In mijn gedachten is leven in Oost-Afrika een beetje zoals leven in het Wilde Westen aan het eind van de 19de eeuw.
Iemand zei me ooit dat veel mensen die een nieuw leven beginnen aan de andere kant van de wereld, ergens voor op de vlucht zijn.
Nu vond ik dat die uitspraak niet van toepassing was op mezelf maar er liepen in mijn nabijheid wel een paar sujetten rond waarvan ik dacht dat iets of iemand hen hierheen gedreven had.
Zolang je niet voor jezelf op de vlucht gaat, valt het eigenlijk nog allemaal mee, bedacht ik...
Als je uitgaat van deze veronderstelling, is het ook wel logisch dat je statistisch gezien meer vreemde snuiters ontmoet in dit tropisch werelddeel dan in, pakweg Smeerebbe-Vloerzegem.
Niet dat me dat spijt, integendeel. Zo maak je nog eens wat mee.
Een paar dagen geleden ontmoette ik Bob de Bouwer, een schotse doordouwer die hier zestien jaar geleden neergestreken was.
Het was het type no-nonsense man, een ruwe bolster met een blanke pit. Vol met anecdotes en tips voor de nieuwkomer.
Ik hing tijdens de lunch dan ook aan zijn lippen.
Bob woont net als ik in Arusha maar komt tijdens het regenseizoen werken op Zanzibar. In die periode valt hier veel meer te verdienen, vandaar....
Op een bepaald moment ging het gesprek over moto's. Bob vertelde me dat hij jaren met een motor rondscheurde door Arusha en dat hij op een bepaald moment van de weg gereden werd door een chauffeur van een dalla dalla, een overladen busje voor personenvervoer.
Bob liet het daar niet bij en reed het busje klem.
De chauffeur was van het sluwe soort en duwde het knopje van zijn deur naar beneden toen hij Bob zag komen.
Breed grijnzend keek hij Bob uitdagend aan.
Ik voelde de bui al hangen. De man ziet er het type uit dat veel kan hebben, maar als iemand het te ver dreef, dan kwam ie ongetwijfeld van god los.
Dat was precies wat gebeurde.
De Schot sloeg de bestuurder los door de zijruit op zijn gezicht.
Politie erbij, chauffeur naar het ziekenhuis voor snijwonden en Bob een nachtje in de cel.
Dat de Tanzaniaan een uitzonderlijk gevoel voor humor had, bleek de volgende week.
Bob werd opgeschrikt door luid getoeter van een dalla dalla.
Zijn dalla dalla.
De chauffeur zwaaide uitbundig en wees met zijn duim achter zich.
Op de achterruit kleefde in mooie zwarte letters "POP IN, BOB" (spring eens binnen, Bob)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten