DE LEEUWEN VAN ZANZIBAR

Iets buiten onze lodge ligt het groezelige Keys Villa's.
De plaats wordt gerund door twee leeuwen van de Rasta Fari gemeenschap.


Alhoewel gerund een groot woord is.
De kerels zijn aanwezig.
Zelfs aanwezig is niet de correcte term.
De mannen met het opvallende kapsel van dikke strengen samengeklit haar zijn het grootste deel van de tijd totaal van de wereld door de grote toeters met geestesverruimende producten die verstouwd worden.


Het is dramatisch om zulke buren te hebben. Aan de ene kant wil je op gezette tijden wel eens een wandeling over het strand maken en een beetje praten met verwante zielen maar anderzijds draagt de afwezigheid van enig leven in de bovenkamer van de reggaefanaten niet echt bij tot een gevoel van sociaal contact.
De leeuwen van Juddah kijken je aan met een blik alsof je net geland bent met een ruimteschip en soms vindt 1 van de twee net genoeg tegenwoordigheid van geest in zijn totaal verkommerd brein om je een biertje in te schenken.
Het geld hiervoor verdwijnt ongetwijfeld onmiddellijk in de aanschaf van een nieuwe portie hasjiesj.


De oorsprong van het woord hasjiesj is evenwel iets heldhaftiger en dramatischer.
Dit is wat ik ervan onthouden heb.


Ooit leefde er een oude, wijze man in wat nu Iran is.
Zijn naam was Hasheesheen - en daar hebben we gelijk de eerste verwijzing - en de goede man hield er bizarre ideeen op na.
Hij lokte jonge mannen in zijn nieuw opgerichte orde van de Assassijnen.
Eenmaal aangekomen werden de onschuldige zieltjes bedwelmd door intensief gebruik van ganja, hasjiesj, marihuana of hoe je dat rommeltje ook wil noemen.
De verdoofde kerels werden hierna naar een lusthof gebracht waar ze langzaam uit hun roes ontwaakten.
Er waren bomen vol met rijpe vruchten, klaterende beekjes en jonge maagden.
Nadat de mannen een tijdje van dit alles hadden kunnen genieten, werden ze - tijdens hun volgende roes - terug gebracht naar donkere, naargeestige kelders.

Meneer Hasheesheen beloofde hun een terugkeer naar de lustoorden op voorwaarde dat ze hem blindelings gehoorzaamden.
De jongens waren ondertussen gek van verlangen naar een volgende roes en de terugkeer naar de rijpe vruchten van de jonge maagden...


Zo ontstond het eerste leger van huurmoordenaars.
Van de orde der Assassijnen komt ook het franse en het engelse woord voor moordenaar.

Dit alles bedacht ik terwijl ik de schuifelende kneusjes achter de bar bekeek.
Ik hoop maar voor hen dat hun visioenen mooier waren dan de trieste werkelijkheid die ik aanschouwde toen ik hen bezig zag....




Geheel terzijde nog dit: De Italianen hebben een heerlijk gezegde "Si non e vero, e ben trovato".
Als het niet waar is, is het tenminste mooi gevonden.

Aan u nu om uit te maken of deze column de waarheid vertelt of niet.
Opmerkingen graag bij "reacties plaatsen"
Laat het debat een aanvang nemen...