloof me, het hele appartement wordt een oven na tien minuutjes koken), daarna water en zeep voor de afwas en tenslotte heb je altijd wel wat verlies op de ingekochte etenswaren.
We lossen het nu meestal zo op dat we 's middags terwijl de kinderen op school zijn een typische Vietnamese Pho gaan eten voor anderhalve euro en dat we 's avonds proberen thuis te koken.

Ijs is ook een contstante in de hele eet- en drinkcultuur.
Als je een biertje gaat drinken, komt je glas in een lokale tent gegarandeerd met een enorme ijsblok waar je dan je bier op giet om uiteindelijk iets te drinken dat het meeste weg heeft van gekoelde paardepis.
Heeft de tropische temperatuur er dan voor gezorgd dat je ijsberg smolten is, dan komt er gelijk een hulpvaardige hotemetoot aan die je glas opnieuw torpedeert.
Het zou me absoluut niet verwonderen dat de Vietnamezen de hand hadden in het zinken van de Titanic.

IJs in je smoothie, in je vruchtensap en in je koffie.
De hoofdprijs hierin ging een paar dagen geleden naar het restaurant dat Maya's caramelflan netjes afwerkte met een paar ijsblokjes. Caramel gazpacho, zeg maar....

Met drank hebben ze dan niet zoveel op, behalve dan met bier misschien.
De wijnen in de supermarkt zien er als overschotjes van de Franse markt uit; er zijn enkel een paar Australische wijnen te koop terwijl dat hier toch om de hoek ligt en in een restaurant bestel je een fles ineens of anders een biertje.
Ook whisky, vodka en andere geestrijke dranken worden enkel per fles verkocht.
Het zal logisch zijn dat ik - met een partner die bijna niets drinkt - al eventjes niks lekker meer heb kunnen drinken.

Misschien wordt het toch nog iets met dat dieet....

vrijdag 22 augustus 2014

STAND VAN ZAKEN

Na meer dan acht jaar Tanzania, is Vietnam een echte verademing.

Hoewel we enkel Ho Chi Minh City hebben gezien tot nu toe en volledig begrijpen dat het platteland niet hetzelfde zal zijn als een metropool van zeven miljoen inwoners, zijn we nog altijd heel gelukkige bewoners.

De elektriciteit werkt - en mocht ze niet werken, dan neemt de noodgenerator het over zonder dat je het zelfs beseft,
(Nu ik nadenk over deze zin: misschien werkt de elektriciteit wel niet de hele tijd).
Let me rephrase this.
Er is altijd elektriciteit.

We hebben ultrasnel internet en 70 kanalen op TV (60 met Vietnamese soaps) voor €11 per maand.
We gaan winkelen in de Metro (de vroegere Makro) op een kwartiertje wandelen van ons appartement. Als we volgeladen buitenkomen, nemen we een taxi die ons voor minder dan een euro terug thuis afzet (en de chauffeur draagt de zakken naar de voordeur vanwaar de veiligheidsman het overneemt).
Gisteren hebben we uitgebreid inkopen gedaan. De rekening in Tanzania zou minstens het dubbel zijn geweest.
Metro verkoopt Duvel, Hoegaarden, Chimay en een miljoen verschillende soorten Single Malts. Er staan enorme aquariums waar je je levende vis kan kiezen.
(wat er daarna gebeurt, is me nog altijd een raadsel: krijg je die mee in een zakje met water zoals vroeger op de kermis?) De lamsribbetjes uit Australie kosten €3,5 per kilo, varkensfilet minder dan €3.

We kunnen naar een Libanees, Argentijns, Japans of Koreaans restaurant; we kunnen Kung Fu, Tae Kwon Do of kantklossen volgen
(niet helemaal zeker van dat kantklossen helaas, ik begin te enthousiast te worden).

Er is een filmcomplex met zeven zalen op twee minuten wandelafstand - de internationale films zijn in het Engels, er is een Ikea en er zijn overheerlijke sandwiches te koop op de straat voor €0.7.
In elk restaurant krijg je jasmijnthee van het huis en wordt je glas constant bijgevuld. Er zijn verse sappen, smoothies en yoghurtdrankjes met de meest exotische smaken (soursop met Aloe Vera gel ooit geproefd?)

En toch mis ik de wijdse vlakten van Tanzania, de stoffige off roads, de opluchting als de elektriciteit alsnog terugkomt.
En zo is het altijd wat.
Beter gewoon tevreden zijn; makkelijk zat!

zondag 17 augustus 2014

IN ROME, ACT AS THE ROMANS...

Op de tweede dag van ons verblijf in HCMC, achtten we het wijs om een scootertje voor de dag te huren en zelf onze weg te zoeken in het wespennest.
Na de eerste vijf angstige minuten hadden we door dat je niet mag twijfelen en dat je moet blijven rijden.

Toeteren is alleen om te waarschuwen; boos maak je je niet en alles wat achter je gebeurt, is voor de rekening van diegene die daar rijdt en daar kijk je zelf niet naar om.
Het spreekt dat de zelfmoordpiloten die voor je rijden hierover hetzelfde denken...

zaterdag 16 augustus 2014

EN WIJLE AANGEKOMEN

Zonder veel slaap doken we achtereenvolgens in een taxi, onder de douche van ons sportgoedkope hotel en achterop een scooter om appartementen te gaan kijken.
We werden op sleeptouw genomen door een lief meiske dat vier jaar in Engeland had gewoond maar daar duidelijk niet echt veel aan haar Engels had gewerkt.
De spraakverwarringen waren legio, ons oververmoeide brein verwarde appartementen, prijzen en verdiepingen en uiteindelijk deden we het hele uitje nog eens over op een meer heldere dag.

Ook de school kregen we gelokaliseerd en na een rondleiding en een ontmoeting met de twee leraars van Maya en Enzi zegden we toe.
We vochten een tamelijk harde strijd uit met de broer van de eigenaresse van ons favoriete appartement - hij was een gepensioneerd kaderlid van de lokale regering en was gewend dat zijn woord wet was - en tekenden uiteindelijk een huurcontract voor een splinternieuw gemeubeld appartement met zwembad, tennis- en badmintonveld, biljart en pingpongtafel; zij het dat deze laatste toevoegingen zich niet in de flat zelf bevinden.

Op woensdag versleepten we onze schamele inboedel van het charmante hotel naar ons nieuwe onderkomen en kregen we de elektriciteit weer aan de praat, TV en internet aangesloten en zetten we twee nieuwe bedden voor de kinderen in elkaar.

Eenmaal alles klaar, zaten we in onze nieuwe comfortabele zetels en keken doelloos in het rond.
Op mijn job is het nog even wachten en Mimi wist niet goed hoe de zoektocht naar een job in een nieuw land aan te pakken, dus voelden we ons flink verloren.
Regelmaat is op zulke momenten altijd de beste oplossing en we werkten een schemaatje uit waar we ons waarschijnlijk toch niet zullen aan houden.

Belangrijkste is nog altijd dat het ons goed gaat, dat Ho Chi Minh City een leuke stad is en dat we elke dag nieuwe dingen leren en ontdekken...

dinsdag 12 augustus 2014

EN WIJLE WEG, NOG MAAR EENS

Het was niet naar Mimi's zin dat we vertrokken uit Taipei's terminal one.
Een verouderd stuk was het; het eerste gebouw van de eerste internationale luchthaven in Azie, volgens mijn norse reisgezel.
We kwamen aan in een luxueus gebouw.
Kraaknette toiletten met futuristiche kranen, marmeren vloeren, twee uur gratis internet.
Mimi herzag haar visie en tevreden stapten we op het vliegtuig van lagekostenmaatschappy Asia Air.

De airco stond tussen iglo-koud en rendier-fris met een bedoeling. Voor de luttle som van $10 kon je een deken huren.
Ik viel nog liever dood van een dubbele longontsteking en we bibberden door de nacht.
Voor een spotgoedkoop prijsje moet je ook wat overhebben.
We vertrokken om middernacht, kwamen om half vijf 's ochtends in Kuala Lumpur aan, wachtten daar drie uur en vlogen dan twee uur terug om 13 uur na ons vertrek uit het appartement aan te komen op onze bestemming.

Een rechtstreekse vlucht doet er 3.5 uur over maar dan betaalde je het dubbel, had je geen binnenpretjes met buren die voor $25 een bakje microgolf prut moesten binnenwerken en mocht je niet met zijn allen met je armen flapperen om de ijzeren kist in de lucht te houden.

Kuala Lumpur als tussenstop is ook iets wat je niet wil meemaken. Door lange, naargeestige gangen werden we gejaagd. We zetten onze handbagage op een trolley die ons prompt weer werd afgenomen door een machtsgeile kwalaloempia en Mimi werd 20 minuten opgehouden aan immigratie terwijl er niks verkeerd was met haar papieren.

Met snode bedoelingen had ik ook een fles uitermate slecht parfum meegesmokkeld in de handbagage. Ooit eens als cadeau gekregen, kon ik het niet maken het stinkende goedje weg te gooien.
In beslag genomen op de luchthaven was dan weer net iets anders voor mijn katholiek getrainde brein.
Onze speculoospasta, door vriend Harald van Belgie naar Tanzania gebracht en door ons dan weer naar Taipei vervoerd, die pot dus, had vroegtijdig afscheid van ons genomen in Bangkok. Ik had de pot nog opengemaakt bij de douane, er ostentatief van geproefd en de onverwurmbare agent een schepje aangeboden maar er was geen lievemoederen aan. Het lekkers bleef achter.
De fles parfum nu heeft drie hele strikte controles in Taiwan en Maleisie overleefd en is nog altijd gelukkig en tevreden in mijn gezelschap.
Het zal mijn karma wel zijn, nu we in een boedistisch land komen wonen.

Ho Chi Minh City dan is druk, overvol, onbegrijpelijk en onverstaanbaar maar ik hou er nu al van.
Daarover morgen meer!


donderdag 7 augustus 2014

WAT DOET EEN MENS ZOAL IN DIT OOSTERS TRANENDAL

Behalve de bussen en metro's opzoeken voor snelle en spotgoedkope verplaatsingen en de lekkere airco in een anders broeihete omgeving, lijken we ook nogal heel veel tijd te besteden in allerlei eetgelegenheden.

Dat komt voor 1 keer niet door mijn eigen gourmand/gourmet/bourgondische ingesteldheid maar eerder door het vooropgestelde levenswerk van Mimi's stiefvader.
De uitermate brave man is slank als een riet en eet als een os.
Elke dag neemt ie ons mee uit naar een nieuwe plaats waar we wat lokale specialiteiten moeten proberen.
Mimi en haar moeder nemen de communicatie voor hun rekening en chapchappen eindeloos door in dat onbegrijpelijke taaltje van hen terwijl stiefopa het hele Chinese buffet overschouwt en dan met dodelijke ernst heel professioneel gaten slaat in de enorme hoeveelheden uitgesteld voedsel.
Ondertussen heb ik al door dat we hem niet meer horen voor de volgende twee uur.
Met de doelgerichtheid van een roofdier valt ie aan op schoteltjes en kommetjes, vult ie sausjes bij en commandeert ie de obers en diensters om nog een specialiteit te laten aanrukken.

Heel af en toe kijkt ie op van zijn zware taak en rusten zijn alerte ogen met nauwelijks verholen minachting op mij, de man die ie zo graag zijn broeder in de strijd zou noemen maar die nog maar eens heeft opgegeven ver voor de eindmeet.
"Continue", blaft ie en dat klinkt veel onvriendelijker dan zijn meegaande karakter laat vermoeden. Het heeft ongetwijfeld te maken mijn zijn zeer gebrekkige Engels en zijn overvolle mond.
Na de -tig schoteltjes die soldaat werden gemaakt, staat opa tevreden op en gaat ie voor fruit, daarna gebak en tenslotte nog een ijsje. Of twee.

Mijn absolute favoriet in dit alles was toch wel mini hotpot. Iedereen heeft een kom met kokend water voor zich en daar gooi je dan alles in wat je lekker vindt.
Van vis tot asperges, van sneetjes ham tot shi'taki paddestoelen gaat het, een onophoudelijke stroom lekkernijen voor een euro of tien per man, alles inclusief



Nu stiefopa vier dagen op rij heeft gezorgd dat de tank is gevuld, vindt ie ook dat het koetswerk wat TLC - Tender Loving Care -  kan gebruiken.
Vanmiddag "moet" ik mee naar de beste massage van de stad voor een uitgebreide sessie van brute mishandelingen door ongelooflijk mooie dames van Thaise origine.
De happy ending bestaat in dit geval echter opnieuw uit een tactische aanval op een nieuw restaurant; daar hebben opa en Mimi samen wel voor gezorgd....

maandag 4 augustus 2014

LIVE VERSLAG VAN DE BLIJDE INTREDE IN TAIPEI.

