EN WIJLE WEG, NOG MAAR EENS

Het was niet naar Mimi's zin dat we vertrokken uit Taipei's terminal one.
Een verouderd stuk was het; het eerste gebouw van de eerste internationale luchthaven in Azie, volgens mijn norse reisgezel.
We kwamen aan in een luxueus gebouw.
Kraaknette toiletten met futuristiche kranen, marmeren vloeren, twee uur gratis internet.
Mimi herzag haar visie en tevreden stapten we op het vliegtuig van lagekostenmaatschappy Asia Air.

De airco stond tussen iglo-koud en rendier-fris met een bedoeling. Voor de luttle som van $10 kon je een deken huren.
Ik viel nog liever dood van een dubbele longontsteking en we bibberden door de nacht.
Voor een spotgoedkoop prijsje moet je ook wat overhebben.
We vertrokken om middernacht, kwamen om half vijf 's ochtends in Kuala Lumpur aan, wachtten daar drie uur en vlogen dan twee uur terug om 13 uur na ons vertrek uit het appartement aan te komen op onze bestemming.

Een rechtstreekse vlucht doet er 3.5 uur over maar dan betaalde je het dubbel, had je geen binnenpretjes met buren die voor $25 een bakje microgolf prut moesten binnenwerken en mocht je niet met zijn allen met je armen flapperen om de ijzeren kist in de lucht te houden.

Kuala Lumpur als tussenstop is ook iets wat je niet wil meemaken. Door lange, naargeestige gangen werden we gejaagd. We zetten onze handbagage op een trolley die ons prompt weer werd afgenomen door een machtsgeile kwalaloempia en Mimi werd 20 minuten opgehouden aan immigratie terwijl er niks verkeerd was met haar papieren.

Met snode bedoelingen had ik ook een fles uitermate slecht parfum meegesmokkeld in de handbagage. Ooit eens als cadeau gekregen, kon ik het niet maken het stinkende goedje weg te gooien.
In beslag genomen op de luchthaven was dan weer net iets anders voor mijn katholiek getrainde brein.
Onze speculoospasta, door vriend Harald van Belgie naar Tanzania gebracht en door ons dan weer naar Taipei vervoerd, die pot dus, had vroegtijdig afscheid van ons genomen in Bangkok. Ik had de pot nog opengemaakt bij de douane, er ostentatief van geproefd en de onverwurmbare agent een schepje aangeboden maar er was geen lievemoederen aan. Het lekkers bleef achter.
De fles parfum nu heeft drie hele strikte controles in Taiwan en Maleisie overleefd en is nog altijd gelukkig en tevreden in mijn gezelschap.
Het zal mijn karma wel zijn, nu we in een boedistisch land komen wonen.

Ho Chi Minh City dan is druk, overvol, onbegrijpelijk en onverstaanbaar maar ik hou er nu al van.
Daarover morgen meer!