BRUSSELS BEZOEK

Zanzibar blijft uniek, daar bestaat geen twijfel over, het is het bounty-eiland bij uitstek. Witte stranden, de unieke kleuren van de oceaan, het leven in het dorpje, onveranderd sinds eeuwen. Het is een onvergetelijke belevenis.
Maar de omgeving mag dan nog zo mooi zijn, de gewenning om alleen te leven in dit paradijs mag dan elke dag ietsje draaglijker worden, het verlangen naar gelijkgestemde zielen wordt er niet kleiner op...
In de voorbije maand had ik nauwelijks contact gehad met andere blanken.
Er zijn natuurlijk de ontmoetingen met de mensen die hier werken en waaronder zich enkele figuren bevinden die ik ondertussen vrienden kan gaan noemen, maar het gevoel blijft toch altijd anders.
Je praat over hetzelfde onderwerp maar altijd is daar een andere benaderingswijze, hetzij door verschil in cultuur of door opvoeding zowel op school als door de religie.
Je passeert elkaar keer op keer rakelings maar de klik is er zelden.

Het was dan ook met grote vreugde dat ik donderdag de lodge nog eens verliet nadat ik er drie weken ongeveer wortel had geschoten en de steven richting Stone Town en de luchthaven wendde.
Louter toevallig had Sean, een opgewekte amerikaanse piloot, me laten weten dat hij in de namiddag een paar uur zoek te maken had tussen twee vluchten.
Ik ontmoette hem dan ook in de aankomhal en we hadden een fijne babbel.
Het deed me echt goed een vertrouwd gezicht te zien.

Mijn eigenlijke doel van deze lange rit betrof echter de aankomst van het vliegtuig van Ethiopean uit Brussel.
Daar bevond zich tussen de talloze passagiers de opgewekte verschijning van W. met de altijd stralende blauwe ogen.
Het was de tweede keer dat W het land bezocht en het begon me stilletjes te dagen dat het niet enkel voor het natuurschoon was.
Ik was intens blij haar in mijn armen te kunnen sluiten en na een prettige lunch met Sean vertrokken we terug naar de lodge.
Het meisje W. kwam op bezoek om te rusten en te genieten, maar alle mogelijke vrije tijd zouden we samen doorbrengen, dat sprak voor zich.

Bij aankomst bleek dan ook nog dat de kerstman zich ophield in haar zware koffer en dat ik in de serie genotsmiddelen zowaar een pot andalouse en een fles champagne terugvond.
Het woord sprankelend was dus duidelijk niet alleen van toepassing op mijn bezoekster.

Er was ook een apart katern cultuur. De bagage was topzwaar door een roman of tien.
Het vertrek van W binnen een kleine week zal me pijn doen, maar het vluchten in haar boekenkeuzes kan me zeker troosten.

Meisje W, ik word zelden persoonlijk over emotionele aangelegenheden op mijn blog, maar ik ben zo blij dat je er bent.
En dat mag iedereen weten....