20:45  We landen in Taipei.
Jetlags bestaan duidelijk niet op kindermaat. De twee koters dartelen rond in de luchthaven als jonge veulens.
20:50  Ik doe alsof ik Chinees kan lezen en volg – paspoort in de hand - pijltjes met moeilijke woorden eronder.
Ik beland in de toiletten en vraag de toiletjuffrouw of ze mijn paspoort wil afstempelen.
We schakelen beiden over op Esparanto, wat we helaas niet beheersen, en belanden in een verhitte discussie.
20:55 Ik druip af uit de toiletten.
Waarschijnlijk heeft de emmer die over mijn hoofd gekieperd werd daar iets mee te maken.
21:14  Ik vind de rest van het gezin terug maar ze doen alsof ze me niet kennen. Grappig.
21:25  De immigratiebediende krijgt geen stempel gedrukt in mijn verzopen paspoort en noemt me persona non grata.
Ik glunder want het klinkt erg belangrijk.
21:30 Mimi krijgt medelijden en verstopt me tussen onze twaalf stuks baggage.
Ik krijg absoluut geen adem en vraag me af of ze me uit medelijden uit mijn lijden wilde verlossen.
21:44 Ik raak aan de praat met onze taxichauffeur en toon hem hoe ie moet rijden -  ik ben hier tenslotte vier jaar geleden voor acht dagen geweest -. Volgens mij is ie doof want hij negeert al mijn instructies en zet ons in een recordtijd bij oma en opa af.
22:12 Ik overtuig Mimi en de kids dat een serenade echt wel een goed idée is bij aankomst en zet uit volle borst een aria in. De grootouders op de twaalfde verdieping doen alsof ze niks horen
22:17 De politie hoort het wel en vraagt mijn paspoort.
22:23 Persona non grata is een moeilijk woord voor de pakkemannen en ik mag het aan de commissaris gaan uitleggen.
22:24 De hele familie slaakt een hoorbare zucht van opluchting.
Wat doe ik op dit eiland??

vrijdag 1 augustus 2014

EN WIJLE WEG

Om het nog een beetje spannend te maken is Mimi gisteren van de weg gereden door een dala dala - een minibusje voor personen vervoer -, heeft ze de stoeprand geraakt en is ze aan de andere kant van de weg net niet van de brug geschoven.
Een flink geschrokken mevrouw en een auto die nog niet is verkocht maar nu wel een flink verbogen vooras heeft, is het gevolg.

Je laatste avondmaal genieten in gezelschap van Moslims is ook eens iets anders. We werden uitgenodigd door Rozi en Jaffer, de liefste huis-verhuurders ooit en aten allerlei heerlijke Indische specialiteiten.

Mama Claude, mijn huismeisje voor meer dan acht jaar had het gisteren plots niet meer en barstte in een waterval van tranen uit.
Ze heeft een flinke smak geld van ons gekregen als steun voor haar nieuwe zuivelzaak die ze wil opzetten maar liefst van al wou ze dat we bleven,

Erik en Freddy, twee echte vrienden, organiseerden een verrassingsfeestje in Via Via - waar het allemaal begon. Hun enige probleem was dat ze onze contacten nodig hadden om mensen uit te nodigen.
Zo'n enorme verrassing werd het dus uiteindelijk niet.

Iedereen die we zeker nog wilden zien voor ons vertrek, kwam ook effectief langs en er werd geknuffeld en gesnikt, er werden beloftes gemaakt die moelijk zullen zijn om na te komen en er werd door ondergetekende veel te veel whisky gedronken.
In die mate zelfs dan toen mijn Tanzaniaanse team het op een dansen zette, er achteraf luidop gefluisterd werd dat ik zou hebben deelgenomen aan het hele gebeuren.
Niks meer dan ergerlijk en achterbaks geroddel om mijn integriteit in twijfel te trekken.

Vroeg deze ochtend komt lieve Kira met haar echtgenoot en zoontje de beide honden ophalen. In mijn hoofd heeft het filmpje hierover al een paar keer teveel gespeeld.
De honden die niet begrijpend door de achterruit van de auto naar ons kijken en langzaam uit ons leven verdwijnen.
Het zal onze harten breken maar het is de beste oplossing.

Later dan rijden we de auto en de motor tot bij Katjoe die ze zal proberen te verkopen eens meer expats aankomen, ergens eind augustus met de start van het nieuwe schooljaar.
Vandaar gaan we met een tussenstop voor lunch naar KIA lodge vlakbij de luchthaven waar we gaan zwemmen tot het tijd is om in te checken.
Een mooiere laatste dag kunnen we ons niet wensen (bedankt Katjoe!)

Via twee tussenstops van helaas elk drie uur in Nairobi en Thailand komen we morgen aan in Taiwan voor een weekje verlof bij de familie.

Afrika, I have you under my skin.
Goeie vrienden, ik zal jullie missen. Het was een eer jullie te leren kennen. We zien elkaar terug!