VURIGE VLIEGJES

De drie vuurvliegjes buitelden gisteren mijn kamer in, net als drie baldadige jongetjes die zich plotseling tijdens het verplichte bezoek aan een museum op schoolreis in de kamer van de suppoost bevonden.
Op verboden terrein zijn we toch al, hoorde ik ze zoemen, we kunnen net zo goed nog wat pret maken en ze begonnen gelijk aan een enthousiast ballet.
In mijn jeugd, honderd jaar geleden, toen de televisie enkel documentaires van zebra's en keizerspinguins uitzond bij gebrek aan andere kleuren, was een uitstapje naar de dansende fonteinen een belevenis waar nog dagen over nagepraat werd.
Daar deden deze oplichtende insectjes me aan denken terwijl ik in het stikdonker hun capriolen volgde.
De branieschopper van de drie waagde zich het dichtst bij mijn muskietennet.
Het was duidelijk dat het hier puber-vliegjes betrof die nog niet veel van de wereld gezien hadden en nog niet beducht waren voor gevaar.
De turbulentie van de ventilator, die traag de zoele nacht aan stukken maalde, schepte het arme diertje op en er werd een vertwijfeld gevecht geleverd met het gaas.
Uiteindelijk worstelde het vuurvliegje zich los en vloog bibberend terug naar zijn kameraadjes die zich verstijfd van de schrik in veiliger oorden ophielden.
Stoer landde hij op de hutkoffer in de hoek, zo hield ik mezelf voor, en begon manmoedig zijn facetogen te poetsen die enigszins bedoomd waren door het avontuur.
Zijn vriendjes bekeken hem met groot ontzag...

Terwijl mijn prive-voorstelling op kruissnelheid kwam en de acrobaten aan hun meest gewaagde stunts begonnen, dwaalden mijn gedachten af.
Darwin zou vast niet akkoord gaan met de levenswijze van deze lichtbakens. Het leek absurd dat er zoveel energie verspild werd aan het zoeken van een partner.
In tijden waar iedereen moest bezuinigen, gaven deze wezentjes blijk van een dusdanig laag rendement dat het aan lichtzinnigheid grensde.

En verder gingen mijn gedachten. Hou zouden vuurvliegjes links- of rechtsaf slaan met al dat geknipper? Daar moesten toch botsingen van komen?
Even bekroop het gevoel me dat er iemand uit het hiernamaals morse-berichten zat door te seinen, ik probeerde het stroboscopisch geflikker te ontcijferen maar aangezien me niet geheel duidelijk werd of de woorden Engels, Nederlands dan wel Kiswahili waren, staakte ik mijn poging.
Het was me ook duidelijk dat vuurvliegjes enkel in staat waren tot een knipperlichtrelatie en toen viel ik in een bodemloze slaap.
Toen ik een uur of vier later wakker werd, waren de vliegeniers nog altijd druk bezig met een ingewikkelde flamenco.
Ik hoorde hun kleine pootjes stampvoeten en ik ving hun ijle kreetjes op in mijn halfslaap.
Deze ochtend waren ze verdwenen.
Terug naar hun afdeling.
Want zo als u vast wel weet, leven alle zespotigen in secten...