Zonder veel slaap doken we achtereenvolgens in een taxi, onder de douche van ons sportgoedkope hotel en achterop een scooter om appartementen te gaan kijken.
We werden op sleeptouw genomen door een lief meiske dat vier jaar in Engeland had gewoond maar daar duidelijk niet echt veel aan haar Engels had gewerkt.
De spraakverwarringen waren legio, ons oververmoeide brein verwarde appartementen, prijzen en verdiepingen en uiteindelijk deden we het hele uitje nog eens over op een meer heldere dag.
Ook de school kregen we gelokaliseerd en na een rondleiding en een ontmoeting met de twee leraars van Maya en Enzi zegden we toe.
We vochten een tamelijk harde strijd uit met de broer van de eigenaresse van ons favoriete appartement - hij was een gepensioneerd kaderlid van de lokale regering en was gewend dat zijn woord wet was - en tekenden uiteindelijk een huurcontract voor een splinternieuw gemeubeld appartement met zwembad, tennis- en badmintonveld, biljart en pingpongtafel; zij het dat deze laatste toevoegingen zich niet in de flat zelf bevinden.
Op woensdag versleepten we onze schamele inboedel van het charmante hotel naar ons nieuwe onderkomen en kregen we de elektriciteit weer aan de praat, TV en internet aangesloten en zetten we twee nieuwe bedden voor de kinderen in elkaar.
Eenmaal alles klaar, zaten we in onze nieuwe comfortabele zetels en keken doelloos in het rond.
Op mijn job is het nog even wachten en Mimi wist niet goed hoe de zoektocht naar een job in een nieuw land aan te pakken, dus voelden we ons flink verloren.
Regelmaat is op zulke momenten altijd de beste oplossing en we werkten een schemaatje uit waar we ons waarschijnlijk toch niet zullen aan houden.
Belangrijkste is nog altijd dat het ons goed gaat, dat Ho Chi Minh City een leuke stad is en dat we elke dag nieuwe dingen leren en ontdekken...
1 opmerking:
OOmpje Ho al gaan bezoeken?
Een reactie posten