Deze ochtend vertrokken Lucas en zijn twee collega landmeters. Hun job zat erop en op zondag vroegen ze me een vlucht te boeken voor dinsdagochtend.
Helaas bleken alle vliegtuigen al vol en uiteindelijk kon het trio pas donderdagmorgen vertrekken.
Ze waren duidelijk niet gelukkig met de onverwachte gijzeling op het eiland, maar naar afrikaanse gewoonte ondergingen ze hun lot zwijgend.
Ik stelde ze voor om een wandeling op het strand te maken om aldus de tijd aangenaam te passeren - we hebben hier niet voor niets een "miljoen dollar uitzicht" - maar de heren bekeken me alsof ik plots een zonnesteek opgelopen had.
Dat kunnen we doen, zei Lucas, bedachtzaam en beleefd als steeds, maar het was me allang duidelijk dat ze er zelfs niet over peinzden om een beetje door het mulle zand te gaan baggeren.
Dat was eerder iets voor ongecultiveerde blanken...
Het was prettig aan tafel te zitten met Tanzanianen die wat over de geschiedenis van Oost-Afrika wisten.
Er werd over vergeten oorlogen gepraat, over omkoopschandalen en stammentwisten.
Deze ochtend nam Alfred, de olijkste van de drie, afscheid met de woorden: thanks for your hospital.
Ik stond er een beetje schutterig bij om zoveel engelse onwetendheid van een gestudeerd man, maar iedereen barstte in lachen uit.
Alfred parafraseerde de woorden van de oegandese dictator Idi Amin Dada in de zeventiger jaren toen ie op bezoek was bij queen Elisabeth.
Bij het afscheid sprak hij de ondertussen legendarische woorden: dear mister queen, thanks for your hospital. When you come to visit me, I will revenge...
Ik hou mijn hart al vast als ik bij Alfred op bezoek moet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten