STAND VAN ZAKEN

Na meer dan acht jaar Tanzania, is Vietnam een echte verademing.

Hoewel we enkel Ho Chi Minh City hebben gezien tot nu toe en volledig begrijpen dat het platteland niet hetzelfde zal zijn als een metropool van zeven miljoen inwoners, zijn we nog altijd heel gelukkige bewoners.

De elektriciteit werkt - en mocht ze niet werken, dan neemt de noodgenerator het over zonder dat je het zelfs beseft,
(Nu ik nadenk over deze zin: misschien werkt de elektriciteit wel niet de hele tijd).
Let me rephrase this.
Er is altijd elektriciteit.

We hebben ultrasnel internet en 70 kanalen op TV (60 met Vietnamese soaps) voor €11 per maand.
We gaan winkelen in de Metro (de vroegere Makro) op een kwartiertje wandelen van ons appartement. Als we volgeladen buitenkomen, nemen we een taxi die ons voor minder dan een euro terug thuis afzet (en de chauffeur draagt de zakken naar de voordeur vanwaar de veiligheidsman het overneemt).
Gisteren hebben we uitgebreid inkopen gedaan. De rekening in Tanzania zou minstens het dubbel zijn geweest.
Metro verkoopt Duvel, Hoegaarden, Chimay en een miljoen verschillende soorten Single Malts. Er staan enorme aquariums waar je je levende vis kan kiezen.
(wat er daarna gebeurt, is me nog altijd een raadsel: krijg je die mee in een zakje met water zoals vroeger op de kermis?) De lamsribbetjes uit Australie kosten €3,5 per kilo, varkensfilet minder dan €3.

We kunnen naar een Libanees, Argentijns, Japans of Koreaans restaurant; we kunnen Kung Fu, Tae Kwon Do of kantklossen volgen
(niet helemaal zeker van dat kantklossen helaas, ik begin te enthousiast te worden).

Er is een filmcomplex met zeven zalen op twee minuten wandelafstand - de internationale films zijn in het Engels, er is een Ikea en er zijn overheerlijke sandwiches te koop op de straat voor €0.7.
In elk restaurant krijg je jasmijnthee van het huis en wordt je glas constant bijgevuld. Er zijn verse sappen, smoothies en yoghurtdrankjes met de meest exotische smaken (soursop met Aloe Vera gel ooit geproefd?)

En toch mis ik de wijdse vlakten van Tanzania, de stoffige off roads, de opluchting als de elektriciteit alsnog terugkomt.
En zo is het altijd wat.
Beter gewoon tevreden zijn; makkelijk zat!